Zaterdag

“Hello, we are Miasmal from Sweden. Did you have a good time yesterday?”. Een vermoeid gejuich van een enkeling uit de zaal stijgt op halverwege de middag. Tijd dus om de boel eens goed wakker te schudden en dat lukt aardig met Call Of The Revenant, afkomstig van het tweede album Cursed Redeemer (2014). Het mag dan een Entombed-kloon zijn, de heren voeren de old-school death metal goed uit. Het geluid staat bovendien goed afgesteld. Heerlijk om weer even terug in de tijd te gaan naar de jaren negentig. Een goed begin van de zaterdag. (Jeffrey)

Op het hoofdpodium begint de zaterdag op knallende en prettig gestoorde wijze met het immer brute Origin. Het kwartet behoort al jaren tot de meest extreme en wat muzikaal vakmanschap betreft meest hoogstaande muzikantencollectieven ter wereld. Bassist Mike Flores steelt daarbij de show: zijn vingers kronkelen op onnavolgbare wijze over de bas heen. Ook drummer John Longstreth is indrukwekkend bezig, om over de eindeloze sweepsolo’s van gitarist Paul Ryan nog maar te zwijgen. Daarbij is het knap dat men al deze sonische krachtpatserij in goed te volgen nummers weet te verpakken. Saliga bijvoorbeeld, met zijn effectieve tempowisselingen en breaks. Helaas is de reactie van het publiek er niet naar. Het blijft stil in de zaal, hoe zeer vocalist Jason Keyser de aanwezigen er ook toe maant hun bekers leeg te drinken en een moshpit te startten. Origin had later moeten spelen, dan was de Effenaar ontploft. Dat dit viertal het neusje van de zalm is wat technische death metal betreft is vandaag eens te meer bewezen, maar ik had ze een later tijdstip en meer publieksparticipatie gegund. (Wessel)

Na Miasmal doet ook Dust Bolt oude tijden herleven. De thrashmetalband hakt er flink op los en jut het publiek goed op. Er ontstaat direct een moshpit bij Violent Demolition en de respons van het publiek is goed te noemen. Ook recent materiaal zoals Living A Lie gaat erin als ontbijtkoek in de warme ruimte. Een volle zaal geniet van de energieke podiumpresentatie en de haren vliegen al snel in het rond. De thrashbands doen het prima op dit festival en van Dust Bolt krijgen we vast nog meer goeds te horen in de toekomst. In januari komen ze terug naar ons land. (Jeffrey)

Exhumed is een lekkere death/grindband die live de bolletjes altijd wel aan het schudden krijgt, maar geen muzikale hoogvlieger. Daarvoor is de band van gitarist/vocalist Matt Harvey te zeer schatplichtig aan het oudere werk van Carcass. Het optreden wordt opgeleukt door een figurant in bloed besmeurde operatiekleding met kettingzaag. Aan enkele bezoekers met rode vlekken op de kledij is er later ook nog met nepbloed gespoten, maar dan ben ik al naar de kleine zaal vertrokken. (Wessel)

Daar is het namelijk de beurt aan Thanatos, de band rond zanger/gitarist Stephan Gebedi (ook bekend van Hail Of Bullets en als recensent van Aardschok). Deze Rotterdamse formatie mag dit jaar dertig kaarsjes uitblazen en viert dit middels een vet nieuw album, Global Purification getiteld. Naast de titeltrack van de nieuwe cd passeren veel oude nummers van de eerste drie cd’s, zoals And Jesus Wept en War. Thanatos speelt niet zo vaak als Hail of Bullets, maar staat als een huis. Het geluid is goed en de band is enthousiast en strak. Vooral het drumwerk van Yuri Rinkel is dik in orde. De hectische en agressieve muziek van Thanatos werkt perfect in een livesituatie en het is te hopen dat de band in 2015 vaker op de planken te zien zal zijn! (Wessel)

De black metal van Thyrfing trekt behoorlijk wat volk naar de Large stage. De heren uit Zweden brengen de Vikingverhalen en muziek met veel overtuiging. De outfits en de schmink zijn aardige extra’s maar de band die volgend jaar twintig jaar bestaat, imponeert vooral met zijn duistere, rauwe, slepende composities. Thyrfing wint vandaag aan nieuwe fans met een solide optreden. (Jeffrey)

