Het is bij Wâldrock traditie dat er een voorronde is waarin bands strijden om een plek op het festival. Greyline won deze strijd, en zij zijn dus de traditionele Friese openers van het festival. Helaas voor de mannen is het veld dan nog amper gevuld, want de band mag er best zijn, met hun eigen wat vreemde kruising tussen rock, heavy metal en melodeath. (Tonnie)

Death By Stereo-zanger Efrem Schulz is één brok energie en dendert als een grote stuiterbal over het Jagermeister-podium. Dat podium alleen is blijkbaar niet genoeg voor hem, want Schulz doet er alles aan om het grotendeels apathisch toekijkende publiek in beweging te laten komen, en maakt zelfs een ommetje om middenin het publiek te kunnen zingen. Deze spectaculaire actie kan echter niet verhullen dat het geluid enorm slecht is en dat de metalcore niet heel goed aanslaat. Jammer, maar aan Death By Stereo lag het zeker niet, want deze band gaf zichtbaar hart en ziel om een leuk feestje te bouwen, en dat valt te prijzen. (Edo)

Pagan's Mind boert de laatste jaren aardig goed. De band is behoorlijk populair en de verkoopcijfers van het laatste album God's Equation waren zeer goed. De band heeft zich dankzij onder andere een tour met Fates Warning ontwikkelt tot een solide live band. De Noorse groep verzorgt één van de betere optredens van de dag. De band heeft een uitstekend geluid en de melodieuze nummers klinken vet. Zanger Nils K. Rue is prima bij stem en de prachtige gitaarsolo´s van Jørn Viggo Lofstad komen bijzonder goed uit de verf. De publieksreactie is wat kalm, maar dat is te verwachten aan het begin van de dag. Liefhebbers (waaronder ondergetekende) genieten echter met volle teugen van een beukend nieuw nummer als Alien Kamikaze en het epische 'oudje' Through Osiris' Eyes. Uitstekend optreden van deze progressieve power metalband. (Jeroen)

Een week eerder speelde Helmet laat op de avond de Marquee 2 op Graspop plat met bijna hypnotiserende riffs die nog eens ultra-strak gebracht werden ook. Vandaag staan de heren uit Los Angeles om twee uur in de brandende Friese zon te spelen en lijkt de magie enigszins verloren. Nog steeds brengen Page Hamilton en co. songs als In The Meantime, Swallowing Everything en Crashing Foreign Cars vol overtuiging, maar de spreekwoordelijke vonk slaat moeilijk van het grote podium over op het publiek. Helmet blijkt typisch zo’n band die het naast z’n muzikale vermogen ook moet hebben van de juiste ambiance, en die ontbreekt wat mij betreft op dit vroege uur. (Edo)

Het Australische Alchemist was voor mij één van de verrassingen van Graspop en wist ook op Wâldrock weer te overtuigen. Hun aparte progressieve death metal wist ook hier weer te bekoren, echter omdat de setlist identiek leek aan Graspop en ik een goed plaatsje bij Hail Of Bullets wilde bemachtigen hield ik het na enkele nummers voor gezien. Desalniettemin weer een geslaagd optreden van een band die zeker aandacht verdient. (Jan)

Velen waren benieuwd naar het optreden van het Nederlandse all-star ensemble Hail Of Bullets die op Wâldrock hun tweede optreden gaven. De old school death metal ging erin als koek en ondanks de hitte en dat het redelijk vroeg was waren de reacties uit het publiek zeer positief. De nummers over het Oosfront (met korte en interessante aankondigingen van Martin van Drunen) klonken als een alles neerwalsende tank en vooral het magnistrale en doomy Berlin wist te overtuigen. Missie geslaagd. (Jan)

