Disintegrate won de Slach om Wâldrock en mag daardoor het festival openen. Terwijl de festivalweide langzaam volstroomt doet Disintegrate zijn best om de geringe hoeveelheid geïnteresseerden voor het podium te vermaken met een niet onaardige mix van death en thrash. Opvallend genoeg laten zelfs op dit vroege uur al enkele lieden vooraan zich tot enige lichaamsbeweging verleiden. Disintegrate speelt onder andere Casus Belli en Twist Of Faith en zet vol enthousiasme de toon voor een veelbelovende dag. (Edo)

Ook zonder dat Pilgrimz-frontman Max Vegas vraagt of we Peter Pan Speedrock kennen is het duidelijk waar de mannen naar luisteren. Het gitaargeweld van deze Denen is net zo smerig, hard en snel als dat van de Eindhovenaren, en het optreden net zo energiek. Toch weten ze de aandacht van het publiek niet vast te houden, dus is het maar goed dat de band niet al te lange speeltijd heeft. (Tonnie)

Blind Sight wint vervolgens wel redelijk wat zieltjes met een sterk optreden. De Limburgse thrashers mochten vorige maand voor vier optredens naar China en staan nu alweer op het hoofdpodium van Wâldrock. Nummers als My Demise, Disciple Of Despair en het in China verboden maar toch gespeelde Anti-Human gaan erin als koek en kunnen ook in Friesland op veel bijval rekenen. Blind Sights tweede album (March Of The Clowns) moet over enige tijd uitkomen. Hou ze alvast in de gaten! (Edo)

Wolves in the Throne Room werd in het programmaboekje de black metal hype genoemd, en dat is op diverse fora ook al langer te merken. Op cd doet het me niets, maar live weten deze mannen toch wel een heel gaaf optreden neer te zetten. Zo intens heb ik het zelden meegemaakt. Wat mij betreft maakten ze de hype zeker waar. (Tonnie)

Wat mij betreft staat het album van het jaar tot op heden op naam van Delain. Gelukkig wordt er dan ook veel materiaal gespeeld van April Rain, waaronder Stay Forever, Virtue And Vice, Control The Storm en Nothing Left. De twee laatstgenoemde nummers worden op plaat voorzien van vocalen van Marco Hietala, maar door zijn afwezigheid komen deze logischerwijs wat kaal over. De setlist wordt verder aangevuld met onder andere Frozen en Pristine van Lucidity. Delain levert een professioneel optreden maar visueel is het niet spectaculair. Daarvoor moeten we in het najaar maar een clubshow bezoeken. (Edo)

Napalm Death frontman Barney stond op de vrijdag op de planken van Wâldrock, maar het leek bij The Black Dahlia Murder net of zijn broertje ook aanwezig was. Frontman Trevor Strnad heeft qua uiterlijk niet alleen wat weg van Barney, ook zijn podiumpresentatie doet erg aan hem denken. Strnad springt als een bezetene van hot naar her, wat eigenlijk automatisch gaat op deze opgefokte death. Het optreden mag dan wel hard en snel zijn, het is ook erg rommelig, en slecht geluid maakt het optreden al niet veel beter. Schrale troost voor de band is dat het geluid in de tent wel vaker tegenvalt. Jammer, jammer. (Tonnie)

Voor het eerst in negen jaar is Voivod weer in het land. Drummer Away beloofde ons een paar weken terug alleen nummers van de albums War And Pain tot Angel Rat te spelen. Dat daar stiekem Global Warning van het nog uit te komen Infini tussenzit is hem vergeven. De drummer wordt op het podium bijgestaan door Denis ‘Snake’ Bélanger, de teruggekeerde Jean-Yves Thériault, alias Blacky en Dan Mongrain van Martyr, die de overleden Piggy vervangt. Nummers als Voivod en Gasmask Revival worden vol enthousiasme gebracht en over het spelniveau van deze heren hoef je niet te twijfelen. Toch springen de vonken er niet van af, iets wat in de tent misschien wél gebeurd was. (Edo)

Kan iemand me vertellen waarom Bring Me The Horizon vooral populair is onder pubers? Om eerlijk te zijn kende ik de band nog niet, maar na het zien op Wâldrock snap ik het nog niet helemaal. De band speelt namelijk snoeiharde metalcore (nog best goede ook) en weten dat ook nog overtuigend te brengen. Alleen de teksten zijn wellicht wat puberaal, dus misschien dat het daarom die doelgroep goed aanspreekt. Ondanks dat, en het gaye kapsel van frontman, viel het optreden reuze mee, en was het niet zo slecht als ik op voorhand verwachtte. (Tonnie)

Trivium is een band die muzikaal zeer sterk is, maar door een ietwat arrogante podiumpresentatie vaak onsympathiek overkomt. Het publiek gaat slechts vooraan uit z’n dak, iets wat eigenlijk elke band parten speelt vandaag. Trivium speelt derhalve ontzettend goed, waarbij vooral moet worden opgemerkt hoe feilloos de solo’s van gitarist Corey Beaulieu en zanger/gitarist Matt Heafy klinken. Natuurlijk is er veel aandacht voor nieuw werk, maar ook Ember To Inferno (Fugue (A Revelation)), Ascendancy (Rain, Pull Harder On The Strings Of Your Martyr) en The Crusade (Anthem (We Are The Fire)) worden nog even aangehaald. Als Heafy nu nog het aantal ‘fucks’ (en alle vervoegingen daarvan) drastisch weet terug te dringen, kan Trivium gerust als topband worden betiteld. (Edo)