Holy Moses!. Zijn die ook nog steeds actief? Ja dus, al sinds 1980. Eerder dit jaar brachten de Duitse thrashers het elfde album Redefined Mayhem uit. Daarvan wordt Hellhound gespeeld. Verder zijn het wat oude nummers als Life’s Destroyer en Finished With The Dogs. De frontvrouw die de vijftig inmiddels is gepasseerd, is nog altijd bijzonder actief op het podium. Zo springt ze mee op Welcome To The Real World, maar krijgt ze het niet voor elkaar de aanwezigen in beweging te brengen. “Fuck off all Sabine Classen rip-offs", geeft ze ons nog mee, maar wat ze ook zichtbaar vermoeid eruit mompelt en kreunt, het maakt niet heel veel indruk. En dat terwijl het gitaarwerk van echtgenoot Andy goed verzorgd is en het drumwerk strak. Erg geslaagd is de afsluiter Too Drunk To Fuck. Tijdens deze cover van Dead Kennedy’s nodigt Sabine ons uit om het podium op te komen. De kampioen luchtgitaar en een paar andere fans zorgen voor een gezellige boel en ook op de dansvloer schijnt een groepje fans zich prima te vermaken, helemaal als na de laatste toon Sabine zich nog even op handen laat dragen. (Jeffrey)

De ster –of moeten we, als we het over een blackmetalband hebben, over een pentagram spreken?- van Valkyrja is reizende. De Zweedse band heeft net een tournee met Taake achter de rug en staat nu voor een uitpuilend zweethok in de Effenaar. Valkyrja biedt niet alleen een welkome afwisseling tussen al het deathmetal-geweld dat vandaag geboden wordt, maar de nummers staan als een huis en zijn allesbehalve eentonig. Blastbeats worden slechts als ondersteuning gebruikt en vormen niet de basis van een compositie: verwrongen gitaarlijnen en het creëren van een grimmige sfeer is veel belangrijker dan snelheid. In de volle zaal headbangt een enkeling, maar staat de meerderheid geboeid te luisteren, gegrepen door de ontketende duisternis. (Wessel)

Er lijkt een hype te bestaan rond het Zwitserse Bölzer. De kleine zaal is nokvol voor een van de beloftes van 2014 en ook ik ben benieuwd of de hype waargemaakt wordt. Het antwoord is “ja”. Hun naam betekent “bulldozer” maar platwalsen doet de band niet. De muziek is sfeervol, verpletterend en intrigerend, met onorthodoxe zang en onverwachte wendingen in het gitaarspel. Er lijkt tegenwoordig grote interesse voor dit soort bands te zijn, nu alle snelheidsrecords in de extreme muziek verbroken zijn. Wanneer het interessante orkesten als Bölzer oplevert, spits ik ook mijn oren. In het geval van Bölzer zeg ik: believe the hype! (Wessel)

Er is bij uw recensent sprake van een Aborted-overkill. Ik zie mijzelf niet eens als liefhebber van de band, maar toch heb ik ze de afgelopen paar jaar zo’n tien keer gezien op festivals. Sven de Caluwé en zijn mannen beuken er weer lustig op los, maar mij doet het weinig. De klinisch strakke sound van Aborted is tegenwoordig te steriel om echt bruut te zijn en aan memorabele riffs ontbreekt het hen. Daarnaast vind ik de uitgebreide podiumaankleding, de matchende outfits en rookkannonen onnodige opsmuk bij een optreden van een death/grindband. Alleen van oudje Nailed Through Her Cunt word ik vandaag echt vrolijk. (Wessel)

