Na Ministry vorig jaar is er dit jaar het (tijdelijke?) afscheid van een andere industrial grootheid; Nine Inch Nails. Samen met Ministry was Nine Inch Nails (NIN) de grootste (lees bekendste) aanstichters van de industrial metal zoals die begin en halverwege de jaren '90 erg populair werd. Beide bands hebben meer overeenkomsten, zo zijn ze beide begonnen als een relatief poppy act die later uitgroeide tot een meer metalen uitvoering en hebben beide frontmannen (Al Jourgensen en Trent Reznor) een flinke historie van verslavingen achter de rug.
Sinds een aantal jaar is Trent Reznor dus verlost van al zijn verslavingen en staat hij volgens eigen zeggen een stuk positiever in het leven dan voorheen. Uiteraard is dat goed nieuws voor hemzelf, echter heeft zijn cleane levensstijl er wel voor gezorgd dat ook het scherpe randje wat van NIN verdwenen is. De laatste paar platen ontbreekt het naar mijn mening aan de waanzin en de scherpte die bijvoorbeeld The Downward Spiral wel had. Het waren vooral de opvallende promotiecampagnes rondom de laatste hersenspinselen van Reznor, te weten With Teeth, Year Zero, Ghost I-IV en the Slip die NIN nog steeds het keurmerk van innovatief meegaven, want op muzikaal gebied bevatten deze platen meer vullers dan knallers.
Maargoed, het voorlopig laatste Nederlandse concert dus. Woensdag 8 juli was het dus zover, in een erg drukke en warme Heineken Music Hall mocht rond 8 uur het Deense Mew de al volop aanwezige NIN fans ongeveer een half uurtje vermaken met hun aan Sigur Ros en, Keane refererende post-rock/indie. Of het tijd genoeg was om de NIN-fans voor zich te winnen waag ik te betwijfelen.
Na een korte ombouwpauze waarin het, na het testen van het licht, duidelijk werd dat je als publiek best je zonnebril had kunnen meenemen begon NIN voor mij persoonlijk, wat ongemakkelijk met Home, 1.000.000 en Letting You. Nieuwere nummers die toch wat magie missen. Gelukkig herstelden Reznor en consorten zich snel door oa. Sin, March of the Pigs, Piggy, Burn (van de Natural Born Killers-soundtrack) en Gave Up te spelen. Na dit bombardement aan klassiekers zakt de set (en ook de publieksreactie) redelijk in tijdens een blokje met relatief rustigere nummers (oa. La Mer, Non-Entity, The Frail en The Wretched). Gelukkig worden we tegen het einde van de set nog getrakteerd op hits als Wish, Head Like a Hole (waar het publiek pas echt los lijkt te komen), Suck en een erg opgefokte versie van Mr. Self Destruct. Na een korte pauze kwam het onvermijdelijke, maar erg mooie, Hurt nog voorbij waarna er met In This Twilight na precies 2 uur een einde kwam aan een voor mijn gevoel ietwat routineus optreden met redelijk wat ups en downs in de setlist.
Een band is nooit zo indrukwekkend als de eerste keer dat je ze ziet, en dat is ook wat er een beetje met NIN had afgelopen woensdag. De vorige keer dat ik ze zag, in 1999 in 013, was voor mijn gevoel superieur aan deze show. Alleen al doordat men toen een veel indrukwekkendere show had met videobeelden, doorzichtige gordijnen voor het podium, en een instrumenten opzet waar meer mee gegooid en gesmeten werd voelde dat meer als een wilde industrial show van een op hol geslagen band. Dit was meer een 'normale' rockshow; vier man op een podium met een lichtshow.
Dat wil niet zeggen dat dit een slecht optreden was, integendeel, het voelde af en toe alleen wat plichtmatig en er had voor mijn gevoel veel meer ingezetenen. Iets wat ik eerlijk gezegd ook verwacht had bij een laatste show van een grote en ervaren band als NIN.
Setlist:
1. Home
2. 1000000
3. Letting You
4. Sin
5. March Of The Pigs
6. Piggy (Nothing Can Stop Me Now)
7. Metal
8. The Line Begins To Blur
9. Head Down
10. Burn
11. Gave Up
12. La Mer
13. The Frail
14. The Wretched
15. Non-Entity
16. I Do Not Want This
17. The Downward Spiral
18. Wish
19. Survivalism
20. Mr. Self Destruct
21. Suck
22. Echoplex
23. The Hand That Feeds
24. Head Like A Hole
25. Hurt
26. In This Twilight
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
