Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden voor het feit dat deze recensie veel later gepubliceerd wordt dan de bedoeling was: kwijtgeraakte aantekeningen en technische problemen met de camera (zodoende missen we de laatste twee bands) liggen hier onder anderen aan ten grondslag. Een review van een gezellig festival als dit willen we echter niemand ontzeggen. Roadgrill viert dit jaar alweer haar zevende editie, terwijl het de vijfde keer is dat Metalfan bij dit gezellige metal/vleesfestijn aanwezig mag zijn. Met een extra podium voor jong talent krijgt de bezoeker dit jaar in plaats van zes maar liefst elf bands voorgeschoteld. De weergoden zijn het festival verder goed gezind en de biertappen werken zoals het hoort.

Heavy metal band Seventh Seal (de Nederlandse) krijgt vandaag de kans om af te trappen op de Main Stage. De voor mij voorheen onbekende band zet een zeer degelijke portie oldschool metal neer waarbij de Iron Maiden en Rainbow invloeden goed te horen zijn. Zanger Adrian heeft een aan Bruce Dickinson en Ian Gillan herinnerend stemgeluid waarbij vooral zijn krachtige midrange positief opvalt. De grootste aandachtstrekker is echter sologitarist Machiel die schijnbaar met het grootste gemak de ene na de andere prachtige partij uit zijn mouw schut. Stellen dat Seventh Seal een briljante band is zou absoluut teveel eer zijn, daarvoor lijken enkele nummers toch echt teveel op elkaar, maar als opener hadden we het zoveel erger kunnen treffen.

De eerste band die op de Roadrage Stage mag spelen is Schraapstaal. Ondanks het feit dat het geluid nog erg schel is en daardoor soms zeer pijnlijk is om aan te horen, sta ik vol verbazing te kijken naar het enthousiasme en de kunde waarmee deze heren nota bene ultrablije power/speed metal maken en hier het publiek met het grootste gemak in meekrijgen. Zelfs enkele vrienden van mij die doorgaans een hekel hebben aan metal met meezingrefreinen in de beste Dungeons & Dragons stijl staan nu met een grote glimlach te genieten. Vooral het enthousiasme van zanger/gitarist Leon slaat zo goed aan, dat de band tot groot genoegen van het publiek nog een extra vijf minuten speeltijd krijgt toebedeeld na het in eerste instantie laatste nummer. Fantastische show, deze band ga ik in de gaten houden!

De sleaze/glam metal van Powerpimps mag dan wel vol overtuiging neergezet worden met alle foute poses en ridicule aankondigingen, het publiek lijkt nog wat verbaasd over deze act. Waar je doorgaans na een aankondiging als 'Let's get the party started, we're gonna Take Her From Behind!' bij een band als Steel Panther luid gejuich vanuit het publiek zou verwachten, volgt er hier een grotendeels oncomfortabele stilte waarbij mensen elkaar met vreemde blikken aankijken of het toch wel echt anale seks is waar de zanger op doelt en over hoe ongepast dit wel of niet is. Enigszins spijtig voor de band, want ondanks dat het mijn genre absoluut niet is, speelt men vol overgave en klinkt het toch echt niet slecht.

Mullet is... niet zo best. Dat het geluid bij de Roadrage stage nog steeds niet echt beter is geworden zal hier niet geholpen hebben, maar het voornaamste bewijs hiervan blijft toch echt het feit dat de band vooral chaotisch en rommelig voor de dag komt. De zinloze medley waarmee praktisch geopend wordt lijkt al nergens naartoe te gaan, terwijl de eigen nummers aan elkaar hangen van losse riffs en passages, die maar moeizaam als een geheel klinken. Dat de zanger niet in staat lijkt te zijn om toonvast te zingen helpt allemaal ook niet mee. Ik zie vooral een erg jonge en enthousiaste band, die nog goed gebaat is bij wat meer ervaring.

