En eindelijk zitten de weergoden en de festivalbezoekers op een lijn. De zondag is een zonovergoten dag en dat is heerlijk na het kwakkelende weer van de afgelopen dagen. Niets lijkt de laatste festivaldag meer in de weg te staan om grandioos te knallen, al staan er vandaag niet zo veel interessante bands als vrijdag en zaterdag op het programma. Met bands als Iron Maiden, Anthrax en het afscheidnemende Twisted Sister mag je echter niet klagen en eerder op de dag biedt het programma ook al voldoende. Ondanks de vermoeidheid trekken we nog een keer langs de vijf podia.
De stonerrockformatie The Midnight Ghost Train heeft de pech om op zondagmorgen te spelen wanneer iedereen nog uitslaapt of aan het ontbijt zit. De Metal Dome is dan ook bij lange na niet vol, maar dit weerhoudt de drie heren er niet van een sterke show neer te zetten. Het klinkt zoals het hoort: hard en groovy. Helaas slaat het niet aan bij het publiek en wil je na een paar nummers toch liever je oren nog even rust gunnen in plaats van naar dit ‘geschreeuw’ te blijven luisteren. (Mirre)
De Marquee is een maat te groot voor Sikth, dat in een zaaltje beter tot zijn recht komt. De hectische metal is blijkbaar te complex voor het grote festivalpubliek. Het is bovendien nog vroeg op de dag, dus velen liggen nog voor pampus. De progressieve Londenaren werken zich wel in het zweet. Dat siert ze, maar het onevenwichtige geluid zit niet mee en meer dan een vermoeid gejuich uit de voorste linies levert het dan ook niet op. Joe Rosser (Aliases), de nieuwe tweede vocalist die de pas vertrokken Justin Hill opvolgt, maakt overigens een sterke indruk. (Jeffrey)
Delain is een band die je tegenwoordig overal ziet. Ze gaan goed en het is ook niet gek dat ze hier op de Main Stage staan. Het is vandaag precies tien jaar geleden dat de Nederlandse formatie voor het eerst optrad. Helaas staat de bas in het begin erg hard waardoor de show begint met een vervelend gezoem waar Charlotte de eerste paar nummers niet goed overheen komt en haar stem dus wat verloren gaat. Ook slaat drummer Ruben iets te enthousiast zijn bekken eraf, die een crewlid er snel weer op schroeft. Gelukkig herpakt Delain zich snel en met hun unieke hits en Charlottes prachtige stem weten ze toch een geweldige show neer te zetten en laten ze zien dat ze een Main Stage-waardige band zijn. (Mirre)
Oneerbiedig gezegd lijkt het wel een bij elkaar geraapt zooitje, de mannen van In The Woods. Ze ogen onuitgeslapen, zijn in zichzelf gekeerd, getooid met pet en hoodie, maar laten we het over de muziek hebben. Die is sfeervol, al is de experimentele (black)doom niet aan velen besteed. Behalve een kleine schare fans weet het overgrote deel niet wat ze met deze bijzondere muziek aan moet. De vocalen van James Fogarty zijn niet altijd zuiver, maar karakteristiek bij de melancholische klanken. Volgende keer zie ik de Noorse formatie graag in een klein zaaltje aan het werk, waar de sfeer beter tot zijn recht komt. (Jeffrey)
Sick Of It All is de laatste band die aan de bill van Graspop 2016 werd toegevoegd, ter vervanging van het gecancelde Architects. Het lijkt me een eerlijke ruil en voor velen waarschijnlijk een behoorlijke verbetering, want ondanks het vroege uur staat de ruimte voor Main Stage 1 om 13:00 al behoorlijk vol met hardcoreliefhebbers. Diezelfde ruimte verandert al snel in een redelijke pit wanneer er lijfliederen als