De folkmuziek van Cruachan gaat er op een festival natuurlijk wel goed in. I Am Warrior en The Morrigan’s Call zijn al bekend bij het publiek, maar er komt ook nieuw materiaal voorbij. De Ieren hebben een paar dagen eerder het nieuwe album Blood For The Blood God uitgebracht en daarvan wordt het titelnummer ten gehore gebracht. Het kleine podium is al goed gevuld met de vaste line-up die op blote voeten en sandalen en in karakteristieke kleding staat te spelen, maar gastzangeres Rachel komt er ook nog bij. Met name de echte volksliederen met viool en fluit zorgen voor een vrolijke noot en dat zorgt ervoor dat er arm in arm gedanst wordt. Visueel is het prima voor elkaar, geluidstechnisch was het allemaal wat minder. (Jeffrey)

Er zijn opvallend weinig mensen die naar Ensiferum komen kijken. Toch een grote naam waarbij bassist Jukka-Pekka Miettinen de afwezige Sami Hinkka vervangt. De eerste nummers In My Sword I Trust en From Afar komen door de overheersing van de triggers nog niet echt goed uit de verf. Daarna wordt het beter met Magic Potion, maar ik heb de melodische folkband wel eens beter in vorm gezien. Opvallend is dat de lichtshow goed is verzorgd. Als dan ook nog eens het geluid goed staat bij Token Of Time en Burning Leaves en de rookkanonnen hun werk goed doen, zijn de fans tevreden. (Jeffrey)

“ Blasphemy, da’s pas echte black metal! ”. Het is wellicht de meest flauwe grap die dit weekend in de Effenaar gemaakt werd. Muzikaal valt er echter weinig te lachen bij deze Canadezen. Ik zet cultklassieker Fallen Angel Of Doom… nooit op, maar live is het erg gaaf om eens mee te maken. Dit is metal in haar meest ruwe, extreme, ongepolijste vorm. Veel truer krijg je het vandaag niet! (Wessel)

Ik houd van klassieke death metal, maar Unleashed heeft mij nooit kunnen boeien. Zowel op plaat als live gaan de strijdliederen van Johnny Hedlund me na twee nummers mateloos vervelen. Snelle nummers als Fimbulwinter en Wir Kapitulieren Niemals zijn nog best aardig, maar de langzamere nummers klinken futloos en houden de aandacht niet lang vast. De zaal lijkt ook een beetje in te kakken, waar het publiek bij eerder bij de optredens van Aborted en Ensiferum vrolijk meedeed. Nee, echt strijdlustig word ik hier niet van. (Wessel)

Tegelijkertijd met Unleashed speelt The Vision Bleak. Frontman Konstanz geeft aan liever bij Unleashed aanwezig te zijn, “but we had better things to do, play for you”. Hij is blij om te zien dat we na twee dagen ‘mayhem and chaos’ nog leven. Op bijna griezelig wijze kondigt hij in zijn lange zwarte jas en gebleekte gezicht Kutulu! aan. Hij imponeert op een bijzonder rustige manier. De Duitse horrormetalformatie maakt een goede indruk met Elizabeth Dane, Night Of The Living Dead, beide afkomstig van het debuut, maar ook het nieuwe materiaal als Cannibal Witch klinkt goed. Het geluid staat goed en ook de samples zijn daardoor goed te horen. Een select gezelschap geniet zichtbaar van deze vreemde eend in de bijt.

Morbid Angel is vanavond heer en meester. Het jubileum van Covenant (1993) wordt gevierd middels een integrale uitvoering. Sinds dat album het levenslicht zag, is er veel veranderd: drummer Pete Sandoval is in de Here geraakt en diens plaats is ingenomen door Tim Yeung, David Vincent ziet eruit als een verlopen Mötley Crue-lid en na het tegenvallende Illud Divinum Insanus (2011) is de reputatie van de deathmetalband allesbehalve smetteloos. Maar een ding is hetzelfde gebleven: Morbid Angel is als liveband nog altijd ongeëvenaard. Vanaf opener Rapture verkeert de hele zaal in vervoering, iedereen is na het duffe Unleashed in een klap terug bij de les. Veel nummers van Covenant, zoals Pain Divine en World Of Shit, passeren tijdens optredens standaard de revue, maar het is erg vet om ook een nummer als het geniale The Lion’s Den (die double bass!) eens live te horen.

