Jullie speelden hier op Wacken Open Air. Hoe was het?

Ongelofelijk! Het was prachtig om tienduizend metalfans te zien voor het podium en ze onze bandnaam te horen roepen. Ik had nooit durven dromen dat ik zoveel mensen "Lynchpin" zou horen schreeuwen. Ik heb moshpits, circlepits en walls of death gezien! Ze kenden ons nog niet maar het was prachtig hoe ze reageerden. Dat gaf ons dat extra duwtje in de rug om nog meer ons best te doen op het podium.

Wat was de grootste show die jullie voor Wacken gespeeld hebben?

Een show genaamd Lockdown in Trinidad, voor ongeveer 1600 mensen.

Dus op Wacken was het echt megagroot voor je gevoel.

Wij voelen ons nu Iron Maiden na zo'n show. Al toen we onze spullen aan het klaarzetten waren op het podium, zei ik al tegen de andere jongens: "Zo'n groot podium heb ik nog nooit gezien." Ik sta erom bekend dat ik vrij veel beweeg en spring, dus nu had ik genoeg ruimte. Ik heb echt alle kanten van het podium gezien en ben ook overal opgeklommen.

Vertel eens over Lynchpin. Hoe is het begonnen?

Wij vieren speelden eerst allemaal in andere bands in Trinidad. Onze gitarist zat in een nu-metalband, net als onze drummer. Onze bassist Jiggy zat in een progressieve thrashmetalband en ik zong in een death/blackmetalband. Dat hebben we alleen een tijd gedaan maar we zagen eigenlijk weinig groei in de lokale rockscene. Het werd allemaal wat flauw. Toen besloten we om samen een band te beginnen die wel wat nieuws in de scene zou brengen. Dat is Lynchpin geworden in 2009. We wilden een in-your-face-band, die zegt waar het op staat. Dat misten we in Trinidad. We zeggen wat we willen zeggen en mensen waarderen dat. Daarvoor komen ze naar onze shows. De promotors zorgen nu dat er geen glas is in de zaal en geen losse stoelen, want het publiek gaat bij ons ook los. We willen dat de fans ook echt deelnemen aan de show en niet alleen komen kijken. Dat begint nu aardig op gang te komen.

Jullie hebben één album uit zag ik.

Nee, een EP, getiteld God Complex. Het is in Trinidad erg duur om een album op te nemen want er zijn niet veel mensen die ons soort muziek snappen. We hebben de nummers opgenomen met een uitstekende engineer. Al zijn werk is van hoog niveau en dat is precies wat we wilden. We hopen met hem ook een volledig album op te nemen.

Hoe is de scene in Trinidad? Is er überhaupt een metalscene?

We noemen het geen metalscene, maar rockscene. Alles wat rockt, is er onderdeel van. We hebben het daar niet zo over death metal of black metal. We treden daar vaak op met een grungeband en een alternatieve rockband. Daar behoort dat allemaal tot dezelfde scene. We moeten wel, want er zijn te weinig fans. Als we alleen met andere deathmetalbands zouden optreden, zouden er maximaal vijftig mensen komen kijken.

Jullie hebben een show in Amsterdam deze week. Hoe komen jullie daar terecht?

Onze bassist Jiggy en ik zijn in 2014 al eens in Amsterdam geweest en toen zijn we in The Cave geweest. Ik heb de eigenaar daarna aan zijn kop lopen zeuren of we er mogen spelen. Ze hebben daar nog nooit een band gehad uit de Caraïben. Het is voor hun dus ook wat nieuws dus zag hij het wel zitten. Het is voor ons een eer om in Amsterdam in The Cave te mogen spelen. Men zal zien dat wij uit het Caribisch gebied ook de zaal kunnen platspelen.

Toch hoor ik weinig 'Caribisch' in de muziek.

De een zegt van wel, de ander niet. Sommigen vinden de grooves die we er in hebben iets typisch voor onze regio. We noemen het liever geen death metal want we gebruiken geen blastbeats. Het is onze eigen stijl waarin we ook wel wat invloeden hebben uit Fear Factory en Pantera. Ik denk dat mensen wel horen dat we anders zijn. Anders is goed.

