Op Scar Weaver klink je sterker en diverser dan ooit.
Dat komt met name door het touren met Kamelot. Daar ben ik veel beter en anders door gaan zingen. Daarnaast is mijn zanglerares Melissa Cross heel belangrijk voor me. Vroeger wilde ik juist alleen maar schreeuwen. Ik was bang dat ik helemaal niet clean kon zingen. Met Kamelot heb ik echt mijn vocale mogelijkheden ontdekt door elke dag clean te zingen. Ik werd aangemoedigd, kreeg meer vertrouwen en ben daardoor veel diverser gaan klinken.
De instrumentatie op het nieuwe album vraagt ook om een andere manier van zingen.
Eigenlijk is het moeilijker geworden om cleane zang te gebruiken, want Max (Karon, gitarist – red.) komt met gecompliceerde ritmepartijen en buitenaardse riffs waar hij dan ook nog eens leads aan toevoegt. Het is niet eens dissonant, maar het is alsof ik een algebravraagstuk moet oplossen. Het is een flinke uitdaging om er melodie in te ontdekken en dus cleane zang aan toe te voegen. Toch voelde het alsof ik het er te makkelijk van af zou brengen als ik alleen maar zou screamen. Ik wilde echt laten horen wat ik had geleerd. Ik heb mezelf gedwongen en met m’n voorhoofd tegen de muur gestaan om een manier te vinden om melodie aan het geheel toe te voegen.
Max heeft bijna alle muziek geschreven. Dacht je: wat moet ik hiermee?
Dat viel nog wel mee, want hij voegt gitaarleads toe alsof het zanglijnen zijn. Neem bijvoorbeeld Bottom Feeder. Daar hoefde ik niets aan te veranderen, want het was al perfect. Het couplet is samen met het begin een van mijn favoriete passages die ik in lange tijd van hem heb gehoord. Hij moedigde me aan om er wat anders van te maken, maar ik wilde het niet verpesten.
Je bent in het verleden gitariste geweest. Zo ben je op basis van een YouTube-filmpje in contact gekomen met Logan Mader, via Monte Connor. Logan helpt graag nieuwe artiesten met behulp van een productie-overeenkomst. Heeft je gitaarverleden nog geholpen om de brug naar zanglijnen te vergemakkelijken?
Nee, ik speel al jaren geen gitaar meer. Op het debuutalbum zijn nog enkele ideeën van me te horen, maar ik richtte me al heel snel op het screamen.
De eerste vijf tracks van het nieuwe album zijn heel bruut, maar vanaf Erasure is het album melodieuzer en progressiever.
Dat komt omdat Max muziek schrijft vanuit emotie. Hij heeft van tevoren geen idee wat hij gaat schrijven, maar laat de emotie van het moment bepalen hoe de muziek gaat klinken. Veel ideeën zijn naar boven gekomen tijdens de pandemie. Hij was kwaad en gespannen, dus dat hoor je terug. Het ligt een beetje aan je stemming welke track je favoriet is. We laten verschillende kanten van onszelf horen. Zo gaat Erasure over bloeddiamanten.
Met We Ride staat er zelfs een Strapping Young Lad-cover op het album.
Daar kwam Max mee aan. Devin Townsend is een van mijn favoriete artiesten. Mijn eerste gedachte was: Hoe kun je van mij verwachten dat ik een Devin Townsend-nummer zing? Hij moedigde me aan en zei dat ik vooral veel plezier moest hebben. Ik ben uiteindelijk best tevreden met het resultaat. Max wilde wat lol op de plaat laten horen om alle serieuze woede en spanning los te laten.
En Larry, je alter ego, is daarmee vereeuwigd op een Once Human-album.
In eerste instantie dacht ik dat de cover niet op z’n plek zou zijn op dit album en dat het te flauw zou zijn om wat van Larry op de plaat te hebben, maar het nummer zelf en Larry nodigden me uit om het Devin-karakter wat makkelijker te benaderen. We wilden bovendien laten horen dat we een groep mensen zijn die graag lol maakt. Het is prettig om onszelf te kunnen zijn.
Cold Arrival en Only In Death lijken me de twee meest persoonlijke nummers.
Ja, die behoren wel tot mijn favorieten. Only In Death vond ik instrumentaal al zo mooi dat dat ik in eerste instantie vond dat er niets aan veranderd hoefde te worden. De gitaarlead is als het ware al een zangstem. Aan die laatste twee nummers heb ik het langst gewerkt, met name aan Only In Death. Uiteindelijk schreef ik vanuit het hart en dat resulteerde in iets met toegevoegde waarde. Cold Arrival gaat over een vriend van ons die in 2020 is overleden. Wellicht was het een therapie voor me om door alle stadia van de dood te gaan in dat nummer. In Only In Death durf ik eindelijk bepaalde emoties vrij te laten die heel lang in mezelf opgesloten zijn geweest. Beide teksten zijn zeer persoonlijk. Maar ook in Scar Weaver ben ik zeer persoonlijk. Het gaat over mijn worsteling met angst en catastrofale gedachten. Ik zing dan ook: “Scar weaver, sew the flesh on my fears”, wat erop neerkomt dat je een negatieve gedachte, die alleen maar in je hoofd bestaat, uitvergroot totdat het je opeet en iets dat niet bestaat, tot iets maakt dat er echt is.
