Zaterdag
And the death metal list goes on! Na een stevig gesprek met de incidenteel nukkige Chrysler van mijn wederhelft besluit de bolide alsnog mee te werken en zo wordt Origin de opener van mijn tweede Neurotic-dag. De vorige keer was Origin goed voor een massaslachting in de kleine zaal, nu opent de band op het grote podium. Toch staat de zaal om 15:00 uur alweer helemaal vol en niemand lijkt bedroefd om de verschijning van de nieuwe frontman Mica Meneke. Hoewel de man nog duidelijk aan zijn plek in Origin moet wennen is het vocaal nog altijd dik in orde, dus de zieltjes zijn alweer gewonnen. Muzikaal is het weer een gekkenhuis en vooral bassist Mike Flores trekt zoals gewoonlijk veel bekijks. Goede God, wat kan die kleine man spelen! Ook al is de intieme sfeer van twee jaar geleden vandaag niet te evenaren, Origin bewijst onomstotelijk dat hun zieke riffs ook een grote zaal behoorlijk plat krijgen. The Burner, Reciprocal en Perversion Of Hate knallen ziek, chaotisch en strak van het podium.The Beyond Within draagt Meneke op aan de bands waar Origin nu mee tourt en hoewel het aanvankelijk nog wat te vroeg voor een pit leek, beginnen de voorste rijen uiteindelijk toch in beweging te komen. Portal is de afsluiter en de conclusie van het publiek en de ondergetekende is unaniem: Origin mag blijven terugkomen!
Hoewel ik live uitermate allergisch ben voor eenmansbands, blijf ik het om de zoveel tijd toch proberen en zodoende wordt het tijd om Insidious Decrepancy te gaan zien. Wederom word ik er niet warm of koud van. Visueel komt het gewoon écht niet over en daar kan ik mij gewoon niet overheen zetten. Bij een brute bak herrie hoort een podium-afbrekende band die het publiek opzweept en iedereen er flink van langs geeft. Eén tamme man met een gitaar en een microfoon weet gewoon geen sfeer neer te zetten en dat kan niemand hem kwalijk nemen. Muzikaal is het best te doen, hoewel de 'drums' soms een te holle tik hebben en het geluid te 'onecht' is (de wetenschap dat het ook zo is zal daar ongetwijfeld aan bijdragen). Het had een stuk massiever gekund. Na enkele nummers, waaronder Befouling The Adoration Of Christ en Once Revered is het ook weer mooi geweest. Nice try, maar ik ben nog steeds niet om.
Vorig jaar hebben de drie mannen van Dying Fetus al een verpletterende indruk gemaakt. Tijdens de tour met Cannibal Corpse ging de zaal massaal voor de bijl en werd de band terecht overladen met lovende woorden, want wat een show hebben ze toen gespeeld! Geen wonder dat de NDF-organisatie dit jaar een plekje op het grote podium heeft vrijgehouden en aan Dying Fetus nu de beurt om de torenhoge verwachtingen in te lossen. Dat blijkt een lastige opgave te gaan worden, want was de band in de Bibelot nog opgefokt (opgepept?), vandaag speelt men vooral gecontroleerd. Nog steeds is Dying Fetus een geoliede machine die maar weinig steken laat vallen, echter grijpt de waanzin niet om zich heen. Nouja, misschien zijn de verwachtingen ook iets té hoog? Want vanaf de opener Praise The Lord (Opium Of The Masses) toont de band zich strak, het geluid is goed en de show verloopt dan ook bijzonder soepel. Dying Fetus bewijst nog steeds, na al die jaren van hoogte- en dieptepunten, een toonaangevende band te zijn op de death metal planken. De snaren galmen, gieren en krijsen de heavy riffs met groots gemak en de basedrums van de hakkelaar rollen als de gepeperde vinketering. In de setlist treft u ook vandaag weinig verrassingen: Your Treachery Will Die With You, Conceived Into Enslavement, Eviscerated Offspring, Homicidal Retribution, One Shot, One Kill...Ze komen allemaal voorbij. Als Kill Your Mother / Rape Your Dog niet wordt gespeeld is het natuurlijk een koud kunstje om te raden dat er nog een toegift komt. En jawel, geen teleurstelling daaromtrent en ook de uitvoering van de klassieker mag er weer wezen.
