Het mag dan lente zijn, maar Mournful Congregation komt bij het aanbreken ervan met een monoliet die maar liefst tachtig minuten het zonlicht grotendeels wegneemt. Het is de vijfde full-length van de funeraldoomformatie, die dit jaar zijn vijfentwintigjarige jubileum viert en binnenkort op Roadburn acte de présence geeft.
Waar de Australiërs op deze nieuwe, goed geproduceerde kolos in uitblinken, is het ontwikkelen van sfeervolle, gelaagde nummers waarvan de helft de vijftienminutengrens overschrijdt. A Picture Of The Devouring Gloom Devouring The Spheres Of Being duurt zelfs tweeëntwintig minuten. In deze afsluiter en in Whispering Spiritscapes maken de heren de meeste indruk.
Eerstgenoemde is meeslepend, verhalend en bestaat uit drie secties (de eerste met traditionele doomriffs, een grimmige tweede met dissonant getokkel en de laatste met harmonieuze, Anathema-achtige leads). Om bij Anathema te blijven begint de laatstgenoemde met riffs die doen denken aan die Britse band ten tijde van They Die. De track bevat daarna een tokkelpassage met klaagzang en vervolgt met een melodieuzer deel waarin de verschillende gitaarleads van Damon Good en Justin Hartwig prachtig om elkaar heen kronkelen. In dit progressieve deel werkt men zich op tot een hoger niveau en sluit men episch en zeer overtuigend af (met de gelaagde gitaarsound waarmee Blackened van Metallica begint).
Iedere track heeft een eigen identiteit. Zo begint The Rubaiyat plechtig met orkestraties, een orgel en monotone, ingetogen woorden, om vervolgens zwaarder en veel trager dan zijn voorganger voort te ploegen. De desolate track is wat monotoner en somberder en heeft door zijn uitgesponnen karakter de neiging om voort te kabbelen. Het korte Indwelling Ascent (geslaagd intro) en het eveneens compacte, instrumentale titelnummer (intermezzo met akoestische ritmegitaarpartijen en versterkte leads) weten de aandacht beter vast te houden.
In laatstgenoemde, waarin de zon toch even door het wolkendek heen prikt, valt het soleerwerk op dat voor gemengde reacties zal zorgen, omdat het bijna progressieve spel moeizaam rijmt met het ingetogen karakter van deze release. In Scripture Of Exaltation & Punishment is het soleerwerk juist zeer goed verwerkt, komt het basspel van Ben Newsome goed tot zijn recht en imponeert Damon met zijn screams, die hij veel minder vaak laat horen dan zijn zachte grunts. De extreme vocalen staan wat harder in de mix dan op The Book Of Kings (2011). Opmerkelijk is het ingetogen, lage snaregeluid van de inmiddels tot de vaste line-up toegetreden drummer Tim Call. Op de voorganger is de snare strak gespannen. Tim was trouwens al te horen op de vier jaar geleden uitgebrachte ep Concrescence Of The Sophia.
The Incubus Of Karma is dus een dynamische plaat die veelzijdigheid biedt op muzikaal vlak. Niet alle songs weten echter over de hele lengte te boeien. Je moet over een lange adem beschikken in bepaalde fases. Daar staat tegenover dat de omvangrijke composities veel respect afdwingen vanwege hun organische gelaagdheid. Er komen prima ideeën aan bod en er zijn memorabele momenten, zoals de climax van Scripture Of Exaltation & Punishment. Het kleurrijke soleerwerk en de snaresound zijn twee elementen die de grootste verschillen ten opzichte van voorgaande releases vormen. Dit vijfde album gaat de boeken in als één van de beste releases van Mournful Congregation na het magnum opus The Monad Of Creation (2005).
Tracklist:
1. Indwelling Ascent
2. Whispering Spiritscapes
3. The Rubaiyat
4. The Incubus Of Karma
5. Scripture Of Exaltation & Punishment
6. A Picture Of The Devouring Gloom Devouring The Spheres Of Being
