Hoe verloopt de tour met Alter Bridge?

Joe [Hottinger, gitaar]: uitstekend. Dit voelt wel als onze beste tour tot nu toe. Goed, zo voelt het vaak, maar deze tour is echt super. Dat komt ook doordat die jongens van Alter Bridge zo aardig zijn. Dat maakt het leven voor iedereen een stuk gemakkelijker.

Lzzy [Hale, zang/gitaar]: nou, inderdaad zeg.

Josh [Smith, basgitaar]: beste baan ooit.

Kun je je een andere baan voorstellen?

Lzzy: er zijn maar een beperkt aantal dingen waar wij goed in zijn, en dit is waarschijnlijk het enige waar we alle vier goed in zijn.

Jullie nieuwe EP Reanimate 2.0: The Covers is nog niet zo lang uit. Hoe zijn de reacties?

Lzzy: tot dusver goed, verrassend genoeg. Je weet het maar nooit met zo'n schijf. We brengen dat op cd uit want het is leuk voor ons om die nummers op te nemen, maar we weten nooit of andere mensen ze ook wel leuk zullen vinden. Misschien vinden ze er helemaal niets aan. Maar tot dusver horen we positieve geluiden.

Arejay [Hale, drum]: vooral over Get Lucky van Daft Punk waren we wat bezorgd, want dat is toch wel het buitenbeetje op de EP. Ik was nerveus dat rockfans dat nummer echt gingen haten, want het is een popdisco nummer. Maar de fans vinden het een leuke cover. En volgens mij is er nog geen rockband geweest die er een rockversie van gemaakt heeft.

Ik wou eigenlijk met jullie alle nummers doornemen. Allereerst de Judas Priest-klassieker Dissident Aggressor. Wie is de Judas Priest-fan in de band?

Lzzy: dat ben ik!

Arejay: toen we dat nummer een tijd terug weer eens hoorden, zo met die intro, toen was ik gelijk heel benieuwd hoe dat zou klinken als Lzzy dat zou zingen.

Joe: Rob Halford is een fenomenale zanger, met zijn super hoge stem. Dus wij waren allemaal toch wel benieuwd hoe Lzzy daarop los zou gaan. Want we wisten zeker dat ze dat zou kunnen.

Josh: was dat niet een van de eerste nummers die we opnamen?

Lzzy: dat nummer hebben we destijds ingestudeerd omdat we in Birmingham zouden spelen, de thuisstad van Judas Priest. Daar speelden we die avond dit nummer.

Arejay: o ja, daar was dat. En sindsdien zijn we het nummer blijven spelen.

Maar jullie spelen het live met één gitaar, terwijl Priest natuurlijk bekend staat om de duogitaren.

Arejay: dat kan je doen als je een hele goeie gitarist hebt.

Joe: ach, het is een cover. Dan mag je er best wel wat aan sleutelen om je het nummer eigen te maken.

Lzzy: Joe speelt ook voor twee, tegenwoordig.

Hoe zijn de reacties van Judas Priest-fans?

Josh: ik sprak er een paar, die hadden nog wat bedenkingen, maar de meesten vonden het een geslaagde cover.

Jullie noemden al Get Lucky van Daft Punk. Bij mij duurde het even voordat het kwartje viel.

Arejay: wij vieren houden allemaal van popmuziek. Voor ons was het een leuke uitdaging om zo'n nummer om te zetten. Op de vorige EP met covers deden we Bad Romance van Lady Gaga. Dat was ook een grote uitdaging, maar onze versie is echt super leuk geworden, al zeg ik het zelf. Dat was een goed popnummer, en nu is het ook een goed rocknummer.

Joe: toen we de studio ingingen wisten we nog niet precies hoe we Get Lucky gingen aanpakken. Ik had wel een riff die als uitgangspunt ging dienen, maar van daaruit zijn we dus gaan kijken hoe we het nummer moesten opbouwen.