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik nog steeds helemaal ondersteboven van het optreden van Death Angel. Wat een werkelijk fantastisch optreden leverden deze Amerikaanse thrashers af. Het geluid was top, het spel was fantastisch en de sfeer was nog veel beter. Hoe kan het ook anders met zoveel materiaal van de nieuwe strakke plaat Killing Season. Albumopener Lord of Hate knalt misschien nog wel tien keer harder dan op de cd en ook een oudje als Kill as One gaat erin als zoete koek. De combinatie van vurige energie met een ongekende dosis spelplezier doet mij van oor tot oor grijnzen. Gitarist Rob Cavestany vuurt zijn superstrakke riffs met een grote lach op de menigte af en de stem van Mark Osegueda snijdt weer door merg en been. De hitte loopt alsmaar op in de voorste rangen en om het publiek compleet af te maken wordt het geweldige Thrown to the Wolves van The Art of Dying er nog even tegenaan gegooid. Dan rest slechts een enkele vraag. Waarom stond deze band niet gewoon op het hoofdpodium? Misschien omdat de sfeer in de tent toch een stuk intiemer is? Death Angel heeft immers al vele jaren een warme relatie met Nederland. Dat blijkt ook vandaag maar weer eens uit de diverse kreten van Osegueda. "If it ain't Dutch, it ain't much!" Bij die uitspraak sluit ik me graag aan. Een prachtig energiek optreden van deze rasmuzikanten. (Jeroen)

Wie denkt dat de oude knarren van Rose Tattoo voor wat rust tussen al het brute geweld zorgen heeft het mis. De aanstekelijke hardrock van deze Australiërs mag op plaat dan niet altijd even goed zijn, live zet het je automatisch in beweging. De spelvreugde op het podium is groot, en het aanwezige publiek vindt het te gek. De drie kwartier die de band op het podium staat is dan ook weer te snel voorbij. (Tonnie)

Forbidden staat ook op Wâldrock en de teruggekeerde thrash band maakt er op de Jägermeister stage een leuk feestje van. De gitaristen spelen de allesverpulverende riffs uitstekend en ook de nieuwe (ex-Heathen) drummer Mark Hernandez mept elk gaatje vakkundig dicht. Zwakke schakel in het geheel is zanger Russ Anderson. De omvangrijke Amerikaan heeft een behoorlijk deel van zijn bereik moeten inleveren door de jaren heen en dat is duidelijk te horen. Met veel pijn en moeite perst de zanger er nog enkele gilletjes uit, maar langer dan twee seconden duren deze uithalen nooit. Toch jammer, aangezien de furieuze zang op de albums van Forbidden toch als een smaakmaker wordt gezien. Er valt overigens best wat te genieten met geweldige nekkenbrekers als Infinite en Follow Me. De band vermaakt zich kennelijk zelf ook prima en uiteindelijk is het eindoordeel dan ook positief. Als er met de onvermijdelijke afsluiter Chalice of Blood een einde aan het optreden komt, krijgt men dan ook een verdiende ovatie. Goed optreden van deze Bay Area band. (Jeroen)

Het is nog even wachten op het eerste Morbid Angel-album met David Vincent sinds Domination (1995), maar de rijkelijk gevulde tent krijgt middels Nevermore alvast een zeer aangenaam voorproefje van wat Iblis The Great ons zal bieden. Het nummer valt geenszins op in de best-of set van deze death metalgrootheden en dat is positief. Ondanks het soms matige geluid maken de heren Vincent, Azagthoth, Sandoval én Zyklon-gitarist Thor Anders Myhren, alias Destructhor, veel indruk. Laat maar komen dat nieuwe album! (Edo)

Voor mij (en velen met mij denk ik) is Biohazard jeugdsentiment. Zo had ik me ook erg verheugd op de comeback van de stoere mannen uit Brooklyn die ik voor het eerst (en laatst) had gezien op Dynamo 1999. Om het maar meteen te zeggen: het was eerlijk gezegd teleurstellend. De heren kunnen nog steeds goed spelen, Bobby Hambel was er weer bij en nummers als Urban Discipline en Down For Life blijven ontzettend gaaf. Toch klonk het allemaal wat gedateerd en ook de typische stoerdoenerij leek wat knullig. Niet de meest geslaagde reunie en waarom werd Tales From The Hard Side niet gespeeld? (Jan)