Het is ook mooi om te zien hoe ieder lid zijn eigen rol bekleed. Gitarist en compositioneel genie Trey Azagtoth staat geheel in zichzelf gekeerd op rechts en laat de ene killer-riff na de andere los op het publiek, daarin bijgestaan door de inmiddels geheel ingeburgerde gitarist Destructhor (ex-Zyklon). Zanger/bassist David Vincent is de showman van het viertal, een krachtige volksmenner en vocalist. Niet alleen zijn rauwe zang, maar ook de diepe cleane zang waarmee hij God Of Emptiness en Immortal Rites opsiert, is prachtig. De absolute ster van de avond is echter drummer Tim Yeung. Hij is natuurlijk niet zo’n grondlegger als Sandoval, maar Morbid Angel klinkt veel strakker met hem achter de kit. Naast zijn muzikale kwaliteiten is het een echte showdrummer, die ondanks al zijn fratsen geen slag mist. Op het optreden is eigenlijk slechts een ding aan te merken: waar was Chapel Of Ghouls? Een Morbid Angel-optreden zonder deze überklassieker is toch een beetje als het drinken van alcoholvrij bier: goed te pruimen, maar er mist iets. Aan de andere kant: wie ben ik om te klagen als een van mijn favoriete bands net mijn favoriete album in zijn geheel van een verpletterende uitvoering heeft voorzien en daarnaast ook nog geniale nummers als Where The Slime Live en Fall From Grace heeft gespeeld? Morbid Angel is voor mij de band van EMM 2014 en ik ben vast niet de enige die er zo over denkt. (Wessel)

Xentrix is de vervanger van Onslaught en krijgt de ondankbare taak om tegelijkertijd met Morbid Angel te spelen. Het is dus erg rustig, maar dat deert de thrashers niet. Ze zorgen voor een feest met onder andere Back In The Real World en Reasons For Destruction. De meeste reactie brachten ze teweeg met hun cover van Ghostbusters. Het zijn tracks die al dateren van de jaren tachtig, maar ze doen het nog steeds goed. De Engelse formatie speelt strak en is gezegend met een goed geluid. De vocalen lijken opvallend veel op die van James Hetfield. Ze staan vandaag relatief zacht in de mix. Ook de prima riffs en ritmiek doen veelal denken aan Metallica en Testament. De band die al sinds 1996 geen album meer uitbrengt en volgens de zanger al tweeëntwintig jaar niet meer in Nederland heeft opgetreden, doet de jaren tachtig en negentig weer helemaal herleven. Ze werken momenteel aan een nieuwe plaat. (Jeffrey)

Wat erg jammer is, is dat In Solitude pas na Morbid Angel mag aantreden. Veel bezoekers vinden het inmiddels welletjes, zijn doodop en hebben de weg huiswaarts gevonden. Zij missen dan wel een goede uitvoering van To Her Darkness, Witches Sabbath en recent materiaal als He Comes en het titelnummer van de gelijknamige derde cd. In een bewierookte ruimte staan de heren hun set actief te brengen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de zanger onder invloed is van geestverruimende middelen. Hij lijkt een beetje te zweven maar is goed bij de les op het moment dat het van hem verwacht wordt. (Jeffrey)

Het is inmiddels na middernacht als One Tail, One Head het podium betreedt. Besmeurd met bloed brengen de Noren hun primitieve, rauwe black metal. Slechts een gedimd rood licht en wat kaarsen brengen licht in de duisternis die over ons valt. Compromisloze black metal van pure aard. Na Blasphemy zorgt deze Noorse formatie voor een geslaagd ritueel. (Jeffrey)

Daarna is het echt afgelopen want het aangekondigde Woland kon niet komen door logistieke problemen. Het maakt ook eigenlijk niet veel uit. Het is inmiddels twee uur en tijd om naar huis te gaan. Eindhoven Metal Meeting 2014 was zeer geslaagd met veel goede bands en een prettige diversiteit. Dankzij een goede organisatie verliep alles doorgaans goed en ondanks de drukte was er sprake van een vriendschappelijke sfeer. Wat ons betreft tot volgend jaar!

Pagina 1: de vrijdag
Pagina 2: de zaterdag

Met dank aan Eus van Metal-Experience voor de foto's.