Ze staan te boek als één van de acts die in de toekomst wel eens zou kunnen uitgroeien tot de grotere: Wild Lies uit Londen. Het kwintet heeft nog geen album uitgebracht, maar wel een single en een ep. Afgaande op de show van vandaag moet er nog veel gebeuren. Ja, Falling en Can’t Carry On klinken zeer aardig, en de frontman heeft een prettige Steven Tyler-touch in zijn stem als hij kracht zet. Ook de muziek ligt lekker in het gehoor en doet aan de hard rock van Aerosmith, Guns N’ Roses en de eighties denken, maar dan wel een metalen versie daarvan. Maar om nu te zeggen dat je iets gemist hebt als je er niet bij was, nee, dat dan weer niet. (Jeffrey)
Overkill speelt vandaag een sterke set met een mooie balans tussen klassiekers (Rotten To The Core, Elimination, Fuck You) en recenter werk (Armorist, Electric Rattlesnake, Ironbound). Helaas is het geluid bar slecht. Dat slaat Bobby Blitz en zijn mannen, noch de toegestroomde thrashfanaten, uit het lood. Vrolijk als altijd praat Blitz de nummers aan elkaar en geeft hij met nog altijd jeugdige energie de volle 100%. Een van de vaste livewaarden die dit weekend helaas onder de omstandigheden te lijden heeft en daardoor vermaakt, maar geen onvergetelijk optreden neerzet. (Wessel)
Zelden hoorde ik bij een blackmetalband het geluid zo goed afgesteld staan als bij Enthroned op Graspop 2016. Sfeervol, krachtig, intens, definieerbaar en strak dankzij een prima drummer (Menthor). De duistere energie is goed voelbaar in de grote tent. Opvallend is dat frontman Nornagest goed contact met het publiek maakt. De geschminkte zuiderburen maken mede daardoor een overtuigende indruk. (Jeffrey)
Het optreden van Shinedown begint opmerkelijk en respectvol. Met Let’s Go Crazy als eerbetoon aan Prince. Zo sta je direct met 1-0 voor. De Amerikanen pakken vervolgens de eigen hits erbij (onder andere Diamond Eyes, Devour en Second Chance) en weten wel hoe je een typisch Amerikaanse rockshow moet neerzetten en uitvoeren. Frontman Brent Smith maakt de fans belangrijk. Hij laat de camera’s op het publiek richten en is ze dankbaar. “Everyone in a good mood? This is your show, this is your history.” Vermakelijk, goed geregisseerd en de stoere, catchy songs doen de rest. (Jeffrey)
Deathcore-formatie Thy Art Is Murder gaat tekeer op de Jupiler Stage en het publiek smult ervan. Al is het optreden van de band niet het eerste op Graspop, dit is wel het debuut van vocalist Lochlan Watt op het festival en in Europa. Dat hij nog niet eerder in het continent is geweest, levert leuke taferelen op, vooral als hij zijn bewondering voor de pisbakken naast het podium uitspreekt. Die kennen ze in Australië niet! De band levert verder een strakke show af en het is even lekker afgeven op alle religies. The Purest Strain Of Hate komt goed uit de verf en tijdens Reign Of Darkness wordt een gigantische wall of death ontketend. Met Holy War sluit de groep vervolgens vernietigend af. Lochlan Watt mist misschien vocaal net de kracht die Chris McCahon wel had, maar weet zich met zijn enthousiasme en goede perfomance prima staande te houden.(Marcel)
De organisatie is er ondanks de afzeggingen kort voorafgaand aan het festival in geslaagd om met aansprekende vervangers te komen. Obscura is daar beslist een van. De kwalitatief zeer hoogstaande jazzy death metal komt aanvankelijk echter niet zo gedefinieerd uit de boxen als je zou wensen. In een zaaltje klinkt het vast beter. Later dit jaar is er een tour met Beyond Creation, Revocation en Rivers Of Nihil, dus dan is de herkansing. Desondanks blijft het vandaag indrukwekkend om het razendknappe spel van de heren te bekijken. De Duitsers weten dat ook nog eens te verwerken in memorabele composities zoals The Anticosmic Overload, Sermon Of The Seven Suns en Akróasis. (Jeffrey)
