Alcatraz
Enquête

Koop jij bij concerten en festivals nog weleens iets bij de merchandisestand(s)?

Ja, ik koop (bijna) altijd een aandenken
Regelmatig, maar lang niet altijd
Alleen bij mijn favoriete artiesten
Alleen als ik de show heel goed vind
Alleen als de prijs me erg meevalt
Alleen als het shirt of andere item me bijzonder aanspreekt
Alleen als ik in een bijzonder goede bui ben
Nee, ik heb inmiddels genoeg shirts en andere merchandise
Nee, vroeger wel, maar tegenwoordig vind ik het te duur
Nee, ook in het verleden deed ik dat zelden of nooit
Ik ga sowieso niet (meer) naar concerten en festivals
anders, namelijk:

[ Uitslag | Enquêtes ]

Geen concerten bekend voor 19-08-2025.
Kalender
Vandaag jarig:
  • Brian May (Queen) - 78
  • Martin Powell (Cradle Of Filth) - 52
  • Robb Flynn (Machine Head) - 57
  • Russell Allen (Symphony X) - 54
  • Tom Gabriel Fischer (Celtic Frost) - 62
Review

Mono - Nowhere Now Here
Jaar van release: 2019
Label: Pelagic Records
Mono - Nowhere Now Here
Een nieuw album van een van de absolute grootheden van de post-rock is altijd reden tot vreugde. Het Japanse Mono behoort, samen met de eigenzinnige sfeerstilisten Godspeed You! Black Emperor en het euforieopwekkende getokkel van Explosions In The Sky, tot een van de grote smaakmakers van het genre. Hoewel de melodramatische insteek van de muziek soms op kritiek kan rekenen, weten briljante albums als You Are There (2006) en Hymn To The Immortal Wind (2009) menig traanklier te beroeren met hun grootse gevoel voor dynamiek. Van minimalistisch, akoestisch getokkel via een treurige viool- of cellopartij culminerend in een orgastische geluidseruptie, waarin een ware muur aan gitaardistortion wordt opgetrokken: het is makkelijk om te zwelgen in de muziek van Mono.

En dus is ieder nieuw album reden tot veel discussie en speculatie. De laatste jaren hebben de Japanners immers geprobeerd om iets buiten hun comfortzone te stappen door te experimenteren met nieuwe invloeden. Zo worden in het tweeluik Rays Of Darkness en The Last Dawn (2014) de twee gezichten van de band – lieflijk en ingetogen versus luidruchtig en donker – uit elkaar getrokken (niet tot gehele tevredenheid overigens). Requiem For Hell (2016) behoort daarentegen tot een van de beste albums van de Japanners. Niet in de minste plaats vanwege het machtige titelnummer, dat met zeventien minuten een waar kunstwerk vormt.

Wie met het spitsvondig getitelde Nowhere Now Here een herhaling van zetten verwacht, komt bedrogen uit. Deze tiende langspeler (de split met World’s End Girlfriend niet meegerekend) is met afstand het meest eigenzinnige album dat Mono tot nu toe heeft uitgebracht. Dat siert het trio, want het is maar wat makkelijk om voort te borduren op de bekende succesformule. In vergelijking met zijn voorganger is Nowhere Now Here wat songgeoriënteerder, met nummers die korter en minder uitgesponnen zijn. Het verleent de muziek meer een rock-vibe dan een ‘post’-vibe, zeker in het stuwende, rondom een enkele melodielijn opgebouwde After You Comes The Flood.

Het meest opmerkelijke nummer op Nowhere Now Here is zonder enige twijfel het serene, keyboardgedreven Breathe, waarin bassiste Tamaki voor het eerst als zangeres te horen is. Het is een geslaagd experiment, aangezien haar mijmerende stemgeluid goed bij de muziek past, maar vanuit muzikaal oogpunt mist het nummer wel wat dynamiek. Die dynamiek is gelukkig ruimschoots aanwezig in het briljante titelnummer. Deze tien minuten durende track vormt het hoogtepunt van het album. De simpele, ontroerende gitaaraanslag waar de track mee begint, zorgt direct voor kippenvel, terwijl de luidruchtige ontknoping ouderwets verzadigend is. Ook het lange, schitterend opgebouwde Sorrow en het ontroerende klassieke stuk Parting (opgebouwd rond subtiele pianoklanken en melancholische strijkinstrumenten) maken indruk.

Toch blijft Nowhere Now Here ietwat achter bij zijn uitstekende voorganger. Sommige nummers zijn iets te vlak voor het niveau dat deze band normaliter haalt. Zo voelt het weliswaar fraaie, ingetogen Far And Further ondanks de lengte van bijna zes minuten onaf, alsof de band net toewerkt naar een uitbarsting die niet komt. En met de twee vrij matte tracks Funeral Son en Vanishing, Vanishing Maybe gaat het album een beetje als een nachtkaars uit. Desondanks biedt deze jubileumplaat een inkijkje in de magische wereld van Mono. Voor wie het de eerste kennismaking is, raad ik echter vooral aan om de band live te beluisteren en bekijken, want dan komt deze muziek pas écht tot zijn recht.

Tracklist:
1. God Bless
2. After You Comes The Flood
3. Breathe
4. Nowhere, Now Here
5. Far And Further
6. Sorrow
7. Parting
8. Meet Us Where The Night Ends
9. Funeral Song
10. Vanishing, Vanishing Maybe

Score: 80 / 100

Reviewer: Rik
Toegevoegd: 11 maart 2019

Meer Mono:

Battle Beast @ Effenaar, Eindhoven Dynamo Metalfest

Alle artikelen en foto's (afgezien van albumhoezen, door bands/labels/promoters aangeleverde fotos of anders aangegeven), zijn © 2001-2025 Metalfan.nl en mogen niet zonder schriftelijke toestemming gekopieerd worden. De inhoud van reacties blijven van de reageerders zelf. Metalfan.nl is niet verantwoordelijk voor reacties van bezoekers. Alle datums van de Nieuwe Releases, Concertagenda, Kalender en in de artikelen zijn onder voorbehoud.