The Sword had de taak te openen voor twee zwaargewichten. Ondanks dat de mannen zo hun best deden wou het publiek maar niet loskomen, wat voornamelijk kwam doordat het geluid gewoon ronduit KUT was (excuses voor het taalgebruik). De vele riffs vielen nog redelijk te horen, de zang daarentegen leek gewoon te ontbreken, en alles werd overstemd door de bastonen. Jammer, want op cd klinkt The Sword best aardig, maar ik betwijfel of ze met zo'n optreden er nieuwe fans bijgekregen hebben.

Alle keren dat ik Machine Head live heb gezien, en dat is geloof ik niet meer op twee handen te tellen, ben ik nooit echt teleurgesteld geweest. Tot deze avond. Maar dat lag niet echt aan de band zelf. Ook Machine Head had te kampen met geluid dat ronduit KUT was. Ja, ik benadruk het nog maar eens, want dit was gewoon zo waardeloos dat je het zelfs Limp Bizkit niet toewenst. Gitaarpartijen die niet goed te horen waren, achtergrondzang die soms harder in de mix stond dan de leadzang, wederom overheersende bas, en over het algemeen klonk alles alsof er ergens verderop een band staat te spelen, in plaats van recht voor je neus. Her en der werd nog wel wat meegezongen, bij bijvoorbeeld Halo, maar waar Davidian normaalgesproken zorgt voor een grote moshpit bleef het nu eigenlijk vrij kalm omdat de sfeer ontbrak door het baggergeluid.

Hadden de mannen van Metallica dan ook te kampen met slecht geluid? Natuurlijk niet. Zij hebben namelijk het hele podium zo opgezet dat hun mensen weten hoe ze het geluid goed moeten krijgen. Okee, bij de eerste paar nummers mankeerde er soms nog wat aan, maar dat euvel was tegen de tijd dat een van de publieksfavorieten One aanbrak opgelost. Dat de band blij is met Death Magnetic bleek wel uit het feit dat er maar liefst zes nummers van deze laatste cd voorbij kwamen, waaronder eerste single The Day That Never Comes, en de favoriet van ondergetekende van dat album, All Nightmare Long. Het vorige album St. Anger werd voor het gemak maar overgeslagen, maar niemand zal daar rouwig om geweest zijn.

"You know what goes well with new songs? Old songs!"
En zo begon het lekkere No Remorse, nadat de band geopend had met twee songs van Death Magnetic. Natuurlijk kwamen er dus ook klassiekers als Master Of Puppets, Enter Sandman en Sad But True voorbij, en werden we getrakteerd op Trapped Under Ice, dat niet vaak de revue passeert. Hoewel vele die-hards altijd lopen te klagen dat Nothing Else Matters zo'n zeiknummer is werd het toch door heel de zaal uit volle borst meegezongen. De sfeer zat er het hele concert gelukkig goed in, in tegenstelling tot bij de voorprogramma's. En dat de band soms nog wel eens een steekje liet vallen leek niemands pret te drukken.

De opzet van het podium in het midden van de zaal is wel een interessante. Iedereen staat dan toch redelijk dicht bij het podium. Een nadeel vond ik echter dat het podium nogal laag was, waardoor de niet zo lange medemens (zoals ik) toch af en toe moeite heeft met wat te zien. De vette licht-, vuur- en lasershow heeft niemand moeten missen, dat was overal wel goed te zien. De ballonnen die tijdens de toegift naar beneden komen zijn natuurlijk ook erg leuk, en vormen een graag gewild collector's item. Van een band van het formaat Metallica verwacht je een hele vette, grote show, en dat krijg je dan ook. Ik denk dat er dan ook weinig mensen na afloop teleurgesteld naar huis zijn gegaan. Wie er niet bij kon zijn krijgt deze zomer een herkansing op het Sonisphere festival, maar dan wel zonder centraal podium.

Setlist Metallica:
1. That Was Just Your Life
2. The End of the Line
3. No Remorse
4. The Thing That Should Not Be
5. One
6. Broken, Beat And Scarred
7. My Apocalypse
8. Sad But True
9. Turn the Page
10. All Nightmare Long
11. The Day That Never Comes
12. Master Of Puppets
13. Fight Fire With Fire
14. Nothing Else Matters
15. Enter Sandman

Toegift:
16. Of Wolf And Man
17. Trapped Under Ice
18. Seek and Destroy

Setlist Machine Head:
1. Clenching The Fists Of Dissent
2. Imperium
3. Halo
4. Slanderous
5. Descend the Shades of Night
6. Davidian