Op donderdag is het een stuk rustiger dan op de dagen erna. Dat is ook niet zo gek, want er is geen volledig programma als op de andere dagen en voor sommigen is drie dagen festival genoeg. Anderen willen wel graag aanwezig zijn op dag 0, maar zitten nog in de schoolbanken voor een examen. Toch is er al vroeg op de dag veel aanloop bij de ingang. Het volk stroomt redelijk vlot naar binnen. De campinggasten maken hun tijdelijke overnachtingsplaats voor de komende dagen klaar en een deel ervan sprint vervolgens de Stenehei op.

Alhoewel... het is nagenoeg de hele dag droog geweest en plots is daar een enorme hoosbui die lang aanhoudt. Schuilen dus en daarom zijn er weinig bezoekers bij Reject The Sickness. De formatie uit Gent staat voor metalcoregetinte melodische death metal (At The Gates, Sylosis, God Forbid). De nummers van het debuutalbum Chains Of Solitude (2015) komen niet heel sterk over. Seedless en Slack Muscles Heal zijn lichtpuntjes, maar er valt weinig eer te behalen onder deze omstandigheden. Mede vanwege het slechte weer zit de festivalstemming er nog niet in. Frontman Guy is er ook klaar mee en eindigt met “Dank u. Enjoy the fucking festival.” (Jeffrey)

Een onaangenaam welkom dus, maar het levert Bark in de tent verrassend veel bezoekers op, of die nu geïnteresseerd zijn in de band of schuilen voor de regen. De formatie uit Antwerpen beukt, blaft en dendert over de aanwezigen heen met een riffgedreven mix van smerige en ruige sludge, hardcore, punk, stoner, death ‘n roll en metal à la Down, Candlemass, Triptykon, Celtic Frost en mid-era Entombed. Van het overtuigende full-length debuut Voice Of Dog (2015) komen onder andere All Hell Breaks Loose, Day Of The Witch, Nine Lives en I Remain Untamed (met gastvocalen van Ben Baert van Your Highness) aan bod. Ook al is er qua show niet veel te beleven, muzikaal staat het als een bunker. (Jeffrey)

Daarna is het veelbesproken Fleddy Melculy aan de beurt op de Jupiler Stage. Het podium doet zijn naam eer aan, aangezien er een biertent met dezelfde naam om de hoek is en er merkpetjes uitgedeeld worden. Zo staan er veel bezoekers te kijken naar de verrichtingen van onze zuiderburen. Ze maken er een vermakelijke show van en daar gaat het ook vooral om bij de band die bekend staat om T-Shirt Van Metallica. Andere tracks die aan bod komen, zijn de nieuwe single Feestje In Uw Huisje, Ik Ben Mijn Sleutels Kwijt en de Sepultura-cover Refuse Resist. Leuk. Niet nadenken, gewoon gaan met die banaan. (Jeffrey)

”Fuck hate, we’re all equal” is het motto van de heren van Knives To A Gunfight, afgaande op de tekst achterop hun shirts. De deathcoreformatie is een van de drie bands die vandaag op uitnodiging van Franky De Smet-Van Damme (Channel Zero) op de planken staat in de Metal Dome. De muziek maakt echter niet veel indruk. Veelal vallen de zuiderburen terug op breakdowns en alhoewel dat vermakelijke crabcoretaferelen (wat kan die gitarist diep door zijn knieën) oplevert, bevat het geheel te weinig memorabele momenten. De afsluitende medley met Ace Of Spades en Gangsta’s Paradise doet ook al geen recht aan de originele versies, maar kan de matig gevulde zaal nog aardig bekoren. (Jeffrey)

De muziek van Killer is van een hele andere soort. Old school heavy metal uit de jaren tachtig, met als invloeden Iron Maiden, Saxon en vooral Motörhead. Dat blijkt bijvoorbeeld uit Shock Waves en de ode aan de grootheden in Back To The Roots. De Belgische groep speelt zowel oud als nieuw materiaal en het is daarbij vooral herkauwen wat anderen al eerder en vaak beter hebben gedaan en daardoor komt Monsters Of Rock wat afgezaagd over. Wall Of Sound klinkt overigens zeer aardig en datzelfde geldt voor nog een paar nummers. Hoogtepunt van de set is de afsluitende cover van Ace Of Spades. (Jeffrey)

Het mag dan geen verrassing meer heten dat Trivium de surprise act is, wel is het verrassend voor een aantal bezoekers in de Marquee dat de set niet bestaat uit Metallica-covers. Matt Heavy noemt de geruchten die rondgingen “funny rumors” (en speelt vervolgens een riff van Frantic). De frontman geeft tevens aan dat de populaire metalband zondag een “completely different set” zal gaan spelen. De moeite waard dus om beide shows te bezoeken, want de Amerikanen hebben genoeg aanstekelijk materiaal om twee avonden mee te vullen.

