Ah, metalcore. Welk subgenre zorgt er voor meer verdeelde meningen dan de combinatie van hardcore punk en heavy metal? Mensen houden ervan om bands als Bring Me The Horizon te haten, maar prijzen groepen zoals Converge de hemel in. In een community waar door sommigen wordt 'geruzied' of bepaalde bands nou wel of niet vallen onder de tag metalcore, wordt het lastig om publiekstrekker proberen te zijn. Met Posthuman laten de mannen van Harm’s Way zien dat zij gewoon harde en agressieve muziek willen maken, ongeacht het genre.

En daar blijft het bij. Hoge tempo’s? Check. Metallic riffs? Check. Een boze hardcorevocalist? Check. Niet te vergeten bevat vrijwel elk nummer een breakdown. Deze breakdowns zijn dan ook bijna de enige momenten waarop de drummer wat langzamer begint te spelen dan gewoonlijk. Voor de rest worden de gitaar- en basgitaarriffs op hoog tempo gespeeld, het tempo van de drums hangt vaak af van het ritme dat de gitarist of basgitarist aanhoudt.

Wanneer deze elementen op deze manier worden opgesomd, verwacht je waarschijnlijk een erg eentonig album. En vanuit sommige invalshoeken is Posthuman ook niet het meest diverse metalcore-album wat je zal gaan horen. Zo is het vrij moeilijk om te weten welk nummer je nou aan het beluisteren bent. Veel tracks zijn erg formulair.

Wél is het opvallend dat er zo nu en dan elementen van andere subgenres worden gebruikt op momenten waar je het niet zou verwachten. Zo hebben Last Man en Temptation iets weg van industrial-muziek. Last Man, de tweede track van het album, begint met deze industrial-invloeden vlak na een full-on-hardcorenummer: Human Carrying Capacity. Dit zorgt ervoor dat het album af en toe wel kan verrassen. Unreality en The Gift bevatten zelfs nu-metalinvloeden die doen denken aan de eerste twee albums van Slipknot.

Posthuman is intens, daar is geen twijfel over mogelijk. Maar de eentonigheid van het gehele album domineert de voorgenoemde, verrassende invloeden. Al met al is het geen slecht album en zorgt de korte lengte van het album ervoor dat de monotonie niet al te storend wordt. Posthuman is niet groundbreaking, maar het kan geen kwaad om er even naar te luisteren.