Saxon geeft vandaag precies wat je van Saxon mag verwachten. Een oerdegelijke heavymetalshow. Voor het eerst dit weekend hebben we een zonovergoten dag en dat komt de sfeer bij het optreden alleen maar ten goede. De Engelsen openen met de titeltrack van hun nieuwste album Battering Ram en leveren daarna een set vol met oud en nieuw werk. Biff Byford is vocaal altijd prima en ook vandaag. Daarnaast valt bassist Nibs Carter op met zijn actieve spel en ook Paul Quinn met zijn heerlijke gitaarsolo's. Als je dan al zo'n lange carrière als Saxon achter de rug hebt, kun je helaas niet al je geweldige klassiekers kwijt in een set van een uur. Daardoor missen parels als Dallas 1 PM, 747 Strangers In The Night en Strong Arm Of The Law. Daartegenover staan wel sterke uitvoeringen van Motorcycle Man, Wheels Of Steel, Crusader, Denim And Leather en Princess Of The Night. Het maakt niet uit hoe oud de mannen inmiddels zijn geworden, live blijven ze altijd goed. (Marcel)
Door een wisseling in het schema treedt Tremonti later op dan in eerste instantie de bedoeling was. De communicatie hierover is niet bij iedereen doorgedrongen, waardoor een aantal fans voor een teleurstelling komt te staan aangezien ze Saxon hadden verwacht. In plaats daarvan krijgen ze een degelijke show van Tremonti te zien, zonder verrassingen. De soloband van de gitarist van onder andere Creed en Alter Bridge gaat fel van start met Another Heart en Cauterize en heeft geen tijd om het rustig aan te doen. Het spel is prima en Mark Tremonti is naast een uitstekende gitarist ook een prima zanger. Toch mist de show wel wat variatie op het podium en oogt het een beetje saai. Het is gewoon in een hoog tempo raggen en zoveel mogelijk nummers in zo weinig tijd gespeeld krijgen. Flying Monkeys, Radical Change en Betray Me zijn de hoogtepunten van het optreden en worden feilloos gespeeld. Het is jammer dat de powerballad Dust niet in de setlist verschijnt. Die had voor een welkome afwisseling gezorgd. Met deze show weet Tremonti niet een blijvende indruk achter te laten. (Marcel)
”We spelen het hele debuutalbum, of jullie het nu leuk vinden of niet.” Legion Of The Damned raast compromisloos Malevolent Rapture erdoorheen. Zoals college Gilbert al in zijn verslag van FortaRock meldde, is de thrashmetalband van eigen bodem in het buitenland populairder dan in eigen land. De Marquee is dan ook goed gevuld. Daar komt de sound ook veel beter tot zijn recht dan op een zonnig buitenpodium. Ongecompliceerd headbangen is het gevolg. Al met al een prima beurt voor Legion. (Jeffrey)
De Metal Dome is veel te klein voor Oomph!. Zelfs buiten de tent proberen mensen een glimp op te vangen van wat er binnen gebeurt. Op de planken staan de Duitsers vanaf de eerste seconde een feest te bouwen middels Labyrinth en Mein Schatz. Daarna komen de wat rustigere songs aan bod zoals Träumst Du en Bis Der Spiegel Zerbricht, waarmee het springende publiek wat stilvalt. De bewondering vanuit de tent blijft echter en met bijvoorbeeld het Rammstein-achtige Mitten Ins Herz en Augen Auf komt er weer leven in. Frontman DERO geeft in meerdere tracks de beat extra kracht door op twee pauken te rammen. Volgende keer op de Main Stage! (Jeffrey)
Retorische vragen zijn bij metalconcerten heel gewoon, maar sommige frontmannen overdrijven het. Koploper is Attila Dorn van Powerwolf. Bij “Are you still alive?” kun je je na twee à drie festivaldagen nog iets voorstellen, maar “Are you here?” raakt kant nog wal. De reactie van de fans is er niet minder om. De Duitse powermetalformatie is populair. Het hele veld staat vol om de goed verzorgde show te volgen en ook een parachutist is getuige. Velen zingen mee met Coleus Sanctus, Army Of The Night en Armata Strigoi en vieren daarmee de holy heavy metal mass. Ook al is de zang regelmatig niet zuiver, de toegankelijke, bij vlagen humoristische (Resurrection By Erection) songs krijgen veel bijval en de show steekt goed in elkaar. (Jeffrey)