Zo komen vandaag Pulling Harder On The Strings Of Your Martyr, Like Light To The Flies en In Waves aan bod. Deze fanfavorieten worden afgewisseld met Blind Leading The Blind van Silence In The Snow (2015) en opener Strife van Vengeance Falls (2013). Het bezoekersaantal binnen de poorten neemt inmiddels flink toe en waar tot dan toe de publieksreactie beperkt was, staan er veel fans te springen op Rain en Throes Of Perdition. Als bonus krijgen ze ook nog Ace Of Spades. (Jeffrey)

De zevende (van oorsprong) Belgische band op de donderdag is Spoil Engine. Inmiddels bevat de line-up een Nederlandse drummer (Matthijs Quaars) en zangeres (Iris Goessens). Iris is vorig jaar toegetreden en zorgt uiteraard voor een hele andere sound dan Niek Tournois. Dat is te horen op de eind vorig jaar uitgebrachte ep Stormsleeper. Daarvan komen onder andere het titelnummer en Disconnect overtuigend uit de boxen. Spoil Engine zet een prima (vuur)show neer met catchy melodische metaltracks à la Arch Enemy en krijgt terecht veel bijval. (Jeffrey)

Het optreden van Primal Fear behoort tot de beste van de dag. Het begint al direct goed voorafgaand het optreden met de pauzemuziek. De sfeer komt er al goed in met de Manowar-klassieker Warriors Of The World (United). De festivalgangers zingen mee en zijn al goed opgewarmd als de internationale metalband ijzersterk begint met Final Embrace en In Metal We Trust. Daarna gaat het tempo er wat uit en komen de wat mindere nummers aan bod, al komt het fraaie gitaarspel in Angel In Black en Rulebreaker goed uit de verf. Nuclear Fire en Angels Of Mercy behoren tot de sterkste tracks van de set en later komen ook nog Chain Breaker en Metal Is Forever aan bod. Nieuwe drummer Francesco Jovino (ex-U.D.O.) maakt een uitstekende indruk en frontman Ralf Scheepers, die zelf prima bij stem is en het publiek goed bij het optreden betrekt, zet hem dan ook in de spotlights. De lichtshow is trouwens goed verzorgd en daarmee is het optreden in een goed gevulde Marquee dan ook een van de hoogtepunten van de dag. (Jeffrey)

In het halve uurtje pauze tot de volgende act bezoek ik op het Jupiler-terras de Eurostars Wrestling. Het lijkt wel of Ronnie Flex in de ring staat, want van alle kanten komen de plastic bekers met restjes bier de boksring ingevlogen. De deelnemers laten zich er niet door afleiden en hoewel de ingestudeerde trucjes voorspelbaar zijn, is de show vermakelijk. (Jeffrey)

Het laatste reguliere optreden is dat van good old Udo Dirkschneider. Een paar maanden geleden stond de Duitser nog in Dudok om als onderdeel van de speciale tour Accept-klassiekers te spelen. Samen met zijn begeleidingsband, waar zijn zoon Sven deel van uitmaakt, herhaalt hij dat vandaag in Dessel. Het is een gebaar naar de fans die graag de oude krakers als Princess Of The Dawn en Restless And Wild willen horen. De levende legende zelf verklaart dat na dit jaar de fans maar naar een show van zijn voormalige werkgever moeten gaan als ze die songs nog willen blijven horen. Hij gaat zich namelijk concentreren op het zestiende studioalbum van U.D.O. en daarna onder die naam touren met zijn eigen songs. Vanavond dus alleen maar grote hits als Balls To The Wall, Metalheart en Fast As A Shark. Een feest der herkenning dus en dat zorgt voor veel meezingende liefhebbers onder het oudere publiek, maar ook de jongere generatie weet de muziek te waarderen. Udo’s favoriete albums Breaker (1981) en Balls To The Wall (1983) zijn uiteraard vertegenwoordigd op de setlist. Alhoewel hij niet meer zo beweeglijk is als voorheen, is zijn rauwe stem nog altijd karakteristiek. De musici om hem heen zorgen voor een professionele omlijsting. De liefhebbers van de eightiesrock en –metal vermaken zich prima en zingen uit volle borst mee. Een geslaagde afsluiting van de nulde festivaldag. (Jeffrey)

Terwijl Dirkschneider nog staat te spelen, vindt er een leuke traditie plaats in de Metal Dome, namelijk de Metal Top 50. De tent is volgepakt met mensen die al goed in de olie zitten en klaarstaan om mee te schreeuwen bij alle klassiekers die DJ Carl draait. Alles komt voorbij: van Death en Amon Amarth tot Machine Head en Judas Priest. Uiteraard kan er maar één winnaar zijn en dat is Fear Of The Dark van Iron Maiden. De Top 50 behoort altijd tot een van de hoogtepunten van het festival en biedt tot diep in de nacht vermaak en vertier. Wat mij betreft ook vele malen interessanter dan de coverbands die later in het weekend in de nacht geprogrammeerd staan. (Marcel)

De nulde festivaldag kent steeds verder uitbreiding. Met Trivium, Primal Fear en Dirkschneider heeft de organisatie mooie namen binnengehaald. Een succes, want de publieke belangstelling was groot en de topacts presteerden geweldig. De regen ontsierde 's middags de ontvangst, maar later waren er droge perioden. Het kwaad was toen al geschied, want de parkeerterreinen bleken niet meer bruikbaar. De sleepdiensten maakten overuren met het wegslepen van in de modder vastzittende auto's. Er was snel hulp en ondanks de problemen die zich voordeden, bleven de vrijwilligers vriendelijk.