Waarom zie ik dan toch staan dat jullie een deathmetalband zijn?

Vanwege mijn vocalen. Ze horen mijn growls en denken dat het death metal is, ze horen mijn screams en dan vinden ze het black metal. Het is een mengelmoes van vanalles.

Dus gewoon 'metal.'

Bijvoorbeeld. Sommige mensen noemen het weer deathcore, anderen progressieve death. Laten we het gewoon metal noemen.

Jullie stonden op de Metal Battle hier op Wacken Open Air. Hoe zijn jullie er terechtgekomen?

Er was een Caribische Metal Battle in Suriname, waar vijf bands aan meededen. Wat veel mensen niet weten is dat de Nederlandse Metal Battle organisatie zijn plek afstond aan de Caraïben, zodat er uit onze regio ook een band op Wacken Open Air kon staan. We zijn de Nederlandse metalscene dus dankbaar voor deze kans. We hebben in Suriname opgetreden met en gestreden tegen This Will Be No More uit Aruba, Aeons Of Disorder uit Frans-Guyana, Luguber uit Suriname en The Supernormal Band die uit Trinidad komt. De show was geweldig. We hadden al vaak lokaal opgetreden, maar dan treed je ineens op met bands uit naburige landen en merk je dat het niveau daar ook heel hoog is. Dat was erg inspirerend. We wisten dus dat we een tandje bij moesten zetten. Toen we hoorden dat we gewonnen hadden waren we echt heel blij. Dat was op 30 april. Tussen toen en nu hebben we heel veel treinen, vliegtuigen en bussen gezien.

En nu lopen jullie op Wacken Open Air. Heb je al veel nieuwe contacten gelegd?

Best wel. En iedereen kijkt ons aan met een blik van 'Wat doen die bruinen hier?' Ze zien ook wel dat we niet uit Europa komen en vragen ons dan waar we vandaan komen. Als we dan zeggen dat we uit de Caraïben komen dan denken ze weer gelijk aan die piratenfilm. Toen we het podium opkwamen en geïntroduceerd werden als een band uit het Caribisch gebied, weet ik zeker dat het publiek dacht dat we reggae zouden spelen. Maar zodra we begonnen zag ik de blikken veranderen. Lynchpin is anders dan ze verwacht hadden. Maar wij zijn met metal opgegroeid.

De enige muziek die wij uit de Caraïben kennen is reggae, dus zo raar is dat dan ook niet.

Dat snap ik ook wel. Reggae, tropische bomen en bananen. En dat hebben we ook. De bananen zijn uitstekend bij ons.

Wat staat er voor Lynchpin nog te wachten?

We zijn veel aan het plannen. We hopen volgend jaar een album op te nemen, maar we hebben nu diverse uitnodigingen voor shows en tours gekregen. Los Angeles, Brazilië, Honduras... We zijn in gesprek met een booker uit Mexico. Maar wij duiken niet gelijk overal op. We plannen het eerst goed. En we willen een jonge band uit Trinidad meenemen. We willen ons land op de kaart zetten. Dat kunnen we niet alleen, er moeten meer bands zijn wil dat lukken. Ik wil niet dat als wij stoppen, dat alles dan stopt. Ik wil dat een band uit Trinidad tekent bij een groot label. Het zou mooi zijn als wij dat zijn, maar ik ben ook heel blij als een andere metalband uit ons land dat lukt. We zijn een klein landje en we zijn er trots op.

Heb je ook mensen van platenlabels hier gesproken?

Jawel, met een paar. Maar hun grootste zorg is waar we vandaan komen. Daardoor is het logistiek gezien wat moeilijker. We hadden ook niet verwacht dat als we hier zouden komen, we gelijk een platenlabel zouden vinden. Het gaat ons erom dat we onze band onder de aandacht brengen. Men kent nu onze naam.