De tweede dag wordt geopend door de Oostenrijkse formatie The Sorrow, dat een onderhoudende pot metalcore/melodeath ten gehore brengt. De meest opvallende momenten op een rijtje: er ontstaat een flinke circle pit, gitarist Andi Mäser gooit de gitaar een aantal keren achter zijn rug langs en het publiek roept aan het einde van de set om een toegift. Het viertal keert inderdaad terug om nog een extra nummer te spelen, waarna het geslaagde optreden echter definitief ten einde is.

De pagan metal van Moonsorrow komt daarentegen in het daglicht niet tot zijn recht. De muziek weet mijn aandacht niet vast te houden en als het optreden eindigt, weet ik eigenlijk nog niet goed wat ik er nou van vind. Deze band moet ik een keer in een donkere zaal zien om een oordeel te kunnen vellen. De reactie uit het publiek is niet al te groot, al staat er bij Moonsorrow net als bij alle andere bands op dit festival wel een groepje fanatieke fans voor het podium.

Helstar speelt vandaag in de line-up die het album Remnants Of War inblikte en geeft een goed optreden weg. James Rivera is erg goed bij stem en tilt zowel de oude krakers (zoals The King Is Dead) als nieuwe nummers (zoals Caress Of The Dead) naar een hoger niveau. Na een paar nummers begint deze muziek, namelijk power/speed metal van de oude stempel , echter wel wat eentonig te worden.

De viking metal pioniers van Enslaved komen in het zonlicht gelukkig beter tot hun recht dan Moonsorrow eerder op de dag. De riffs zijn ijzersterk en de gehele band zet een overtuigend optreden neer, al zullen sommige bezoekers wellicht teleurgesteld zijn dat er geen oude black metal krakers voorbijkomen. Alle gespeelde nummers komen van de laatste drie, meer progressieve albums, met de nadruk op Isa (2004) en Ruun (2006).

Aan de nieuwe zanger van Exciter, Kenny Winter, valt niet te ontkomen. Hij is blijkbaar voor het eerst in Europa en lijkt zo enthousiast als een puppy. Als je hem niet bij de snackbar tegenkomt, dan staat hij wel naast je in het publiek te headbangen en foto's te maken van de optredende bands (en handtekeningen uit te delen). Aan zijn figuur kun je trouwens wel aflezen dat hij graag bij fast food restaurants eet. Gelukkig blijkt hij vocaal een aanwinst te zijn voor de Canadese speed metal formatie, al zal zijn hoge zang niet naar ieders smaak zijn. Dat Winter nog onervaren is, blijkt uit de tekstvellen die op het podium zijn geplakt. Zijn enthousiasme is echter aanstekelijk en geeft de oude rotten van Exciter een duw in de goede richting. Toch is de ouderwetse speed metal van deze Canadezen, net als bij Helstar, mij persoonlijk iets te eentonig om van een superoptreden te spreken.

Amorphis geeft een krachtig optreden, ondanks een slechte geluidsmix. Het drumgeluid staat te hard en het gitaargeluid te zacht. Dat kan echter niet verhullen dat de Finse formatie over uitstekende composities beschikt. Met name de oude songs en dan vooral van het populaire Tales From The Thousand Lakes(1994) kunnen op veel bijval rekenen. Voor het podium en op de tribunes is het al behoorlijk druk. Er zijn vandaag duidelijk meer mensen dan op de eerste dag, wellicht omdat gisteren Kiss in het naburige Oberhausen een concert gaf. Aan het einde van het optreden wordt Amorphis gemaand om haast te maken, maar ze hebben nog net genoeg tijd om Black Winter Day te spelen.

Voor het optreden van Exodus ben ik kritisch ingesteld, als gevolg van de vele line-up wisselingen. Inderdaad heb ik tijdens de eerste nummers niet het gevoel dat ik naar Exodus zit the kijken en luisteren. Langzamerhand weet de band me echter voor zich te winnen. Hoewel de nieuwe nummers te lang duren, zet het gezelschap een lekker portie thrash neer. Zanger Rob Dukes verklaart dat ze de grootste mosh pit van het weekeinde op hun naam willen hebben en in die opzet slaagt de band met vlag en wimpel. Zo is er tijdens And Then There Were None een gigantische circle pit te bewonderen en bij War Is My Shepherd orkestreert Dukes zelfs een wall of death. Het helpt ongetwijfeld voor de sfeer dat er veel nummers van het legendarische debuut Bonded By Blood voorbijkomen. De afsluiter Strike Of The Beast wordt plotseling echter abrupt afgebroken. Omdat Exodus de toegestane speeltijd overschrijdt, wordt ondanks hevige protesten van Rob Dukes de stekker er simpelweg uitgetrokken.

Het tijdschema wordt op het Rock Hard Festival namelijk strak gehanteerd omdat de voorstelling op het hoofdpodium dit jaar op last van de gemeente elke avond om klokslag elf uur dient te stoppen. Tot dusver is elke artiest dan ook netjes op tijd of zelfs enkele minuten te vroeg aan het optreden begonnen. Immortal neemt echter de tijd met de irritante soundcheck en begint wat later dan gepland. Na een sfeervol intro gaat het Noorse gezelschap uiteindelijk toch met een (vuur)knal van start. Hoewel ik geen groot black metal liefhebber ben, maakt Immortal tijdens de eerste paar lange, strak gespeelde nummers een sterke indruk op me. Tussen de songs door vallen vrij lange stiltes, waarin frontman Abbath weinig reactie bij het publiek weet los maken, maar muzikaal is het allemaal dik in orde. Vuurwerk, explosies en een vuurspuwende Abbath zorgen in het vervolg van het optreden ook voor visueel spektakel. Bij de setlist ligt de nadruk op de laatste drie studio-albums. Het meest recente album Sons Of Northern Darkness is inmiddels echter al weer zes jaar oud. Hoewel de band vanaf 2003 een periode op non-actief heeft gestaan, is de groep inmiddels al weer twee jaar bij elkaar en het wordt dus onderhand tijd voor nieuw werk. Tekstschrijver Demonaz heeft recent in een interview bevestigd dat immortal na de festivaloptredens van deze zomer inderdaad de studio in zal duiken om een nieuw album op te nemen.

klik op de foto's voor grotere versies

Pagina 1: de vrijdag
Pagina 2: de zaterdag
Pagina 3: de zondag
Pagina 4: meer foto's
Pagina 5: setlists