De progressieve metal van Symphony X komt dan aan het begin van de show over als een op hol geslagen stoomwals. De band speelt goed, maar de vonk lijkt bij opener Set the World on Fire nog niet echt te willen overslaan. Dat ligt niet zozeer aan het strakke spel van de band, maar meer aan het keiharde onzuivere geluid. Dat laatste euvel lijkt na een paar nummers verholpen te zijn, maar het geluid blijft toch fors hard en dat is jammer, want de mooie muzikale nuances verzuipen helaas wat in de brei van basgitaar en drums. Van een afstandje valt het echter allemaal nog wel mee en wat we horen is een band die een professioneel optreden aflevert. Sir Russel Allen is uitstekend bij stem en staat waanzinnig te zingen. Zowel de rauwe passages van de nieuwe nummers, als de zuivere hoge noten van ouder werk worden moeiteloos gehaald. Wel hoop ik dat de band ooit nog eens een tweede (live)gitarist meeneemt, want tijdens de (overigens erg goede) gitaarsolo's van Michael Romeo vallen er enkele gaten in het geluid. Vanwege het vrij dunne keyboardgeluid kan toetsenist Michael Pinnella dat niet altijd even goed opvangen. Het zijn slechts vrij kleine kanttekeningen bij een concert dat erg hard, maar toch ook erg professioneel was.(Jeroen)

Strawelte? Wie zijn dat? Ik hoefde me gelukkig niet te schamen dat ik ze niet kende, want van de stuk of 25 mensen die ik er over aansprak kende slechts twee personen de band, en deze personen kwamen toevallig nog allebei uit Friesland. In eigen streek waren deze punkers blijkbaar legendarisch, vele jaren terug. Legendarisch genoeg om een heuse persconferentie te houden over hun reünie op Wâldrock. En ach, het was best vermakelijk, wat ik er vanaf een afstand van gezien en gehoord heb, maar eigenlijk vond vooral het (overwegend Friese) publiek vlakbij het podium de show te gek. (Tonnie)

Life Of Agony was ook voor de derde keer aanwezig op Wâldrock. Ook zij spelen weer in de originele bezetting. Het optreden van de band had eigenlijk twee gezichten. Aan de ene kant zette de band een enorm goed optreden neer. Aan de andere kant kreeg de band de sfeer er niet in. Hoe kan dit nu? Het goede optreden had met name te maken met de meer dan uitstekende songkeuze. Bijna het gehele River Runs Red album werd gespeeld in combinatie met de betere nummers van hun andere albums. Voorbij kwamen onder andere Underground, Through And Through, Losts At 22, Other Side Of The River en Weeds. Verder was zanger Keith Caputo goed bij stem. Iets wat we in het verleden ook wel eens anders hebben gezien. Hier tegenover stond de vervelende houding van zanger Keith Caputo richting het publiek en de technische mankementen op het hoofdpodium. Bij veel nummers had met name gitarist Joey Z te kampen met pech. Onder het motto: "hoe kun je een goed optreden om zeep helpen"! Jammer, achteraf denk ik dat de band beter uit de verf was gekomen in de tent. (Ard)

De beruchte songfestivalwinnaars van Lordi deden dit jaar eens het Wâldrock festival aan. De tent was behoorlijk vol (hetgeen ook aan de plensbui buiten gelegen kan hebben) toen de heren en dame in vol ornaat het podium betraden. Met hun simpele, maar zeker aanstekelijke rocknummers als Would You Love A Monsterman, The Devil Is A Loser en het logische slotnummer Hardrock Hallelujah wist Lordi eigenlijk een erg leuk optreden neer te zetten. Voor de muziek hoef je het echt niet te doen, maar uiterst vermakelijk is het allemaal wel. (Jan)

Hollenthon speelde op het kleine podium. Deze band zette een strak optreden neer. Ik had mijn vraagtekens of de band het geluid op hun albums ook live kon waarmaken. Dit bleek dus wel degelijk het geval te zijn. De band speelde oud materiaal, maar ook de geweldige nieuwe nummers Once We Were Kings en To Fabled Lands kwamen langs. Dikke voldoende. (Ard)

