Rotting Christ is een gevestigde naam binnen de extreme metalscene. In de underground heeft de band een headlinerstatus verkregen, maar ook daarbuiten is de Griekse formatie een bekende naam geworden. Met een staat van dienst van dertig jaar en een hele rits goede albums onder de arm is dit ook niet heel erg vreemd. Het album The Heretics is alweer nummer veertien. In de loop van hun carrière hebben de Grieken een duidelijk herkenbaar, eigen geluid weten te ontwikkelen. De groep is ooit begonnen als grindcoreband en is doorgegroeid naar het maken van uitstekende atmosferische dark metal. Ook op dit album levert het viertal een puike prestatie.
Het album begint met In The Name Of God, een overduidelijk Rotting Christ-nummer. Dat dit een bijna letterlijke vertaling is van het openingsnummer op het vorige album, In Nomine Dei Nostri, zullen we de heren maar vergeven. Een kerkkoor luidt het nummer in, samen met gesproken tekst. Deze wordt gebracht met het herkenbare Griekse accent van zanger en gitarist Sakis Tolis. Hierna volgen groovende gitaarpartijen en een ritmisch stampende drum. Gruntend, pratend en fluisterend brengt Sakis de lyrics over. Hij draagt daarmee veel bij aan de sfeer van de muziek. In het volgende nummer Vetry Zlye (ВЕТРЫ ЗЛЫЕ) zingt Irina Zybina mee. Dit is de zangeres van de Russische folkmetalband Grai. Na een fijne gitaarintro begint de compositie zoals we gewend zijn van de Grieken. In het refrein zingt Irina met een hoge stem, die constrateert met lage mannenstemmen op de achtergrond.
Heaven & Hell & Fire is een stampend nummer dat waarschijnlijk een paar jaar op de setlist van de band zal staan. Hallowed Be Thy Name is juist heel slepend. Je hoort duidelijke invloeden uit doom metal. I Believe (ΠΙΣΤΕΥΩ) doet een beetje denken aan Elthe Kyrie van het vorige album Rituals. Het is een uptempo nummer waarin Sakis in zijn eigen taal snel over de muziek heen praat. The Voice Of The Universe is weer heel sfeervol. De gastvocalen van Ashmedi, de zanger van Melechesh, dragen sterk bij aan de donkere atmosfeer die het nummer schept. The Raven is duidelijk een afsluitend nummer. De dreunende muziek ondersteunt de epische voordracht van de lyrics goed, waardoor een groots eindpunt van het album wordt gecreëerd.
Instrumentaal is er veel te ontdekken op het album. Er zijn gelikte gitaarpartijen te horen met duidelijke melodische blackmetalkenmerken. Maar ook komen er heel groovende passages voorbij die doen denken aan death metal. Drummer Themis Tolis houdt vooral een stampend ritme vast. Hij ziet heel goed in wat het nummer nodig heeft en past zich daar goed op aan. Soms is er in korte passages geen drum hoorbaar en soms hoor je alleen de cymbals, maar het vaakst is er een ritmische, continue dubbele basdrum hoorbaar. De baslijnen ondersteunen de andere partijen en geven deze een voller, bombastischer geluid. Hierboven is al even gerept over de zang, maar deze is zoals we gewend zijn van de laatste paar albums van Rotting Christ; wisselend tussen praten, fluisteren, grunten en zingen brengt Sakis de teksten bijna spiritueel over.
The Heretics klinkt zoals je kan verwachten van Rotting Christ. Bij de meeste bands is dit niet per se een positieve opmerking, maar van Rotting Christ is het normaal om een dusdanig hoog niveau te verwachten. De eerste vijf luisterbeurten ontdek je in elk nummer iets nieuws. Maar ook daarna blijven er kleine details, die je daarvoor nog niet had opgemerkt, opvallen. De drie kwartier die de plaat duurt, vliegt zo voorbij. De band heeft zichzelf niet opnieuw uitgevonden, maar dat is ook niet nodig. De Grieken hebben zo’n goed eigen geluid ontwikkeld dat ze daar nog wel een paar albums mee vooruit kunnen.
Tracklist:
1. In The Name Of God
2. Vetry Zlye (ВЕТРЫ ЗЛЫЕ)
3. Heaven & Hell & Fire
4. Hallowed Be Thy Name
5. Dies Irae
6. I Believe (ΠΙΣΤΕΥΩ)
7. Fire God And Fear
8. The Voice Of The Universe
9. The New Messiah
10. The Raven