Één van de meest intense en hectische optredens is die van Steak Number Eight. Brent Vanneste is al na een paar tracks doorweekt van het zweet. Constant is er een afwisseling tussen spanningsopbouw en ontlading in de muziek van de Belgen. Het vliegt qua stijl ook alle kanten op, zowel vocaal (eist wel iets te veel aandacht op) als muzikaal. Van ruimtelijke post-rock tot grunge, van stevige metal tot alternatieve rock. Interessant en veelzijdig, instrumentaal bij vlagen intelligent. Ook al is dit soort muziek lang niet aan iedereen besteed, een goed gevulde Metal Dome is getuige van een prima optreden. (Jeffrey)
Het valt op dat er op deze editie van Graspop wel heel veel thrash-iconen staan. Zo hebben we dit weekend al Megadeth, Slayer, Overkill en Testament gehad en dan krijgen we als toetje ook nog een optreden van Anthrax. De New Yorkers hebben begin dit jaar het album For All Kings gelanceerd en zijn de komende tijd veelvuldig in de regio te vinden. Van de nieuwe plaat krijgen we vandaag drie nieuwe tracks voorgeschoteld (You Gotta Believe, Evil Twin en Breathing Lightning), waarbij het opvalt dat ze allemaal stilletjes worden ontvangen. Het is overduidelijk dat het publiek komt voor krakers als Caught In A Mosh, Anti-Social en Indians. Hierbij is het opvallend dat I Am The Law niet gespeeld wordt. De band speelt zoals altijd vol vuur en passie. Vocalist Joey Belladonna is overal op het podium te vinden en weet iedereen op te zwepen, terwijl Scott Ian regelmatig het woord neemt, maar daarnaast vrij rustig speelt en zijn gebruikelijke gitaardans achterwege laat. Daarbij is het fijn om Charlie Benante weer achter het drumstel te zien zitten. Na een tijd van afwezigheid op de tours door een blessure is hij eindelijk weer aanwezig. Uitspringer zoals altijd, is bassist Frankie Bello. Hij is altijd vrolijk en enthousiast. Daarbij speelt hij nog steeds alsof zijn leven ervan afhangt. Dit in tegenstelling tot gitarist Jon Denais, die als een anonieme schim op het podium rondwandelt. Met Indians sluiten de thrash-veteranen af en is het nog een keer gezamenlijk de wardance doen, voordat de mannen van het podium verdwijnen. (Marcel)
De jaren zestig en zeventig in een ruige verpakking. Zo kun je de muziek van La Muerte ongeveer omschrijven. Garagerock, NWOBHM, punk… er zit van alles in. Daarbovenop komen nog de geschifte extreme vocalen van de met een soort beulmasker getooide frontman. Al afgehaakt? De bevreemdende mix van The Wild Ones, Black Sabbath, Stooges, Led Zeppelin en Judas Priest is soms wat monotoon c.q. langdradig als in een jamsessie, maar onze zuiderburen brengen het gedreven. Veel toeschouwers trekken het niet meer na verloop van tijd, mede vanwege de bijna onaangename vocalen. En toch heeft het geheel wat. Heel vreemd. (Jeffrey)
Trivium zagen we ook al als surprise act in de Marquee donderdagavond, maar zondag zou een hele andere set worden. Het is in ieder geval stampvol bij de mainstages, maar dat kan ook komen omdat ze vlak voor Iron Maiden spelen. Matt en zijn band zetten weer een ijzersterke show neer en vooral door zijn speech over de recente gebeurtenissen in Orlando (waar Trivium vandaan komt) voel je je verbonden met de band. Ze vuren nummer na nummer op je af in een rap tempo. De setlist heeft vooral hits en -wat mij wel verbaasde- weinig nummers van het nieuwste album Silence In The Snow. Het publiek vindt dit echter geen probleem en barst na elk nummer uit in en uitbundig applaus. Dit is zeker een geslaagde show die je niet snel uit je hoofd zet. (Mirre)
