Dag 3

Door een chronisch taxi-tekort in Newark On Trent op zondag heb ik helaas de eerste band van de dag moeten missen. Het is daarom aan het Griekse Tardive Dyskinesia om mij wakker te krijgen. Dit lukt de band in eerste instantie goed. Het is alsof ze me 'groovende morgen' wensen! Na een tijdje slaat de verveling dan wel vermoeidheid echter toe. Na drie dagen non-stop bands te hebben geluisterd die linksom of rechtsom allemaal wel een beetje leunen op de typische Meshuggah-achtige gitaarchugs, begin ik verzadigd te raken. Daarnaast lijkt het alsof zanger Manthos een beetje schor is. Het klinkt allemaal net iets te geforceerd. Hoogste tijd voor mij om even wat te gaan eten. (Constantijn)

Het uit Nottingham afkomstige The Five Hundred klapt er met Winters lekker in. Goede podiumpresentatie waarbij het synchroonheadbangen tot kunst is verheven. De cleane zang is echter niet om over naar huis te schrijven. Dat moet 'ie maar niet meer doen. (Wouter)

Dan is het de beurt aan het Deense Ghost Iris. Wat mij betreft de teleurstelling van de dag. Een soort metalcore met voorliefde voor Korn. Zowel de cleane zang als grunts komen totaal niet uit de verf. De band maakt verder weinig indruk. (Wouter)

Het Britse Pravitas begint als de zoveelste technische band die uit het vaatje tapt waar dit weekend naar mijn smaak genoeg uit is getapt. Begrijp me niet verkeerd: de riffs klinken massief en bruut. Deze drummer weet absoluut wat hij aan het doen is. Daarnaast is zanger Joshua Barnett de eerste van de dag waarvan ik denk: "Yes deze man kan het echt!" (Constantijn)

Het verhaal van de uit Milton Keynes afkomstige band Invocation is een tragische. De band werd in 2009 gevormd en in november 2011 werd de eerste ep uitgebracht. Na een aantal optredens, onder andere op UK Tech-Fest, sloeg in 2014 het noodlot toe toen drummer Alex Todd-Weller kwam te overlijden. Zijn overlijden is als een bom ingeslagen in de Britse techmetal-scene. Zo is er sinds vorig jaar een grote banner ter nagedachtenis aan hem te zien op UK Tech-Fest. Nu, twee jaar na de tragische gebeurtenis, heeft de band de debuutplaat Atlas eindelijk af. UK Tech-Fest is de eerste keer dat de band het podium weer betreedt met een volledige line-up. Drummer Colin Bentham (No Consequence) is gevraagd de drumtaken over te nemen. Vanaf openingsnummer Through The Smoke smijt de band hun strakke djent-achtige riffs over het publiek heen. De sound en stijl is niet verrassend te noemen, maar de manier waarop deze gebracht wordt wel. Ondanks dat je kunt merken dat dit optreden een emotionele ervaring is voor de band, donderen ze als een goed geoliede machine over het publiek heen: wat is dit strak! Mijn eerdere gevoelens van vermoeidheid en verzadigdheid ebben weg: de honger om te headbangen is terug. Wat een gaaf en emotioneel comebackoptreden. Ik ben benieuwd hoe de band zich verder gaat ontwikkelen. (Constantijn)

Met Zygoma staat er vandaag voor het eerst iets interessants op het podium. Als je er een labeltje op zou moeten plakken, zou het doomdeathdjent heten, maar er komen ook reggeasamples voorbij en zo nu en dan lijkt het wel een Cryptopsy met breakdowns. Met twee zangers die de longen uit hun lijf schreeuwen, is het ook visueel vermakelijk. De songs missen echter af en toe richting. Er is nog niet echt sprake van sterke composities. Werk aan de winkel, want er zijn veel goede ideeën. (Wouter)