Zo zie je Epica een hele tijd niet, en zo zie je Epica twee maal in korte tijd. Het optreden enige tijd terug op Paaspop was erg goed, maar nu is gitarist Isaac Delahaye helemaal ingewerkt en klinkt het geheel nog net wat beter, ondanks dat het geluid in de tent wederom niet optimaal is. Met de pyro-show moeten ze alleen wel oppassen dat de tent niet in de fik vliegt, maar dat zou dan wel weer wat spanning hebben toegevoegd aan het toch wat voorspelbare optreden (met hierbij als kleine kanttekening dat ik vroegtijdig weg was om Killswitch Engage te kijken op het hoofdpodium). (Tonnie)

Terwijl het nieuwe Killswitch Engage-album naar de platenboer wordt gedistribueerd, staan de heren vanmiddag op het hoofdpodium in Bergum een degelijke show weg te geven. Gitarist Adam Dutkiewicz is nog steeds zo gek als een deur, hoe wil je anders die luipaard-cape en zijn infantiele grappen verklaren? Hoe dan ook, met het nieuwe self-titled album zit de band weer in de lift en het beste nummer hiervan (Starting Over) blijkt het ook live erg goed te doen. Zanger Howard Jones is vandaag in vorm en vooral Dutkwiewicz probeert het vuurtje meermaals op te stoken. Andere nummers die gespeeld worden zijn Rose Of Sharyn, A Bid Farewell en de afsluitende Dio-cover Holy Diver. Zoals gezegd een degelijk optreden. (Edo)

Papa Roach is dan misschien een beetje de vreemde eend in de bijt, ze zetten wat mij betreft wel hèt optreden van de dag neer. Jacoby Shaddix is gegroeid van een wilde ADHD'er die acht jaar geleden nog zijn microfoon in z’n achterste stak tijdens optredens, tot een energieke frontman die het publiek enthousiast weet te krijgen én goed zingt. Met een gevarieerde setlist (Between Angels And Insects, Getting Away With Murder, Hollywood Whore) wordt de Jägermeister tent in beweging gezet. Afgesloten wordt er met de grootste hit van de Californiërs: Last Resort. Geweldig optreden waarbij spontaniteit, enthousiasme, energie en volwassenheid sleutelwoorden zijn. (Edo)

Kan je je de laatste keer herinneren dat je Motörhead zag? Zo ja, dan kunnen we het kort houden want zo was het vandaag ook. Voor degenen die Lemmy en co. nooit eerder zagen: het optreden is weer smerig en (vooral) hard (vergelijk het volume eens met dat van afsluiter Heaven & Hell). Lemmy lijkt al wat alcoholische versnapering achter de kiezen te hebben en is tijdens zijn praatjes onverstaanbaarder dan ooit. Natuurlijk komen de klassiekers Ace Of Spades en Overkill voorbij. Het lijkt er echter wel op dat de band vanavond op de automatische piloot speelt, maar het publiek geniet er van alsof ze de band voor het eerst zien. Kortom: Motörhead zoals we Motörhead kennen. (Edo)

Carcass kwam, zag en overwon. Vorig jaar stonden deze mannen op het Loud From The South festival, waar de opkomst wat mager was, maar in het hoge Noorden stond de band voor een volle tent. Hier zag men waar Arch Enemy de mosterd haalt, wat overigens niet zo vreemd is aangezien Michael Amott in beide bands speelt. De band is lekker op dreef en kan rekenen op een warm onthaal. Het uurtje dat de band aan speeltijd krijgt is eigenlijk veel te kort om alle klassiekers te kunnen spelen, of om de honger van de fans te kunnen stillen. Het niet al te goede geluid weerhoudt mensen er niet van om toch helemaal los te gaan, want voor velen zal het de eerste keer geweest zijn dat ze Carcass live zagen. En na het erg goede optreden van deze legendes was het tijd voor de andere legendes... (Tonnie)

Het debuutalbum van Heaven & Hell kon enkele maanden terug rekenen op louter positieve reacties. The Devil You Know maakte dan ook een verbluffende indruk voor een band waarvan driekwart van de leden de 60 reeds gepasseerd is. Na het instrumentale intro E5150 opent Heaven & Hell hun set daadwerkelijk met The Mob Rules en meteen blijkt maar weer hoe fantastisch het is om Dio de woorden If you listen to fools… The mob rules te horen zingen. Wat een stem heeft deze man toch! De 66-jarige vocalist staat bovendien dolenthousiast op de bühne en maakt na elk nummer weer kenbaar hoe dankbaar hij is om hier vanavond op te mogen treden. Voor de aankleding van het podium is gekozen voor twee grote hekken en een aantal pilaren met daarop een hand die een glazen bol vasthoudt. Op de achtergrond hangt een projectiescherm waarop allerlei beelden worden vertoont die voor nog meer sfeer moeten zorgen. Heaven & Hell staat ondertussen bijna anderhalf uur lang een prima show weg te geven. De setlist is gelijk verdeeld, met evenveel songs van The Devil You Know als van de Black Sabbath-albums Heaven And Hell en Mob Rules. Van Dehumanizer worden twee songs gespeeld. Naast een iets te lange drumsolo van Vinnie Appice (op een belachelijk groot drumstel dat iemand al gekscherend een bruidstaart noemde) en een eveneens iets te lange gitaarsolo van Tony Iommi valt er op dit optreden niks aan te merken. Met Neon Knights komt een zeer matig bezocht, maar daarom niet minder gezellig Wâldrock 2009 alweer aan zijn eind. (Edo)

klik op de foto's voor grotere versies

Setlist Heaven & Hell:
1. E5150
2. The Mob Rules
3. Children Of The Sea
4. I
5. Bible Black
6. Time Machine
7. Fear
8. Falling Off The Edge Of The World
9. Follow The Tears
10. Die Young
11. Heaven And Hell

12. Country Girl
13. Neon Knights