De carrière van de Amerikaanse progressieve rockgroep Spock’s Beard is niet altijd even consistent, maar de band zakt nooit door het ijs. In die zin biedt de muziek van dit vijftal zekerheid. Soms blijkt het eindresultaat wat minder te beklijven – zoals Spock’s Beard (2006) en Brief Nocturnes And Dreamless Sleep (2013) – maar daarna revancheert de groep zich steevast met een hoogvlieger.
Het drie jaar geleden verschenen The Oblivion Particle behoorde door zijn frisse, sprankelende karakter en zijn overwegend positieve, Flying Colours-achtige ‘vibe’ zelfs tot een van de betere platen uit de omvangrijke discografie van Spock’s Beard.
Noise Floor is alweer het dertiende studio-album van de band. Opmerkelijk is vooral dat de drumpartijen zijn verzorgd door oudgediende Nick D'Virgilio, die in 2011 vertrok. Gezien zijn drukke schema is het onduidelijk of zijn terugkomst tijdelijk is of dat hij ook met Spock’s Beard op tour gaat. Noise Floor is tevens de derde langspeler waarop zanger/gitarist Ted Leonard (Enchant) te horen is. Hij is niet de grootste zanger in het genre, maar de muziek is wel steeds meer afgestemd op zijn specifieke capaciteiten. Zijn stem ligt prettig in het gehoor en hij klinkt zelfverzekerder dan voorheen. Vooral in de mooie, gevoelige ballad Somebody’s Home weet hij in positieve zin te verrassen. Op sommige momenten wordt de muziek echter iets te gezapig en vrijblijvend. Zo blijkt het ingetogen, zoetsappige So This Is Life een niemendalletje dat te veel voortkabbelt om indruk te maken.
Muzikaal gezien ligt Noise Floor in het verlengde van de laatste twee albums. Op de eerste helft van de plaat valt op dat de muziek wat minder uitbundig en uitgesproken progressief is en meer in dienst staat van ‘het liedje’. De sprankelende, catchy opener To Breathe Another Day is het beste voorbeeld hiervan. Door het sterke toetsenwerk en het pakkende refrein nestelt het nummer zich direct in de hersenpan. De band wordt op Noise Floor bijgestaan door twee violisten, een altviolist, een cellist en een althoboïst, die een warme sfeer aan de muziek toevoegen. De tweede helft van het album laat horen dat de Spock’s Beard nog steeds uit de band kan schieten met instrumenteel vuurwerk en tegendraadse nummers. Het sterke Have We All Gone Crazy Yet is duidelijk minder rechtlijnig qua karakter, maar is tegelijkertijd een pakkend en herkenbaar nummer. In het ‘funky’ One So Wise en het drukke Box Of Spiders mag toetsenist Ryo Okumoto zich nog eens ouderwets laten gaan.
Wie de speciale editie van Noise Floor aanschaft, krijgt daar de Cutting Room Floor EP bij. Op deze bonusdisc staan vier nummers, waarvan vooral Days We'll Remember (een mooi, melodieus, ‘poppy’ nummer) en de lekker ‘trippy’ afsluiter Armageddon Nervous zeer de moeite waard zijn. Conclusie: Noise Floor is een prima nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van Spock’s Beard, maar haalt het net niet bij zijn voorganger omdat een echte uitschieter als Bennett Built A Time Machine ontbreekt. Deze nieuwe langspeler is vooral een geraffineerd en stabiel album geworden dat de kwaliteit van de band wederom duidelijk maakt.
Tracklist:
1. To Breathe Another Day
2. What Becomes Of Me
3. Somebody's Home
4. Have We All Gone Crazy Yet
5. So This Is Life
6. One So Wise
7. Box Of Spiders
8. Beginnings
9. Days We'll Remember*
10. Bulletproof*
11. Vault *
12. Armageddon Nervous*
*Bonustracks
