Zondag:

In België is Channel Zero megapopulair, daarbuiten niet. Zo simpel is het. In de jaren '90 had de band ook in het buitenland wel wat succes, maar dat is inmiddels zo lang geleden dat ze daar in de vergetelheid geraakt zijn. Het optreden op Rock Hard is daarom een uitgewezen kans om een indruk te maken. Ondanks dat de band begint met het gave Dark Passenger duurt het toch even voordat het publiek er goed inkomt. Het titelnummer van de laatste plaat Kill All Kings, evenals het thrashy Duisternis van diezelfde plaat, zorgen echter wel voor wat moshpits. Frontman Franky De Smet-Van Damme krijgt het bij het laatste nummer (de hit Black Fuel) wel voor elkaar dat heel het amfitheater de band niet meer zal vergeten. Hij rent de tribunes op om fans mee te laten zingen en tijdens de show met ze op de foto te gaan, tot grote vreugde van de aanwezigen. Het zorgt voor een leuk einde aan een eveneens leuk optreden.

In 2007 haalt voormalig gitaargod Michael Schenker (ex-Scorpions, ex-UFO) regelmatig het nieuws met desastreuze optredens, waarbij de Duitser zo dronken op het podium staat dat hij geen fatsoenlijke solo meer uit zijn V-vormige gitaar kan peuren. Die periode ligt gelukkig al weer enige jaren achter ons. Tegenwoordig lijkt Schenker zijn verslavingsproblemen onder controle te hebben. Bovendien heeft hij onder de noemer Michael Schenker's Temple Of Rock een indrukwekkend rijtje muzikanten om zich heen verzamelt. Live krijgt de gitarist ondersteuning van de voormalige ritmesectie van Scorpions, bestaande uit bassist Francis Buchholz en drummer Herman Rarebell. Ook toetsenist/tweede gitarist Wayne Findley (Michael Schenker Group) en de onder meer van Rainbow en Yngwie Malmsteen bekende zanger Doogie White zijn van de partij. De vijf veteranen zetten samen een puike show neer. De setlist bevat een vijftal "eigen" nummers van de Temple Of Rock-albums, terwijl de rest van de speeltijd wordt gevuld met klassieke songs van UFO, Michael Schenker Group en Scorpions. Doogie White heeft met sommige zanglijnen moeite. Verder doen Schenkers begeleiders het naar behoren. De blonde gitarist is zelf als vanouds het stralende middelpunt, met spetterend gitaarwerk. Tijdens de lang uitgesponnen afsluiter Rock Bottom zet Michael Schenker de puntjes op de i en laat hij horen dat hij nog steeds een grootmeester is van de gitaarsolo.

Vier jaar geleden, in 2011, stond Overkill voor het laatst op het Rock Hard festival. Dat was een weergaloos optreden, dat we nooit zullen vergeten. Vandaag maken de Amerikaanse thrashers de verwachtingen daarentegen niet helemaal waar. Weliswaar is het aantal crowdsurfers hoog en de algehele respons van het publiek positief, maar het samenspel van de heren is wat rommelig en het hoge geschreeuw van Bobby 'Blitz' Ellsworth werkt na een tijdje op de zenuwen. Natuurlijk blijven klassiekers als Rotten To The Core, Elimination en de Subhumans-cover Fuck You fijne meezingers. Het stukje Judas Priest (Take On The World) aan het einde van de show is een prettige verrassing. Blitz scoort ook punten wanneer hij terecht opmerkt dat Rock Hard niet het grootste, maar wel het beste festival is. Desondanks hebben we Overkill dus weleens (nog) beter meegemaakt.

Vooraf hadden we een klein beetje onze bedenkingen bij de positie van Black Star Riders in de line-up. De band mag dan wel zijn voortgekomen uit het legendarische Thin Lizzy, maar is dat voldoende om het festival af te sluiten? Na enkele nummers moeten we concluderen dat onze bedenkingen ongegrond waren, want Black Star Riders weet hoe het het publiek in beweging krijgt. Geen bruut geweld om de drie dagen Rock Hard festival mee te eindigen, maar gewoon oerdegelijke rockende feestmuziek. De band teert dan misschien wel op de erfenis van Thin Lizzy, maar ook de Black Star Rider nummers mogen er zijn, zo blijkt. In de setlist worden eigen nummers afgewisseld met Thin Lizzy klassiekers, en ze blijken naadloos tussen elkaar te passen. Na opener Bound For Glory volgt al gelijk het eerste Thin Lizzy nummers in de vorm van het populaire Jailbreak, en zo wisselen de oude en nieuwe nummers elkaar anderhalf uur lang af.

Waarom Thin Lizzy vijf jaar geleden koos voor Ricky Warwick (ex-The Almighty) als zanger is ook wel duidelijk. Hij weet precies hoe hij de nummers eer aan moet doen. Hij klinkt soms redelijk als de legendarische Phil Lynott, zonder echt een kopie te zijn. Wel weet hij dezelfde warmte in de nummers te leggen, waardoor bijvoorbeeld The Boys Are Back In Town weer echt klinkt als Thin Lizzy. Dit zorgt ervoor dat het publiek van begin tot eind staat te headbangen, te springen en te dansen. Jawel, er wordt gedanst op dit festival en niemand schaamt zich er voor. De serieuze thrashers zijn na Overkill al vertrokken maar het nog goed gevulde amfitheater gaat nog één keer uit z'n dak met afsluiters Rosalie en natuurlijk Whiskey In The Jar. En zo komt er een heerlijk einde aan een zeer geslaagde editie van het Rock Hard festival.

Meer foto's vind je op onze Facebook pagina