Is zo'n nummer lastiger dan bijvoorbeeld een Judas Priest-nummer om om te vormen naar een Halestorm-nummer?

Lzzy: ja, veel lastiger. Judas Priest was altijd al een van mijn grote invloeden. Dan voelt het alsof je ervoor gemaakt bent om dat nummer ook te zingen. Dat kwam veel natuurlijker. Maar als je dan een nummer als Get Lucky of Bad Romance neemt, dat is een totaal ander genre, met een totaal andere manier van zingen en muziek spelen. Dan moet je toch iets harder werken om er iets van te maken dat je ook daadwerkelijk wil spelen.

Arejay: bovendien, als je een nummer covert van een band als Judas Priest wil je wel dat het eer bewijst aan het origineel. Dan wil je het niet compleet verbouwen. Zoals Joe al zei, wel wat sleutelen, maar niet compleet anders maken.

Het volgende nummer op de EP is Shoot To Thrill van AC/DC. Volgens mij is dat nog van voordat jullie geboren werden.

Josh: dat was zo'n nummer dat vrij makkelijk leek, totdat we het gingen opnemen. Drie akkoorden, hoe moeilijk kan dat nou zijn he? Nou, dat hebben we geweten. Het heeft lang geduurd voordat we er achter kwamen waarom zo'n nummer werkt. Op papier is het inderdaad simpel: een simpele rockbeat met wat akkoorden. Maar het is echt veel meer dan dat. Als je dat zo even begint te spelen, klinkt het shit.

Joe: die riffs en drums, en de drumfills, die gaan zo goed samen, daar moet je weten wat je doet. Je moet echt doorhebben hoe het in elkaar zit om dat goed na te kunnen spelen.

Arejay: bij dit nummer wilden we ook getrouw blijven aan het origineel. We wilden het niet teveel veranderen. Het is AC/DC!

Lzzy: maar we wilden ook niet dat het zou sucken.

Arejay: ik wilde graag de originele drums zo goed mogelijk benaderen. Ik vind Phil Rudd, AC/DC's drummer destijds, een van de meest ondergewaardeerde drummers aller tijden. Het is echt lastig om die groove goed te kunnen spelen zoals hij dat doet. Dat was echt een uitdaging.

Wiens idee was het?

Lzzy: hm, goeie vraag. Daar hebben we ook al over zitten denken maar we weten het niet meer. We hadden op den duur een lange lijst van potentiële nummers om te coveren. Die lijst hebben we steeds ingekort, om uiteindelijk op deze nummers uit te komen.

Joe: we wilden heel graag een AC/DC nummer doen, dus er stonden er wel een stuk of tien op de lijst.

Hell Is For Children, origineel van Pat Benetar.

Arejay: Lzzy is altijd al een fan van Pat Benetar geweest.

Lzzy: we hadden nog nooit iets van Pat Benetar gespeeld, maar onze fans kwamen met de vraag of we daar eens wat van wilden doen. Ik vond het ook erg lastig om dat nummer mij eigen te maken. Als het een zangeres is die het origineel zong, dan vind ik het lastig om niet precies als haar te willen klinken. Hell Is For Children is een van de donkerdere nummers die ze opgenomen heeft. We hebben er nog wat zwaardere gitaren ingezet.

Arejay: op de vorige EP hadden we een nummer van Heart gedaan, dus het leek ons wel wat om nu weer een iconische zangeres te coveren. En het was voor mij leuk omdat ik op het einde helemaal los kon gaan met de drumfills.

Josh: het was wel wat raar dat we het refrein wat moesten versnellen. Als we dat ook zo traag gedaan hadden als de coupletten zou het echt heel tam geklonken hebben.

Arejay: ook dat was leuk om te proberen. Meestal is een nummer één tempo, het hele nummer door. Maar hierin moesten we een paar keer van tempo verwisselen.

Jullie hebben ook Fleetwood Mac gecoverd. Gold Dust Woman, om precies te zijn.