Van de ene death metal grootheid naar de andere: Immolation staat al sinds jaar en dag aan de top en het is ook keer op keer een genoegen om deze band live aan het werk te zien. Immolation stelt zelden teleur en vandaag is dat niet anders. De donkere, lompe en snoeiharde riffs vullen de grote zaal en 40 minuten lang delen de mannen uit New York harde klappen uit, vanaf het hoge podium. Het is wederom genieten want Immolation speelt ook nu weer een stuitergoede show. Iedere solo is even scherp en de woeste vocalen van Ross Dolan lijken wel uit zijn tenen te komen. Tijdens de beginnoten van Power And Shame schiet zijn gitaarband los en staat de man ineens met zijn reusachtige bas los van zijn lijf. Hij vertrekt geen spier, binnen enkele seconden is de boel gefixed en wordt er alweer bruut gebruld. De band is op dreef en speelt nog Den Of Thieves, World Agony, Burial Ground A Glorious Epoch en Majesty And Decay, die opgedragen wordt aan de Stonehenge-crew. Ja, dat was een leuke show op Stonehenge, vorig jaar, maar eigenlijk maakt het ook echt geen donder uit waar Immolation speelt, de band oort overal even fraai. De zaal zal vandaag nog lang natrillen.
In de kleine zaal laat Gorod de temperatuur weer goed stijgen. Zowel de zaal als het balkon staan lekker vol en vol goede moed beginnen de Fransmannen met Disavow Your God aan de wervelende show. Geen idee wat ze in Frankrijk in het water doen, maar alle technische bands uit die regionen lijken wel garant te staan voor een lekker gekkenhuis op de planken. Gorod vult het podium aanzienlijk, maar niet alleen omdat de band uit vijf man bestaat. Hoewel frontman Guillaume Martinot met zijn dynamische voorkomen de meeste ruimte opeist, is ook de rest van de band niet van plan om stil te staan en wordt het op het podium een lekker zooitje. Het gevolg: Voor het podium wordt het ook een zooitje, want u snapt natuurlijk dat de energie het publiek weet te vinden, dus ook daar gaan de remmen los. Tijdens deze uitputtingsslag horen wij A Common Hope, Here Dies Your God, Chronicle From The Stone Age , Earth Pus, Diverted Logic, Blackout, en Almightys Murderer en een enkele valse noot daargelaten klinkt het geheel bijzonder aangenaam. Liefhebbers van technische death metal en de bijbehorende chaos hebben na Origin ook bij Gorod hun hart kunnen ophalen.
Lock Up zorgt vandaag voor een explosieve lading death/grind. De namen van Tomas Lindberg, Nicholas Barker en Shane Embury zijn geheid bij iedereen bekend om hun verscheidenheid aan bands, vandaag zijn ze goed voor een flinke lawine aan oorverdovende nummers. Ja, ook Lock Up weet te overtuigen. Diegenen die makkelijk door de typische klanken van Lindbergs vocalen heen kunnen luisteren, krijgen een heerlijke traktatie van onwijs felle nummers en ook de podiumpresentatie mag er zijn. Terwijl de twee snaren plukkende krullenbollen fraai staan te bangen, stuitert Lindberg de longen uit zijn lijff en zit Nick Barker opvallend rustig en statig op zijn drumkruk. Deze oudgediende vindt het allemaal wel best. Hij weet dat hij met weinig inspanning groot resultaat bereikt, dus houdt hij zijn gemak. Ondertussen knalt Lock Up aan alle kanten. Triple Six Suck Angels, Submission,The Dreams Are Sacrificed, Delirium, After Life In Purgatory, The Jesus Virus en Feeding On The Opiate razen, gieren, tieren en wakkeren een pit aan. Ook dit optreden is weer een hoogtepunt. Castrate The Wreckage wordt opgedragen aan de NDF-crew. Horns Of Venus aan de dames. Ja, het wordt weer tijd dat deze band ook in de studio eens wat actiever wordt!
Tussen de nummers van Lock Up is een loopje naar de Batcave gauw gemaakt, want Cerebral Bore is daar behoorlijk aan het rausen en daar ik deze band niet ken is het altijd de moeite om in ieder geval even te kijken of het wat is. De Batcave staat in ieder geval weer goed vol en wie zien we daar on stage? Shaun LaCanne van Putrid Pile! Deze keer dus wel met een band om zich heen en de man lijkt zich daar ook zeer comfortabel bij te voelen. Aan de muziek te oordelen is Cerebral Bore een band uit het vaatje 'over the top brutality' en de brul van heerschap LaCanne past daar dan ook bijzonder goed bij. Voor de rest is de band niet heel bijzonder. Lekker bruut en underground, maar geen uitblinker.
