Het voordeel van goed presteren is dat je snel een naam opbouwt, aanzien krijgt en ontzag oogst. Het nadeel ervan is dat men verwacht dat je, terwijl je al op de top van je kunnen presteert, je prestatie overtreft. Ne Obliviscaris oogste al veel ontzag met het debuut Portal Of I en vergrootte het aanzien met Citadel. Stellen de Australiërs ook tevreden met Urn of overtreffen ze zichzelf?
Er zijn al drie tracks vrijgegeven, dus daaraan kun je horen dat het goed zit. NeO kiest er niet voor om het roer drastisch om te gooien, maar om zijn eigen stijl te perfectioneren. Wat opvalt is dat er meer strijkerssecties in de songs zijn verwerkt dan voorheen. Dat is al direct het geval in de fantastische, dramatische tweeluik Libera, dat de voorliefde voor klassieke muziek verraadt. In Eyrie (over het verlies van een geliefde) zijn de meerdere lagen cello en viool fraaier verwerkt dan ooit tevoren.
De progressieve, extreme deathmetalband nam begin dit jaar afscheid van Brendan ‘Cygnus’ Brown, de bassist die meer dan twaalf jaar deel uitmaakte van de line-up en met zijn spel onderscheidend is binnen de extreme metalscene. Sessiebassist op de nieuwe full-length is niemand minder dan de Nederlander Robin Zielhorst (OneGodLess, ex-Exivious, ex-Cynic). Zijn uitmuntende partijen staan goed in de mix. Met name tijdens Intra Venus laat hij horen waartoe hij in staat is.
Maar het is niet alleen Robin die een indrukwekkende prestatie neerzet. De extreme vocalen van Xenoyr zijn wat diverser dan voorheen en in Eyrie laat Tim Charles horen als zanger zijn stem op een andere en zeer geslaagde wijze te gebruiken. Luister maar eens naar het prachtige, bijna Anathema-achtige begin van dit nummer. Dan Presland maakt niet alleen indruk met zijn blasts, maar imponeert vooral met zijn gevarieerde accenten en diversiteit. Gitaristen Matt Klavins en Benjamin Baret maken zowel tijdens de rustige als de stevige passages een positieve indruk.
Zo gaat ook Urn de boeken in als een groots en ambitieus werkstuk. Enerzijds is het een collectie songs die losstaat van elkaar (er is dit keer niet gekozen voor een concept, maar de reflectie op de dood is het centrale thema). Van het zeer technische, progressieve en melodieuze Eyrie tot het donkere titelnummer en het klassieke meesterwerk Libra. Een en al klasse. Om terug te komen op de vraag in het begin: Ne Obliviscaris overtreft zichzelf op productioneel en technisch vlak. Voor sommigen zal de verrassing na de twee voorgaande platen er misschien wat af zijn, maar de vaardige muzikanten maken desondanks indruk met hun composities, met daarin genoeg vernieuwende elementen en accenten om tot een overtuigend album te komen.
Tracklist:
1. Libera (Part I) – Saturnine Spheres
2. Libera (Part II) – Ascent Of Burning Moths
3. Intra Venus
4. Eyrie
5. Urn (Part I) – And Within The Void We Are Breathless
6. Urn (Part II) – As Embers Dance In Our Eyes