”I Bring The Weather With Me”, klinkt het vanaf de Jupiler Stage waar The Amity Affliction staat te spelen. Gelukkig is het vandaag de hele dag mooi weer en de stemming zit er ondanks de vermoeidheid goed in. Bijna barbecueweer of lekker om naar het strand te gaan. Onder de bezoekers bij het optreden van de Aussies zijn dan ook een opblaaskrokodil en –kikker. Afgezien hiervan is de gig geen groot feest. Het nadeel van dit soort overgeproduceerde muziek is namelijk dat het live niet de impact heeft van het studiowerk. Het klinkt allemaal wat dunner, met name de zang. Veel tracks hebben er last van. Open Letter en Lost & Fading komen nog wel aardig door. Het is niet slecht, maar zowel van de presentatie als het geluid hadden velen meer verwacht. (Jeffrey)
Terwijl Sacred Reich in de Marquee speelt, zoekt menigeen al een goed plekje op het veld voor het optreden van headliner Iron Maiden. De tent is daardoor maar matig gevuld en dat is onterecht, want de thrash gaat er goed in. Wanneer men begint met The American Way schrik ik nogal van het dramatische geluid, maar dat draait gelukkig bij. De vaste Black Sabbath-cover War Pigs, Death Squad en Surf Nicaragua brengen menig hoofd aan het schudden. Het siert Sacred Reich eigenlijk wel dat ze na hun reunië geen nieuw werk op hebben willen nemen, want de klassiekers staan nog altijd als een huis. In juli speelt de band een thuiswedstrijd op het herboren Dynamo in Eindhoven, zeker iets om naar uit te kijken! (Wessel)
Er is waarschijnlijk geen band die de metalgemeenschap zo verbindt als Iron Maiden. Want welke metalhead zette zijn eerste stappen in onze wondere wereld nou niet hand in hand met Bruce Dickinson en Eddie? En welke Graspopganger heeft de band niet al vaker gezien dan op een hand te tellen is, maar heeft er nu weer net zo veel zin in als de eerste keer dat hij of zij ze live ging aanschouwen? Uw recensent moet bekennen dat dit zelfs het derde concert is dat hij ziet op de The Book Of Souls-tour (metal, het is en blijft een verslaving…), maar van verveling is ook dit keer geen sprake. Een Iron Maiden-concert blijft een hele bijzondere, meeslepende ervaring. En als de heren er, zoals vanavond, zin in hebben en Bruce Dickinson volledig hersteld lijkt te zijn van zijn recente gezondheidsperikelen, kan er eigenlijk weinig fout gaan. Maiden is een van de weinige grote metalbands die ook daadwerkelijk veel nieuwe nummers spelen wanneer ze voor een nieuw album aan het toeren zijn, dus in het eerste uur van het concert krijgen we veel van The Book Of Souls te horen. Daarbij komt het langgerekte The Red And Black vandaag het sterkst voor de dag. De nieuwe nummers lijken iedereen goed te bevallen, maar pas bij Hallowed Be Thy Name breekt de echte, collectieve euforie los. Het in de setlist vastgeroeste Fear Of The Dark is een volgend kippenvelmoment. Na lijflied Iron Maiden (inclusief gigantische opblaasbare Eddie) verlaat de band het podium, om terug te keren met überklassieker The Number Of The Beast. De tweede toegift is een verrassing, namelijk het prachtige Blood Brothers van Brave New World (2000). De ballade wordt ingeleid door een toespraak van Bruce Dickinson over de huidige verontrustende staat van de wereld en hoe de metalscene gevrijwaard blijft van dit soort verdeeldheid en ongeluk: wederom kippenvel! Uitsmijter Wasted Years tot slot, verzekert ons het volgende: “So understand, don't waste your time always searching for those wasted years. Face up... make your stand and realise you're living in the golden years.” Naast dat dit een waarheid als een koe is die op een tegeltje niet zou misstaan, gaat het ook zeker op voor dit weekend en in het bijzonder deze avond. Als ze zo in vorm zijn als nu, kan Iron Maiden nog jaren mee, ook als Graspop-huisband! (Wessel)