Het Braziliaanse Vitalism maakt weinig indruk. Maar misschien komt dat gewoon door de moeilijke djentriffs, aangevuld met heavymetalsolo's, sweeppicking en wat al niet meer. Wellicht wordt dit beter als je het vaker luistert. Vandaag wordt het hem helaas niet. (Wouter)

Duitsland wordt vandaag vertegenwoordigd door The Green River Burial. De frontman heeft een sterke grunt in zijn strot hangen, maar beschikt daarnaast over opvallend sterke cleane vocalen. De korte kick-salvo's van drummer Efrem vormen een welkome verfrissing ten opzichte van de doorgaans van continu-blasts voorziene death- en corebands. Soms wat moeilijk om te volgen, maar dat komt meer omdat ik de muziek niet ken. Soms wat te veel op de metalcoreschool geschoeid. Een band om in de gaten te houden in ieder geval. (Wouter)

Gedurende de hele dag word ik links en rechts getipt om het optreden van Frontierer toch absoluut niet te missen. De band, met leden uit Schotland, Portugal en Amerika laat er vanaf het eerste nummer geen geheim over bestaan wat ze maken. De chaotische mathcore transformeert de mensenmassa in een grote pit. Wanneer een aantal leden van Destiny Potato ineens een strandbal in de mensenmassa gooit, gaat het helemaal los. Tel daar een dronken festivalbezoeker die volledig als He-Man verkleed is bij op, en het feestje is compleet. Wanneer de band na een kleine drie kwartier het podium verlaat, laten ze de zaal compleet gesloopt achter. Zeker één van de aangename verrassingen van deze editie van UK Tech-Fest. (Constantijn)

Het Londense Shields timmert sinds 2012 aan de weg en doet dat op zich niet onverdienstelijk. Met name de frontman trekt de aandacht. Zijn expressieve podiumpresentatie is een lust voor het oog. De haast verstaanbare grunts zijn lekker agressief. Verder is het toch wel weer een zoveelste metalcoreband. (Wouter)

Als het inmiddels zes uur is, is het aan Haken om mij bezig te houden totdat Textures begint. Mijn relatie met Haken is niet altijd even gemakkelijk geweest. Toen we elkaar net leerden kennen, vond ik haar soms wel erg langdradig en begreep ik niet altijd zo goed wat ze bedoelde. Gelukkig zijn die tijden voorbij en zijn we inmiddels dikke maatjes. Vanaf het eerste moment weet de band me dan ook te boeien. Wanneer de band het nummer 1985 van de laatste plaat Affinity inzet, rent zanger Ross Jennings van het podium af. Met een idiote jaren 80-stijl zonnebril komt hij terug. De heren hebben zelf overduidelijk ook zin in een feestje. Dat deze overdaad aan enthousiasme niet altijd even goed uitpakt, blijkt wel als drummer Raymond Hearne door zijn bassdrumvel heentrapt. Als dan ook nog eens publiekslieveling The Cockroach King wordt ingezet, beginnen er langzaam vlinders in mijn buik te ontstaan. Wat een geweldige band en wat een geweldig optreden! (Constantijn)

Het Parijse Novelists zagen we vorig jaar nog aan het werk in Gorinchem en dit jaar zijn ze de afsluiter van de kleine zaal. Waarom is mij een raadsel, want hoewel de heren erg professioneel klinken, is het toch ook wel erg klinisch. Wat dat betreft is er niet veel verschil met het optreden in Gorinchem. Het geluid is verder goed, maar er wordt wel erg veel in de lage registers gespeeld waardoor het af en toe wat te modderig wordt. De cleane zang klinkt soms wat te geforceerd, maar dat is wellicht een kwestie van smaak. Nog even snel een biertje voordat Textures begint. (Wouter)