Abysmal Torment zorgt wederom voor een gekkenhuis in de Batcave. Deze zaal en de bands die er staan kunnen keer op keer op dol publiek rekenen en zo gaat ook nu de voorste helft van het zaaltje op en neer en heen en weer. Wat de lucht in kan, gaat de lucht in. Ledematen, (van handen en voeten tot rompen), bierglazen, pleeborstels (jawel!) en natuurlijk ook de lange manen en korte koppen. De band raast, het publiek feest mee. Na de intro is het knallen met Flayed Dismembered And Feasted Upon, Colony Of Maggots, Befouled With Zest en Omega. Een ademteug voor band en aanhang en de gehaktmolen draait weer op volle toeren verder met Scorched Beneath These Flaming Wings, Supreme Tyrant In Putrensence en Epoch Of Methodic Carnage. Men kan er geen genoeg van krijgen dus hoe zit het met de toegift? Ai...de voorbereide nummers zijn nu toch echt op, maar what the fuck, het gaat om het plezier en dus worden Befouled With Zest en Supreme Tyrant In Putrensence gewoon nog een keer gespeeld. Ook weer opgelost!
De meest overgewaardeerde band van de twee Neurotic-dagen is zonder enige twijfel Pestilence. Leuk dat die band in de metaljaren 90 een cultstatus had dankzij een toentertijd opzienbarende sound en line-up, maar anno 2010 kun je niet vanzelfsprekend blijven teren op de eens verworven glorie. Zonder Martin van Drunen is Pestilence voor velen sowieso geen Pestilence en met een zeer matige nieuwe cd en een waardeloze podiumpresentatie staat deze band mijns inziens dan ook veel te hoog op de bill. Muzikaal is het op de bas na (de ontzettend interessant spelende bassist trekt de hele sound uit balans) niet tenenkrommend (wel redelijk rommelig), echter weet de band verder geen enkele indruk te maken. Zo gaaf is de muziek van Pestilence nou ook weer niet en de statische houding (alleen mijnheer de nieuwe trommelaar Yuma gaat nog eens lekker los achter zijn drumkit) van de band is ronduit ergerlijk. Probeer op z`n minst nog een beetje sfeer te creëren! Hoog en ver op het grote podium draait Pestilence een oninspirerende show en na Devouring Frenzy, The Process Of Suffocation, Hate Suicide, Fiend en Resurrection Macabre tussen Abysmal Torment door is het de hoogste tijd om definitief verder te gaan kijken.
De kleine zaal lijkt bij aanvang van Defeated Sanity al ontoegankelijk dus neem ik plaats op het (eveneens druk bevolkte) balkon voor een flinke rit lompe en botvergruizende death metal. Defeated Sanity is vandaag duidelijk op promotietour, want van het nieuwe album (inmiddels vanaf begin mei officieel in de schappen) speelt de band maar liefst... alle nummers! In vrijwel chronologische volgorde wordt Chapters Of Repugnance volledig afgewerkt. Wie het nieuwe album nog niet gehoord heeft, weet nu dus precies hoe alles klinkt. Niet heel anders dan het vorige werk, want de nog aan de setlist toegevoegde Fatal Self Inflicted Disfigurement en Engorged With Humiliation passen daar live in ieder geval naadloos tussen. Het geluid is voor zo`n robuuste band niet onaardig, echter ook niet stuitergoed, maar dat kan ook aan mijn standplaats liggen. Beneden is het feest in ieder geval in volle gang, ook de meest ontoegankelijke herrie kan vandaag duidelijk rekenen op een goede respons.
De volgende smaakmaker is het Zweedse Insision. Al een dikke tien jaar is deze underdog actief in de brute lagen van de Zweedse death metal en vooral het debuut Beneath The Fold Of Flesh behoort tot één van mijn favoriete schijven uit dat genre. De opvolgers zijn wat tammer, live zijn alle nummers echter beesten. Van het debuut speelt Insision slechts twee nummers, de opener Before My Altar en My Fever, maar de rest van de set buldert en giert niet minder hard. Omringd door grote rookpluimen zetten de vijf muzikanten de zaal weer volledig en vuur in vlam. Het geluid is heel redelijk en de (zeldzame) krijsende uithalen van brulboei Magnus Martinsson komen zeer goed over. Insision weet niet van ophouden en verspilt geen tijd aan lulverhalen, want de speeltijd is schaars. Naast The Imminent Vision, Sado God, Doubt Denied, We Did Not Come To Heal, A Ravenous Discharge en The Magnet Soul speelt Insision ook een nieuw, titelloos nummer, waarvan overigens nog geen noot is opgenomen. Zodoende krijgen wij een heuse primeur en bedankt Martinsson het publiek tijdens de show in gebrekkig doch dapper Nederlands. Ook het optreden van Insision is absoluut één van de hoogtepunten van de dag.