Als je Behemoth live ziet weet je wat je kunt verwachten: een indrukwekkende podiumpresentatie vol furie en passie met een strakke, doch voorspelbare, afwerking van de muziek. Behemoth is een band die haar Satanisme serieus neemt en ze zijn daar sinds frontman Nergals gevecht met leukemie in 2010 alleen maar serieuzer in geworden. Dit is goed te zien aan de show. Met de kenmerkende kostuums, brandende microfoonstandaards en wierookvaten wordt er alles aan gedaan om het publiek en de muzikanten in rituele sferen te brengen. De muziek heeft ook sinds de switch naar deathmetal ruim 15 jaar geleden nog nooit zoveel blackmetalinvloeden gehad als op het laatste album, The Satanist (2014). Dit album wordt vandaag integraal gespeeld, aangevuld met vier oudere nummers. Ik heb Behemoth de laatste jaren verschillende keren zien optreden waarbij elke keer de setlist voornamelijk bestond uit nummers van dit album. Volgens mij is het nu wel weer eens tijd voor een meer gebalanceerde nummerselectie waarin alle perioden van de band gerepresenteerd worden. Behemoth biedt weinig nieuws aan mensen die ze deze tour al eens gezien hebben, maar desondanks zit de sfeer er goed in en het geluid in de Marquee is goed te verdragen (dit was nog wel eens anders bij andere optredens). Behemoth weet nog te overtuigen, maar zal zichzelf opnieuw moeten blijven uitvinden om interessant te blijven. (Daan)
Twisted Sister en Graspop is hetzelfde als een goed huwelijk. Altijd wanneer deze glamformatie het festival aandoet (en dat is de laatste jaren bijzonder vaak), is er sprake van een groots feest. Vanavond is het echter helemaal een bijzondere show. Niet alleen sluit de band onder leiding van Dee Snider het weekend af, het is ook tevens de zwanenzang van de mannen die hier zoveel vreugde hebben gebracht. "En nee, dit is geen afscheid zoals die van Scorpions of Judas Priest", zegt Snider. "Dit is echt ons afscheid. Hierna is het afgelopen en wij komen niet meer terug." Maar geen afscheid voordat de festivalweide eerst helemaal plat wordt gespeeld.
Waar Faith No More vorig jaar als afsluiter vooral een flauwe domper was, is Twisted Sister een schot in de roos. De groep krijgt al vanaf opener What You Don't Know (Sure Can't Hurt You) de sfeer er al goed in. Die sfeer blijft ook het gehele optreden aanwezig met de ultieme krakers I Wanna Rock en uiteraard We're Not Gonna Take It. De band moet zelfs laatstgenoemde een paar keer gewoon opnieuw inzetten, want het publiek krijgt er geen genoeg van en blijft de bekende zinnen maar doorzingen. Dit tot groot vermaak van de bandleden, die met een grootse glimlach het nummer gewoon opnieuw blijven spelen.
Dat deze avond ook bijzonder is voor Twisted Sister maakt Jay Jay French nog bekend. Het blijkt dat vanavond het meeste publiek aanwezig is van de gehele tour, er zijn maar liefst 110.000 mensen! Aldus de gitarist. Dee Snider voegt daarbij nog een eerbetoon toe aan de vorig jaar overleden drummer A.J Pero. Daarbij introduceert hij Mike Portnoy op de trommels als zijn vervanger voor deze tour en zegt dat dit precies is hoe A.J het had gewild.