Persoonlijk keek ik erg uit naar het optreden van Queensrÿche. De band stelt dan op zich ook niet teleur, zoals blijkt in het begin. Met een prima geluid begint de band aan een vrij goed optreden. Jammer is dan wel dat de PA er na een aantal nummers opeens mee kapt. Dan is het vervolgens ruim twintig minuten wachten, tot de band weer aan de slag kan. Als de band daarna eenmaal op dreef is, levert men een goed optreden af. De krakers van Operation: Mindcrime en Empire vervullen de hoofdrollen, maar er wordt ook af en toe teruggegrepen op ouder werk. Wel stoor ik me af en toe aan de ietwat chagrijnige blik van Geoff Tate. De gehele band lijkt overigens op de automatische piloot te spelen, maar goed, zelfs dan is Queensrÿche nog een stuk beter dan veel andere bands. Ondanks de regen valt er toch te genieten van dit goede, maar toch vrij obligate optreden. (Jeroen)

Als de dag er bijna opzit is het in de tent tijd geworden voor My Dying Bride. Deze band maakt natuurlijk meer indruk in het schemerduister dan op een klaarlichte dag. Love us, or hate us is het credo van deze band. De één vindt het deprimerend en eentonig, de ander vindt het juist opbeurend en fantastisch. Ongeacht wat je mening ook mag zijn, deze band weet wel hoe je een gedegen en goed optreden neer moet zetten. Ook deze avond is My Dying Bride in topvorm. Zanger en blikvanger Aaron Stainthorpe stond er op het podium wederom als een verzopen kat bij. Hij werd daar onder andere vergezeld door twee vrouwelijke muzikanten (zij waren behoorlijk in de minderheid op Wâldrock), te weten bassiste Lena Abe en, zover ik weet, een nieuwe violiste. Blijkbaar is de viool terug van weggeweest en dat was goed te horen ook. Verwacht van My Dying Bride geen wilde en hyperactieve taferelen op het podium, hun act is het om juist niet al teveel te bewegen maar des te intenser te spelen. De nummers die mij het beste bevielen waren The Cry Of Mankind en From Darkest Skies. De populariteit van My Dying Bride zal door dit optreden alleen maar weer zijn toegenomen. Ze hebben er in ondergetekende een fan bij gekregen. (Ard)

Bij 1349 is het altijd maar de vraag hoe genietbaar een optreden is, als het geluid niet echt goed afgesteld staat wordt het al gauw een pandemonium. Vandaag was het weer raak en de geluidsafstelling was niet bepaald optimaal te noemen. Als je hierbij geen nummers van de band kende leek het enorme brei en kwam het over alsof iedereen voor zichzelf zat te spelen. Muzikaal waren er ook enkele knelpunten. Zo speelde de band nu maar met één gitarist en zat er ook nog drumknecht achter de ketels die bij lange na niet het niveau van Frost haalde. 1349 is duidelijk geen band voor de open lucht en volgende keer graag weer in optimale bezetting heren. (Jan)

De hele dag is weer vergeven van de welbekende Slaaayoor!! kreten. Als de populaire thrashformatie het podium vervolgens betreedt en Disciple inzet, blijft het opvallend genoeg behoorlijk rustig. Tom Araya lijkt zich ook af te vragen wat er aan de hand is met het grotendeels sufgebeukte publiek. De band trekt zich er verder weinig aan en zet een goed, doch weinig spontaan optreden neer. King en Hanneman hebben weer lijm onder de schoenen en staan weer vastgeplakt op hun vierkante meters en de keelklanken van Araya galmen over het veld. Spectaculair wordt het nergens, maar strak is het allemaal wel. Lombardo rost nog steeds menig concurrent omver met allesvernietigend drumwerk en klassiekers als War Ensemble, South of Heaven en uiteraard Angel of Death vervelen eigenlijk nooit. De publieksreactie blijft overigens het gehele optreden opmerkelijk kalm en dat heb ik nog niet eerder meegemaakt bij een concert van Slayer. Het concert kan dankzij de mooie lichtshow, het strakke spel en de hinnikende lachjes van Araya uiteindelijk wel weer als geslaagd de boeken in. Wâldrock 2008 zit er weer op en zowel bezoekers als organisatie kunnen terugkijken op een zeer succesvolle editie met veel goede bands en een uitstekende sfeer. Tot volgend jaar maar weer en Oant Sjen! (Jeroen)

klik op de foto's voor grotere versies

Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's