Waarschijnlijk valt de voorverkoop nogal tegen, want uiteindelijk besluiten de organisatoren het concert gratis toegankelijk te maken, om zoveel mogelijk publiek te trekken. Desondanks vindt het optreden niet plaats in The Max, maar in de wat kleinere Oude Zaal. Deze zit voor de gelegenheid echter nagenoeg vol met nieuwsgierige (emo)tieners, een paar meegekomen ouders, en een enkele verdwaalde volwassen metalhead, zoals de verslaggevers van Metalfan.nl.
Even na acht uur krijgt Panic Cell de eer om het publiek op te warmen. Daar slaagt het Engelse gezelschap verrassend goed in. Op cd weet hun door Pantera geïnspireerde groove metal slechts mondjesmaat te overtuigen, maar op het podium is het een heel ander verhaal. Zo kilnkt opener Burden Inside live een stuk vetter dan op het eerder dit jaar uitgebrachte derde album Fire It Up. Hetzelfde geldt voor het navolgende Splitting Skulls. Naarmate de show vordert komt de stemming er dan ook steeds meer in te zitten.
Bij Away From Here klapt het publiek driftig mee. Het ironisch getitelde Calm zorgt zelfs voor een mini-moshpit. Met Save Me volgt het relatief bekendste (en beste) Panic Cell nummer, waarna de formatie het half uur durende optreden besluit met een leuke coverversie van Seal's hit Crazy uit 1991. Deze cover wordt binnenkort als downloadsingle uitgebracht. Zoals gezegd overtuigt Panic Cell vanavond stukken meer dan op hun eerste drie cd's. Laten we dus toch maar in de gaten houden of de Britten die energie de volgende keer ook op plaat weten vast te leggen.
Na de ombouwpauze is het tijd voor de onvervalste metal van 3 Inches Of Blood. De Canadezen lijken onder de illusie te lijden dat ze in een voetbalstadion spelen in plaats van een middelgroot zaaltje. Het geluid staat namelijk oorverdovend hard. Het enig overgebleven originele bandlid, vocalist Cam Pipes, heeft dan ook de grootste moeite om boven het lawaai van zijn bandmakkers uit te komen. Toch weet de groep volop te overtuigen en is het smullen geblazen van hartige tracks als Night Marauders.
Vooraf speelde nog de vraag of door de vele bezettingswisselingen wellicht de kracht van deze band verloren zou zijn gegaan, maar die angst blijkt onterecht. Zo wordt het vertrek van tweede zanger Jamie Hooper goed opgevangen door gitarist Justin Hagberg, die nu de brute hardcore (achtergrond)vocalen voor zijn rekening neemt. Daardoor heeft 3 Inches Of Blood zijn unieke karakter behouden, met zeer snelle old-school heavy metal welke door de dubbele zangpartijen toch een modern randje heeft.
Het beste bewaart de band voor het slot. Tijdens het geweldige Deadly Sinners, het 3 Inches Of Blood nummer dat iedereen moet kennen, ontstaat een behoorlijk grote moshpit. Bij de razendsnelle afsluiter The Goatriders Horde breidt deze zelfs nog uit totdat de omvang bijna de gehele vloer op de begane grond in beslag lijkt te nemen. Helaas is het optreden van 3 Inches Of Blood dan, na een krap half uur, al weer ten einde.
Hoewel hoofdact The Damned Things over drie gitaristen beschikt, is het de minst stevige band van de avond. Met de keuze van de supportacts wil men wellicht de schijn wekken dat deze gloednieuwe formatie een echte metalband is, maar in werkelijkheid schuurt de muziek dichter tegen Every Time I Die en Fall Out Boy aan dan het oude thrashwerk van Anthrax. De emo(tionele) zang van Keith Buckley is daar mede debet aan. Met de kwaliteit van het songmateriaal en het spelplezier zit het echter wel goed.
In het nummer Excellent Time laat Buckley direct weten waar het bij The Damned Things om draait: Het zestal wil gewoon een leuke tijd hebben. Je kunt je bij de twee Anthrax-leden bijvoorbeeld goed voorstellen dat ze na alle perikelen binnen die band wel een verzetje kunnen gebruiken. Dat het gezelschap vooral plezier wil maken, blijkt uit de viering van de 27ste verjaardag van bassist Josh Newton, die als verrassing op het podium een erotische taart krijgt gepresenteerd. Aangezien de entree gratis was, krijgt de avond daardoor het karakter van een gezellig verjaardagsfeestje.
De backdrop bestaat uit louter een opgehangen t-shirt, in plaats van een grote banner, waaruit het prille karakter van dit optreden nog maar eens blijkt. Aangezien de eerste cd nog in de maak is, beschikt de groep voorlopig bovendien over te weinig materiaal om een volledige set te kunnen vullen. Toch maken kakelverse nummers als A Great Reckoning, Bad Blood, Black Heart en We've Got A Situation Here een goede indruk, wat nieuwsgierig maakt naar het te verschijnen debuut. Bovendien krijgen we met Fazer een cover voorgeschoteld van de vrij obscure post-hardcore formatie Quicksand. Zoals gitarist Rob Caggiano vooraf al had aangekondigd, komen er echter geen songs van de verschillende hoofdacts van de heren voorbij.
Na een goede veertig minuten houdt het gezelschap er dan ook al mee op. Daardoor is het weliswaar een leuk optreden, maar tevens een terechte zet dat het concert uiteindelijk is omgetoverd in een gratis kennismakingsoptreden. Want een kleine twintig euro voor een optreden van slechts veertig minuten, plus twee supportacts, was toch wat teveel van het goede geweest. Alle drie bands waren de tijd (en reiskosten) echter meer dan waard, dus als je in de buurt van Amsterdam woont en dit concert hebt overgeslagen, dan heb je de kans gemist op een leuk en goedkoop doordeweeks avondje uit. Wij zijn in ieder geval, ondanks dat we ons tussen al het jonge grut een beetje oud voelden, blij dat we zijn gegaan.
Klik op de foto's voor grotere versies