Al feestend, zingend en schreeuwend neemt het publiek vervolgens afscheid van de band tijdens de Rolling Stones-cover It's Only Rock 'n Roll (But I Like It) en afsluiter S.M.F. Maar ook al is de band al lan weg van het podium, ,We're Not Gonna Take It blijft nog lang overal te horen. Van de festivalweide tot aan de camping, overal wordt tot diep in de nacht nog luidkeels gezongen. Daarmee laat Twisted Sister zien de ideale afsluiter te zijn voor Graspop 2016 en laten ze het publiek in extase achter! (Marcel)
Zo zijn we aan het einde gekomen van het festival. Moe, maar voldaan. Graspop 2016 was ondanks de modder gezellig en kende veel hoogtepunten. Twisted Sister en Black Sabbath namen op een waardige manier afscheid. Iron Maiden kan nog jaren vooruit en de nieuwe generatie staat klaar met onder andere Volbeat en Gojira. Ook vele andere acts lieten zich van hun goede kant zien, al zat het geluid niet altijd mee (Main Stage 2). Er waren gelukkig meer positieve verrassingen dan tegenvallende bands. Bij de Jupiler Stage was het vaak feest met bijvoorbeeld Skindred, Atreyu en ook in de grote tenten (Metal Dome en Marquee) stonden de festivalbezoekers mee te zingen, te springen en te moshen bij Oomph!, Amaranthe, Paradise Lost, Sacred Reich en Obituary. Pluspunt was de line up, die varieerde van weeïge knuffelrock tot mensonterende black metal en van ouderwetse heavy metal tot vrolijke folkpunk. Voor de liefhebber van welke hardere gitaarmuziek dan ook was er wel iets van zijn of haar gading te vinden! De punkrockbands waren een welkome afwisseling. De bands speelden strak volgens schema. De tributebands in plaats van de nachtelijke metaldome-afterparties vonden we minder geslaagd. Na een hele dag bandjes kijken hadden we geen behoefte aan matige coverbands. Het is zoveel leuker om een dj neer te zetten met random muziek. Gelukkig was er het Classic Rock Café!
Naast de muziek viel de uitstekende sfeer op. Goed, mensen die zich niet kunnen gedragen na een biertje of twintig zul je helaas overal tegenkomen, maar over het algemeen was iedereen vriendelijk. Het randprogramma bracht veel vermaak: botsauto’s, voetbal kijken op een groot scherm (alleen niet handig vlak bij de ingang), bandjes laten knippen voor een kraslot. Het was jammer dat je de opgeraapte bekertjes niet meer kon ruilen voor muntjes, zoals tijdens vorige edities nog wel kon, maar je kon wel hengelen en een kaartje winnen voor het reuzenrad. Dat was ook leuk. En wat was het vuurwerk op het einde na Twisted Sister als afsluiting van het festival mooi! Het eten was lekker en er was veel keus. Ja, het was duur, maar op welk festival is dat het niet? Met name op het Foodtruckplein kreeg je waar voor je geld. De wachtrijen voor het drinken en eten waren overal kort. Een bar in de Marquee (net als in de Metal Dome) zou evenwel mooi zijn. Over wachtrijen gesproken, de pendeldiensten hadden beslist beter georganiseerd kunnen worden. We zijn overigens zelf getuige van dat bepaalde shuttles juist goed geregeld waren.
Dan was er ook nog modder, modder en nog eens modder. Het gaf vooral zware paden op de camping. Toch heeft de organisatie goed zijn best gedaan om de modder te bevechten, bijvoorbeeld door het strooien van houtsnippers en het afzetten van bepaalde delen van de camping. De een stoorde zich aan de bagger, de ander maakte er het beste van en nam er met zijn dronken kop een duik in. Het leverde hilarische taferelen op, of niet 'Timmy'. De rijen voor de toiletten op de camping waren wisselend. We vernamen tegenstrijdige verhalen erover. Het sanitair was doorgaans wel schoon dankzij hardwerkende en vriendelijke vrijwilligers. Ook de beveiliging verdient een pluim. Met een glimlach vingen ze de crowdsurfers op. We spreken uit eigen ervaring. ;-) De organisatie werkte dag en nacht keihard om het de festivalgangers naar de zin te maken. Kortom: een geslaagde eenentwintigste editie en we komen volgend jaar graag weer.