De negativiteitsfout, zoals psychologen het noemen, is iets dat terugkeert in je teksten.
Ja, dat is een worsteling van me. Ik ontdekte de betekenis van de negativiteitsfout pas toen ik Dark Matter schreef. Het verschijnsel bestaat om ons te beschermen, maar lijkt ons uiteindelijk niet goed te doen. Ik heb er m’n hele leven al mee te maken. Het werkt therapeutisch voor me om erover te schrijven. In eerste instantie voel ik me er slechter door, want ik moet me verdiepen in de materie en mezelf confronteren met die gevoelens, net als method actors dat doen. Die verdiepen zich in eigen gevoelens om een karakter zo waarachtig mogelijk over te laten komen. Het meest therapeutisch voor mij is schreeuwen. Na een optreden ben ik weer helemaal vrij van angst en zorgen.
Je hebt een heel duidelijke ontwikkeling doorgemaakt als tekstschrijfster van het debuutalbum tot nu.
Ten tijde van het debuutalbum was ik onzeker en schreef ik voor anderen in plaats van voor mezelf. Ik dacht destijds nog te veel na over wat anderen cool zouden vinden om te lezen en horen. Het is echter niet eerlijk. Als ik nu terugkijk op die tijd, zijn er wel enkele momenten waarop ik mezelf aan het ontdekken ben geweest. Het album heeft z’n momenten, maar ik was bang om de diepte in te duiken. Als je eerlijker wordt, bereik je makkelijk andere mensen die hetzelfde voelen als jij. Dat heb ik wel moeten leren. Toen ik berichten en brieven kreeg van fans die zich vereenzelvigd voelden met mijn teksten, drong het echt tot me door. Mensen gaan door dezelfde zware perioden. Je lijdt samen. Het is mooi dat je elkaar door muziek kunt helpen.
Over andere mensen gesproken: Je werkt samen met Robb Flynn in Deadlock. Hoe was dat?
Geweldig. Ook voor Logan was het natuurlijk geweldig om zijn oude bandmaat weer te ontmoeten. De pandemie duurde al een jaar en er was geen uitzicht op betere tijden op korte termijn. Het was een donkere periode waarin we aan songs werkte. Deadlock bestond gedeeltelijk. Er was een refrein, maar er miste nog een intro en wat dingen in het couplet. Vanwege de stijl van het nummer dachten we direct dat Robb er wat aan toe zou kunnen voegen. We hadden niet verwacht dat hij het zou doen, want hij had tot dan toe nooit dat soort sessiewerk gedaan. Logan stuurde het nummer op aan Robb en kreeg een positieve reactie. Wel had Robb het een en ander veranderd. Mijn refrein was verwijderd en hij had die van hem toegevoegd. Die van hem was veel beter. Hij weet hoe hij hooks moet schrijven en publiek al tijdens het tweede refrein mee kan laten zingen. Daarna hebben we nog wat geschaafd aan het couplet. Als de pandemie er niet was geweest, had hij er geen tijd voor gehad, dus zelfs in de donkerste tijden gebeuren de meest positieve dingen. Hij heeft zelfs de muziekvideo samen met ons opgenomen.
Jullie hebben behoorlijk wat clips opgenomen. Er staat er net eentje van het titelnummer online en als ik me niet vergis komt er nog een van Eidolon.
Dat klopt. We willen eigenlijk bij elk nummer een videoclip. Sommige mensen weten bijvoorbeeld niet dat er al eentje van We Ride is. Nu we niet kunnen touren, kunnen we beter videoclips uitbrengen zodat mensen met onze muziek in aanraking komen. Ik vind dat zeker Bottom Feeder een clip nodig heeft.
Je bent een natuurliefhebber, wat te zien is in de clip bij Erasure, die opgenomen is in Red Rocks.
Zeker, ik hou van wandelen in de natuur en het begint hier nu dusdanig mooi weer te worden dat je in Red Rocks weer kunt wandelen. In bepaalde delen van het jaar is het er gewoon te heet. Toen we de clip bij Erasure opnamen, was het zomer. De cameraman had geen idee dat we in die hitte een lange bergwandeling voor de boeg hadden om op de juiste plek te belanden, haha. Maar we hebben het gered en zijn trots op het resultaat.
Verenigde Staten heeft zijn mooie plekken. Je bent er geboren, maar je hebt een groot deel van je leven in Australië gewoond. Het liefst zou je samen met je vader weer teruggaan naar Sydney. Wat betekent dat voor Once Human?
Het is erg lastig als je daar woont en wilt touren met een Amerikaanse band. Hier in Las Vegas is het een stuk praktischer. Dat gezegd hebbende mis ik Australië elke dag en zal ik er vroeg of laat naar terugkeren. Sydney heeft nu echter nog te maken met veel beperkende maatregelen, dus op korte termijn zal ik daar niet naartoe gaan.
