Al om tien uur ’s ochtends gaan de deuren van de Oktoberhallen in Wieze open en volgens het programma begint de eerste band slechts vijf minuten na aanvang. Het Belgische Valkyre heeft de eer om het festival te mogen openen, maar helaas heb ik verstek moeten laten gaan wegens omleidingen en een eigenwijs navigatiesysteem. Hierdoor heb ik ook de tweede band van de dag, Interria, moeten missen. De derde band op het programma was Imperia. Hier heb ik niets aan gemist, want dit optreden ging uiteindelijk niet door. Ook Distorted heb ik helaas aan mij voorbij moeten laten gaan wegens eerder genoemde omstandigheden.
De eerste band die ik heb mogen zien spelen, was het Zweedse Draconian. Naar mijn idee leent deze combinatie van doom en gothic metal zich beter voor een concert in de avonduren dan om één uur ’s middags. Zelfs zanger Anders kan niet aan het tijdstip wennen en kondigt een nummer dan ook als volgt aan: ‘the next song we are going to play for you tonight is’. Al vanaf het eerste nummer weet Draconian het publiek warm te maken en we krijgen ook een nieuw nummer voorgeschoteld. Dit nummer heet Season’s Apart en gaat stevig van start met veel gitaren. Een prachtig nummer, waarin zangeres Lisa eindelijk de kans krijgt om te schitteren. Die kans krijgt ze niet vaak, want voor mijn gevoel is Draconian vooral een onemanshow voor zanger Anders en dient Lisa meer als aanvulling. Verder een prima show, hoewel de drums erg hard stonden en de zang in het begin slecht te horen was.
Na Draconian was het tijd voor Battlelore. De bandleden weten zich te verkleden alsof zij uit Lord Of The Rings te komen. Ergens waren technische problemen, zoals tijdens het concert al werd aangegeven, maar verder klonk de show best redelijk. Onder andere het rustige House Of Heroes en het nummer Summon The Wolves passeerden de revue.
Headliner van de warm up-party was Seraphim en deze band mocht ook een optreden verzorgen tijdens het festival zelf. Ze maken snelle power metal die niet bijster origineel aandoet. De grunts zijn afkomstig van tape en zangeres Quinn Weng weet ontzettend hoge klanken te produceren, die heel erg doen denken aan Nightwish. Ook haar uiterlijk en manier van bewegen zijn duidelijk geïnspireerd door Tarja van Nightwish. De band komt heel enthousiast over en kan rekenen op goed geluid, maar muzikaal gezien is het niet mijn ding. Meer mensen deelden die mening, want de zaal werd steeds leger en de verveling sloeg zelfs zó erg toe dat ik een bezoeker een spelletje patience op zijn mobiele telefoon heb zien spelen.
Na een dag eerder in Eindhoven te hebben gespeeld, is het Nederlandse Delain ook aanwezig in België. Vorig jaar speelde Delain ook al op het Metal Female Voices Fest. Dit maal heeft de band een langere speeltijd die volop wordt benut met bijna alle nummers van het debuut album Lucidity. Zangeres Charlotte is minder goed bij stem dan de dag ervoor, maar toch is dit het eerste optreden van de dag waarbij de band het publiek helemaal weet mee te krijgen. Vooral het nummer The Gathering doet het wat dat betreft altijd goed, maar ook is See Me In Shadow erg mooi uitgevoerd. Minpuntje is het feit dat ieder nummer werd aangekondigd en wederom de reclame over de MTV Awards en het speciale concert op 2 november.
Een band waar ik erg naar uitkeek, was Elis. Een jaar na het overlijden van zangeres Sabine gaat de band nu door met een nieuwe zangeres. Zelf was ik er erg benieuwd naar hoe ze het zou doen en het optreden heeft mij positief verrast. Zangeres Sandra past prima in de band en het is leuk om te zien hoeveel plezier de bandleden onderling hebben. Vocaal gezien doet zij erg denken aan Sabine. Het nummer Show Me The Way werd opgedragen aan Sabine. Hoogtepunten voor mij waren Die Zeit en Der Letzte Tag, maar het publiek kon ook Lost Soul en bijbehorende gitaarsolo behoorlijk waarderen. Sandra wilde net het laatste nummer aankondigen, toen bleek dat de band toch echt van het podium af moest. Helaas geen laatste nummer dus en ook het geroep van het publiek om meer heeft niet mogen baten.