Toen de naam van Carcass op de bill verscheen moeten velen hun pet van vreugde hoog in de lucht hebben geworpen. Nu deze legendarische band weer in actieve status verkeert is Neurotic Deathfest absoluut een spot waar Carcass niet mag ontbreken. Zodoende sluit men de enorme reeks optredens van de grote zaal af met een memorabele show. In 2008 heb ik deze band al op Wacken zien spelen en hoewel het gaaf was om de nummers van weleer weer eens te horen, maakte de band geen strakke indruk. Vanavond is dat anders, de muzikanten zijn behoorlijk bij de les en nummer voor nummer zetten ze een foutloze set neer, die verrijkt wordt door videobeelden in plaats van een doek en een prachtige lichtshow. Kosten noch moeite worden gespaard om van dit optreden 'a show to remember' te maken en ik denk dat Carcass hier ook behoorlijk in geslaagd is. Het geluid is heerlijk, de band oogt vitaal en staat als een huis. Jeff Waker is de vriendelijkheid zelve en vult zijn down to earth praatjes met een dosis humor aan, wat het publiek behoorlijk weet te waarderen. De zaal lijkt in trance als de klassiekers Heartwork, Incarnated Solvent Abuse, Corporal Jigsore Quandary, Reek Of Putrefaction en Empathological Necroticism soepel ten gehore worden gebracht. De band die sinds jaar en dag als voorbeeld dient voor velen laat vandaag eigenhandig een uitstekende muzikaale kunde horen.
Na de indrukwekkende headliner gaat de afterparty in de Batcave van start. Maar pas op, wie een cooling down verwacht, komt bedrogen uit en kan beter snel rechtsomkeert maken. De Italianen van Septycal Gorge kennen namelijk geen genade. Voor de laatste keer is de Batcave gevuld met razernij en verandert de tent in een slachthuis, met ontelbare 'Frank Mullens' vooraan die spastische handgebaren maken als teken van ultiem plezier. Hoewel de klok inmiddels tegen middernacht loopt is het publiek nog altijd wild en krijgen de gewelddadige zweepslagen van onder meer Redneck Slanderous Mutation, Forgotten Face Of Human Prism, Aprioristic Discharge, Confornting The Dead en Lobotomia de liefhebbers van deze breierige herriesmurrie met gemak in beweging. Allen overigens afkomstig van het laatste album Growing Seeds Of Decay . Van de plaat daarvoor speelt Septycal Gorge alleen Abominated Hierarchy. Het geluid is niet heel best, maar niemand lijkt daar moeite mee te hebben. Nu Neurotic Deathfest bijna ten einde is, snoept eenieder gretig van de laatste bands en smijt de restjes energie vol overgave over de balk.
Zo zie je Hour Of Penance spelen en zo is het alweer tijd voor de laatste band van het feestje. Human Mincer was vorig jaar ook al de gangmaker in de late uurtjes, dus is het absoluut geen straf dat de band Neurotic Deathfest 2010 mag afsluiten. Afgaand op het optreden van vorig jaar ga ik ervan uit dat er in de kleine zaal geen speld meer kan vallen als Human Mincer even na twaalven het podium opklimt. Maar het lijkt erop dat de bezoekers de restjes energie van de bodem van het vat moeten schrapen (niet zo gek, natuurlijk) dus puilt de zaal niet uit. Het is gezellig druk, maar van de Human Mincer madness van vorig jaar is geen sprake. De band deert dat allemaal niet en met harde hand zet men Light Of Evil en Dyskinetic Martyr Modification in. Prima geluid, prima spel en Human Mincer zet ook dit jaar een prima show neer. Als Cerebral Torture, Flask Copper Deglutition, Devoured Flesh en Sculpturing Himself worden gespeeld en de vermoeidheid er ook bij mij begint in te sluipen, valt de band ineens stil. Hela, wat is dat! Geïrriteerd overleg op het podium, wat blijkt, de versterker is opgeblazen. Dat is nog eens een uitsmijter! Een symbolische afsluiting van twee ontzettend explosieve dagen. Na enig wachten beginnen de eerste mensen de zaal langzaamaan te verlaten, terwijl Human Mincer de hoop niet opgeeft. Geduld loont, dat blijkt maar weer, want uiteindelijk is de band toch weer heraangesloten en wordt de show met Repugnant Desire, Macromutation Overflowed, Nest Of Hate, en Degradation Paradox alsnog tot een goed eind gebracht. Hoera voor Human Mincer, complimenten aan de organisatie (dit jaar meer dan verdiend) en tot volgend jaar.
Klik op de foto's voor grotere versies.
Met dank aan Bert van Metalshots voor diverse foto's.
Pagina 1: vrijdag
Pagina 2: zaterdag