Cell 29 heeft me enkele jaren geleden op Roadgrill al flink verbaasd doen staan over hoe goed een coverband kan zijn. Zelfs zonder bassist (iets wat toch wel grappig is bij een nummer als No More Tears waar de baslijn een van de belangrijkste partijen is en zodoende ook van een tape wordt gedraaid) slaagt de band er met het grootste gemak in om de hoofden op en neer te krijgen en zorgt er met Killing In The Name zelfs voor dat er een eerste moshpit ontstaat. Hoe groot mijn hekel aan dit nummer ook is, het enthousiasme en de spelkwaliteiten van deze vier muzikanten werkt zo gruwelijk aanstekelijk dat ik ook moeilijk stil kan blijven staan. Met een setlist waar naast eerder genoemde nummers ook onder anderen Ain't Talkin 'Bout Love en Crazy Train voorbijkomen en de zanger ook nog eens in de lichtmast klimt onder het zingen, moge het duidelijk zijn dat deze band er een is die veel vaker terug mag komen.

Holy shit, naast het Schraapstaal optreden zorgt System Overthrow voor de tweede grote verrassing bij de Roadrage Stage. Dat Nederland zo'n sterke speed/thrash metal band heeft rondlopen had ik niet verwacht. System Overthrow is vooral een verademing ten opzichte van de honderden bands die Reign In Blood proberen na te bootsen, door het feit dat Agent Steel hier een van de voornaamste inspiratiebronnen lijkt te zijn en de zanger zonder al teveel moeite John Cyriis uithalen uit zijn strot perst. De band heeft ietwat last van het feit dat het publiek doorheeft dat de barbecues aan zijn gezet, waardoor er iets minder mensen staat dan het geval zou moeten zijn, maar de toeschouwers die er staan gaan uit hun dak. Wat een energie, wat een verrassing!

Roadkill is de tweede band die last heeft van het feit dat er een grote hoop mensen op zoek is naar vlees om te roosteren. Vanwege het feit dat de rij op het moment best lang is, betekent dit wel dat er in ieder geval een groot gedeelte voor het podium staat, waardoor de band in ieder geval niet alleen staat te spelen. Indien de mensen in de rij hun vlees al bij de hand gehad zouden hebben, zouden ze dit meteen kunnen laten garen bij de pyrotechnische effecten die Roadkill als eerste (en enige) band van de avond gebruikt. Het optreden is verder wat ik van de band gewend ben: enthousiast gebracht en strak gespeeld. Naast onder anderen King Of Swords en het op het laatste album verschenen Wake Up The Wolves speelt de band als verrassende afsluiter Twisted Sister's We're Not Gonna Take It welke op een hoop enthousiasme kan rekenen. Zeker een van de betere Roadkill optredens naar mijn mening en of collega Ruud het er nu mee eens is of niet, Marc MacBlade lijkt nog steeds op een baardloze Chuck Norris.

Voor The Devil's 3rd het podium betreedt, vraagt menig toeschouwer zich al af wie in godsnaam dat figuur is die in een veel te strakke, korte broek met rare print rondloopt. Het blijkt de zanger van deze heavy/thrash metal band te zijn, die zodoende voor het optreden begonnen is al een hoop bekijks heeft getrokken. Ondanks het feit dat ik niet zo'n fan ben van zijn ietwat eentonige zang, moet ik wel toegeven dat het enthousiasme aanstekelijk werkt bij het publiek. Helaas gaan in de geluidsbrij, voornamelijk door het feit dat de zang de instrumenten overstemt, een hoop van de muzikale details verloren, waardoor het moeilijk is om iets te zeggen over de composities. De presentatie is in ieder geval in orde.