Het plan was om tussen Elis en Flowing Tears iets te gaan eten, maar uiteindelijk hebben we pas na een uur onze bestelling kunnen doen bij de snackbar tegenover de Oktoberhallen. Hierdoor heb ik ook het Duitse Flowing Tears aan mij voorbij moeten laten gaan. Gezien de rijen die er stonden, zullen er meer mensen zijn geweest die deze band hebben moeten missen.
Gelukkig was ik wel op tijd voor Sirenia, want dit was een band die ik absoluut had willen zien. Sirenia begon iets later dan gepland en het viel meteen op dat podium een veel sobere uitstraling had dan normaal. Geen backdrop en slechts vier bandleden. En als die vier bandleden dan ook nog amper van hun plaats wijken en onderling zo min mogelijk contact maken, is de show erg saai om naar te kijken. Muzikaal gezien was het allemaal zo slecht nog niet, alleen de koren waren in het begin slecht te horen. Sirenia speelde vooral veel nieuw werk, zoals Downfall, The Other Side en My Mind’s Eye. Net als Elis, had ook Sirenia helaas geen tijd meer voor het laatste nummer dat Morten Veland nog aan iemand had willen opdragen. Het publiek was blijkbaar teleurgesteld in Sirenia, want er werd niet om meer gevraagd. Een redelijke show met enkele sterke momenten, maar ik had er meer van verwacht.
Epica is inmiddels een oudgediende op dit Belgische festival en deze keer zou men een speciale show geven. Extra effecten met vuur en vuurwerk zorgden voor extra spektakel. De set van Epica bestond uit een prima mix van oude en nieuwe nummers, waaronder Chasing The Dragon, Menace Of Vanity en The Obsessive Devotion. In het begin waren er wat problemen met het geluid, want de koorzang was slecht te horen en zangeres Simone liep enkele malen richting de technici. Afsluiter was Consign To Oblivion, waarbij nog gebruik werd gemaakt van een confettikanon.
Afsluiter van de avond was Leaves Eyes. De band begon ruim een half uur later dan het programmaboekje aangaf, maar wat een show! Alles was tot in de puntjes verzorgd en over ieder detail is nagedacht. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de prachtige afbeeldingen op het diascherm op de achtergrond. Op het podium was een vikingboot gebouwd met in het midden de drummer en een trappetje. De bandleden kwamen op in deze boot en stapten vervolgens naar de voorkant van het podium. Op cd klinkt Leaves’ Eyes toch wat rustig en zoet, maar live weten nummers als Temptation en Ocean’s Way best te pakken. Leaves Eyes had alles uit de kast getrokken, zoals akoestische gitaren, een elektrische cello en een wervelwind van sneeuw tijdens het nummer Leaves’ Eyes. De dvd-opnamen moeten een mooi geheel geworden zijn met allerlei extra’s, goed geluid en mooi licht. Toch is anderhalf uur te lang en al helemaal na een hele dag bands kijken. Steeds meer mensen besloten om terug naar huis te gaan en ook de bussen stonden klaar om te vertrekken. De toegift van Leaves’ Eyes heb ik dan ook niet meer gezien.
Al met al is het Metal Female Voices Fest een heel aardig festival voor liefhebbers van het gothic metal genre. De grote hoeveelheid bands biedt voor ieder wat wils, maar toch is dat tevens ook het enige echte minpunt van dit festivals. Het aantal bands en de pauzes tussen de bands zorgden ervoor dat dit festival toch echt te lang duurde (van 10 uur 's ochtends tot middernacht). Verder was er over het algemeen prima geluid, het was niet abnormaal druk en er waren geen lange rijen bij kassa's, drinkstands of eetstands op het festivalterrein zelf. Hopelijk weet de organisatie deze pluspunten vast te houden, zodat de zesde editie volgend jaar ook weer een feestje wordt. De eerste bands zijn inmiddels bekend gemaakt en volgend jaar kan men rekenen op optredens van:: L'ame Immortelle, White Skull, Visions Of Atlantis, White Skull en Midnattsol.
