Wanneer ‘de jeugd’ tegenwoordig aan symfonische black metal denkt, is de kans groot dat de naam Carach Angren voorbijkomt. Daarnaast tellen natuurlijk ook nog oudgedienden Cradle Of Filth (een nieuw album verschijnt binnenkort) en Dimmu Borgir mee, hoewel die zich toch in de nadagen van hun carrière bevinden. In de jaren negentig van de vorige eeuw, toen dit genre zich op zijn hoogtepunt bevond, maakten Emperor en Limbonic Art de dienst uit. Hoewel met name de Noorse veteranen van Emperor wereldwijde erkenning hebben gekregen, zullen veel oude blackmetalliefhebbers met veel genoegen terugdenken aan uitstekende albums als Moon In The Scorpio (1996), In Abhorrence Dementia (1997) en Ad Noctum - Dynasty Of Death (1999).
Na vijf uitstekende albums, waaronder het experimentele, ondergewaardeerde The Ultimate Death Worship (2002), gaf Limbonic Art de pijp aan Maarten. Hoewel de band in 2006 weer nieuw leven werd ingeblazen, bleef het rommelen binnen het ooit zo sterke duo Morfeus en Daemon. Eerstgenoemde vertrok daardoor in 2009. In 2010 verscheen het degelijke, maar ietwat teleurstellende Phantasmagoria, het eerste album dat volledig door Daemon is gecomponeerd. De stijl verschoof van intelligente, gelaagde symfonische black metal naar een rauwere, hardere en vooral snellere vorm van black metal die meer gitaargeoriënteerd is en de nodige thrashinvloeden bevat. Met zeventig minuten was Phantasmagoria echter wat monotoon en daardoor iets te veel van het goede.
Eerlijk gezegd was ik Limbonic Art de laatste jaren een beetje uit het oog verloren, totdat er zeven jaar na Phantasmagoria ineens een opvolger ligt in de vorm van Spectre Abysm. Het album is wederom volledig door Daemon geschreven en dat is goed terug te horen, maar de beste man heeft ook geleerd van de mindere punten op het vorige album. Zo is het album met een kleine vijftig minuten speelduur gelukkig iets compacter uitgevallen. De muziek is nog steeds enorm intens, met veel nadruk op furieus drumwerk (weliswaar uit het doosje) en karakteristieke tremoloriffs, terwijl het toetsenwerk juist een bijrol heeft.
In tegenstelling tot Phantasmagoria weet Daemon de agressie ditmaal meer te doseren en uit te diepen. Opener Demonic Resurrection is een goed voorbeeld. Hoewel de track enorm fel uit de startblokken schiet, laat het nummer verrassend veel diversiteit horen. Dat zit ook in de fantastische strot van Daemon, die zich een weg grunt, krijst, fluistert en schreeuwt door het tien minuten durende nummer. Ook Ethereal Traveller klinkt epischer en diverser. Het nummer begint met een statige, Kampfar-achtige melodielijn, maar eindigt al snel grimmiger en opgefokter. Het beste nummer is Omega Doom, met name door de machtige midtempo-passages en de ijzersterke strot van Daemon, die repetitief en met zijn hele ziel en zaligheid de titel over ons uitspuwt.
Waar Limbonic Art vroeger uitblonk in meer experimentele nummers, is het meest experimentele nummer op Spectre Abysm, het keyboardgedreven Disciplina Arcani, eigenlijk juist wat teleurstellend. Hier is het gemis van Morfeus het meest nadrukkelijk merkbaar. Het is eigenlijk de enige beperking met betrekking tot dit ontzettend gedreven album. Spectre Abysm is een intens werkstuk geworden dat de moeite van het beluisteren meer dan waard is!
Tracklist:
1. Demonic Resurrection
2. Ethereal Traveller
3. Omega Doom
4. Requiem Sempiternam
5. Triumph Of Sacrilege
6. Disciplina Arcani
7. Through The Vast Profundity Obscure