Een derde keer Freedom Call in een tijdsbestek van vijf jaar, is dat nu nodig? Het antwoord is een volledig 'ja', want Freedom Call behoort echt tot de leukste live bands die een festival als dit kan hebben. Het feit dat na enkele nummers voorheen knorrig kijkende toeschouwers met Vader-shirts stiekem ook mee zitten te knikken en beginnen te glimlachen zegt genoeg: het is bijna onmogelijk om niet blij te worden van deze sympathieke Duitsers. Zanger Chris is heer en meester in het bespelen van het publiek en slaagt er met gemak in om het gros mee te laten zingen op krakers als Hunting High And Low, Power And Glory en een hilarische reggae-versie van Mr. Evil. Freedom Call zal altijd wel een doorn in het oog blijven van de 'serieuze' metal liefhebbers, maar verdomd nog aan toe als deze band geen heerlijk potje happy metal van de bovenste plank produceert. Volgend jaar een vierde keer?

Mijn welgemeende excuses aan Blind Justice, maar omdat ik net uitzonderlijk uit mijn dak ben gegaan bij Freedom Call en even op adem moet komen, is deze band er wat bij ingeschoten. Ik hoor de heavy/thrash metal van een afstandje wel aan, maar registreer er op het moment niet heel erg veel van, zodoende is dit een geval van 'volgende keer beter'.

Op het moment dat headliner At Vance het podium betreedt, ben ik echter weer helemaal bij kennis om te zien of mijn eerdere skepsis weggenomen kan worden. Niet dat ik At Vance een slechte band vind, in tegendeel, maar het leek mij en vele anderen toch erg vreemd om deze band boven publieksfavoriet Freedom Call te zetten. Vanaf de eerste tonen moet ik de band gelukkig wel nageven dat ze in ieder geval een erg fijn optreden neerzetten. Dit ligt voornamelijk aan de twee voornaamste blikvangers, namelijk een fenomenaal spelende Olaf Lenk en een erg sterk zingende Rick Altzi. Laatstgenoemde doet erg zijn best om Jorn Lande te imiteren en klinkt fantastisch op krakers als The Evil In You, het lekker snelle Fallen Angel en mijn favoriete song Heart Of Steel. Na even na te vragen hoe je 'cheers' in het Nederlands zegt, wenst hij ons vervolgens ook nog een welgemeend 'proost' toe (“Proost is easy!”).

Net op het moment dat iemand naast me bromt dat de nummers toch allemaal wel erg op elkaar lijken, verlaat de band het podium om Olaf Lenk in zijn eentje een akoestische ballad te laten performen. Een vrij gewaagde keuze voor een festival als dit, maar het slaat wel aan en klinkt nog erg goed ook. Als de band vervolgens terug komt om andere klassiekers als Dragonchaser ten gehore te brengen is het echter toch al snel tegen het einde van het optreden aan gelopen. De band komt na de gebruikelijke roep om een encore nog terug om Right Or Wrong en, op verzoek van een paar mensen uit het publiek, een Dio cover te spelen. Nadat de Altzi en Lenk even lijken te overleggen wordt er zodoende afgesloten met een erg sterke versie van Stand Up And Shout, waarmee de band toch nog een hoop extra punten scoort.

Hierna is het festival helaas ten einde en druipt het publiek zonder muntjes langzaam af naar huis, terwijl ikzelf en enkele anderen onszelf ertoe zetten om de laatste drankjes te nuttigen. Ook al was de line-up dit jaar iets minder sterk dan die van vorig jaar, het was wederom een erg gezellige dag en de toevoeging van een tweede podium voor lokale bands was een fijne toevoeging en zorgde er voor dat er constant wat te doen was. Het weer was fijn, het bier vloeide rijkelijk, wat kan een mens zich nog meer wensen? Nou... iets meer rekening houden met een ander zou sommige mensen niet misstaan, helemaal wat later op de dag bleek namelijk vrij goed dat niet iedereen gediend is van een aangeschoten moshpit voor het podium en ontstond er bijna een schermutseling. Kleine smet op een verder erg fijn verlopen dag, op naar volgend jaar!