Lzzy: dat nummer speelden we al op de akoestische gitaar, nog voordat we een platendeal hadden. Toen deden we vier uur durende akoestische optredens in van die rokerige kroegen. En dit was een van de nummers die we toen speelden. Dat was negen jaar geleden ofzoiets? Sindsdien hebben we het niet meer gespeeld. Tot nu! We vroegen aan elkaar of we nog wel wisten hoe we dat moesten spelen, maar zodra we het probeerden voelde het weer heel vertrouwd. Nu spelen we die ook af en toe weer live.

Arejay: Mick Fleetwood doet een soort hartslag na op de kickdrum, het hele nummer door. Het was erg leuk om daar mee te experimenteren. Het is een prachtig nummer.

Als laatste is er 1996 van Marilyn Manson.

Lzzy: o jee... Ik weet eigenlijk al niet meer wat we daar nou precies mee gedaan hebben.

Josh: dat is zo'n gek industrial nummer, typisch Marilyn Manson. Met een erg coole gitaarriff. We hebben geprobeerd om daar een hardrocknummer van te maken. Dat was leuk om te doen. Het heeft bizarre teksten en Lzzy geeft alles.

Lzzy: het label was niet al te blij met dat nummer, want dat zou nooit op de radio gedraaid kunnen worden.

Uit je initiële reactie maak ik op dat jij niet zo blij bent met dat nummer?

Lzzy: oh jawel hoor, maar dat nummer was voor mij echt het moeilijkste om te zingen. Het was voor mij lastig om agressief te klinken, zonder dat het slecht zou klinken. Marilyn Manson is erg lastig om na te doen. Hij heeft echt zijn eigen stijl.

Arejay: we zijn grote Marilyn Manson-fans, dus we wilden het graag doen. En ik hou ook erg van de producties van Trent Reznor. Maar om dat te coveren was echt een uitdaging. Voor de drums wilden we nog wel een beetje dat industrialgevoel er inhouden. Daarom heb ik het met echte drums ingespeeld, maar daarna de kickdrum opnieuw gedaan met elektronische kickdrums. Daardoor heeft het een rauwe sound met toch wat van dat electronische er in. Dat was leuk, want normaal doen we niet echt aan elektronica. We hebben daar ook wat rare geluiden in gegooid. Op een gegeven moment hadden we een microfoon in de kamer gezet en kwam onze producer met een metalen emmer aan. Daar heb ik mee lopen gooien, en dat geluid hebben we dus opgenomen en gebruikt.

De EP kwam anderhalf jaar uit na het vorige album The Strange Case Of.... Moeten we het zien als tussendoortje, om het wachten op het volgende album te verzachten?

Josh: absoluut. Dat hebben we tussen de eerste twee albums ook gedaan. We gaan blijkbaar vrij lang op tour per cd, dus tussendoor willen we de fans ook wat kunnen geven. We zijn wel al nummers aan het schrijven voor ons derde album, wat we ergens volgend jaar willen opnemen. Het plan is nu om begin volgend jaar pauze te nemen om de nummers te schrijven, daarna komen we met een headlinetour naar Europa, en daarna nemen we de cd op. Dat is voor nu het plan, maar het loopt bij ons niet altijd zoals we die dingen plannen.

Wanneer hadden jullie dan tijd om deze EP op te nemen?

Josh: in die week van de Grammy Awards.

Lzzy: dat viel tussen twee tours in. We besloten om die tijd nuttig te gebruiken en wat nummers op te nemen.

Arejay: het ging echt heel vlot. Zes dagen in de studio, zes nummers klaar.

Die headlinetour, vertel daar eens wat meer over.

Lzzy: in april komen we weer naar Nederland! Deze keer dus voor een eigen show, niet als voorprogramma. 19 en 20 april. Een show hier in Amsterdam en een show in het zuiden op een festival, Paaspop.