Veel bezoekers kijken uit naar het optreden van Textures. Voor sommigen is dit zelfs het eerste optreden terwijl ze al tien jaar fan zijn. De zaal is dan ook tot aan de nok toe gevuld als de eerste noten van One Eye For A Thousand klinken. Retestrak en voorzien van een loepzuiver geluid wordt UK Tech-Fest getrakteerd op een van de beste optredens van het weekend. Bassist Remko Tielemans is wegens omstandigheden vandaag vervangen door Robin Zielhorst die we kennen van Exivious. Hoewel hij daar natuurlijk veel ingetogener is, laat hij zien dat ook hij van metalwanten weet. Dat is in de zaal niet anders. Gedurende bijna het hele optreden is er een moshpit met louter vrolijke gezichten. Bij het instrumentale keyboardnummer Zman wordt er tot grote hilariteit een soort roeiboot geïmiteerd. Zodra het nummer langzaam wat ruiger wordt, wordt er een polonaise ingezet om vervolgens weer volledig los te gaan. Textures is duidelijk een van de publieksfavorieten en zet ook hier een uiterst strakke show neer. Na al die jaren zijn ze nog steeds niet uitgeblust. (Wouter)

Between The Buried And Me zou op papier mijn één van mijn favoriete bands moeten zijn, maar om de een of andere reden wil het kwartje niet vallen. De band bestaat al zestien jaar en heeft maar liefst acht platen in de schappen liggen, maar het pakt me niet. Dat is vanavond niet anders. En toch blijf ik kijken, want er wordt een enorm sterke show neergezet. De band van Tommy Giles Rogers speelt geïnspireerd en krijgt met speels gemak de hele zaal mee. Tot mijn grote plezier spelen ze het het nummer dat ik wél gaaf vind van ze: Selkies: The Endless Obsession vrijwel aan het eind van de set ook nog. Maar dan is het zo ongeveer gedaan met de pret. Met White Walls als toegift komt er een eind aan een weekend technische metal waarbij de nadruk lag op de death- en core-genres. (Wouter)

Op de laatste dag wil ik dan toch nog iets meemaken van de afterparty op het Double Slit-podium. Op maandagochtend 1 uur komt deze wens uit. De heren van No Consequence betreden het kleine podium om hun Balls On Parade-show te spelen. Een Rage Against The Machine-coverset. De nummers worden overduidelijk met een grote dosis humor gebracht, zoveel had de naam jullie ook al wel kunnen verklappen. Maar met muzikanten van dit kaliber gaat het nooit slecht klinken. Wanneer persoonlijke favoriet Bulls On Parade klaar is, houd ik het ook voor gezien. Het is de hoogste tijd om het bed op te zoeken en bij te komen van vier geweldige dagen. UK Tech-Fest wederom bedankt voor een absoluut hoogtepunt van dit jaar! (Constantijn)

En daarmee komt er een eind aan vier dagen technische metal. Uitstapjes naar allerlei verwante en zo nu en dan totaal onverwante genres kleurden het festival dat zich doorgaans op death en core bands richt. De vijfde editie is wederom een enorm succes. We hebben veel oude bekenden gezien en evenveel nieuwe vrienden gemaakt. De meeste zullen we terugzien op Euroblast. De rest zien we volgend jaar weer. Til then lads, cheers! (Wouter)

Meer foto's op www.basementonline.nl

Pluspunten:
+ Strakke om en om-programmering op de twee podia;
+ Vriendelijke security en vrijwilligers;
+ Geluidskwaliteit;
+ Tech fam (familie gevoel, wat een geweldige community);
+ Diversiteit aan eetmogelijkheden, veel beter dan vorig jaar;
+ Het weer dat zo enorm meezat;
+ Veel bandleden blijven zelf ook op het festival omdat ze het leuk vinden, feesten met je muzikale helden is altijd gaaf.

Minpunten:
- Serieus Tech fam! Leer eens een toilet gebruiken;
- Aan het begin van de dag wilde de geluidskwaliteit nog al eens iets te wensen overlaten.