Donderdag.

Deze dag was eigenlijk een beetje een pre-party. Enkel de Tivoli opende ’s avonds de deuren en slechts drie acts mochten hun ding doen. Het bleek eveneens een Belgische avond te zijn want de Vlaamse EBM-legende Front 242 bracht twee voorprogramma’s uit eigen land mee. Het festival werd matig geopend door Diskonnekted. Het duo bracht ietwat saaie electro met industrial-invloeden, maar vooral de matige vocalen gooiden roet in het eten. Teveel roet. Daarna liet Implant zien hoe het wel moet. Ze mixten hun sprankelende electro met een snuifje pystrance en een industrial toets was ook niet afwezig. Hoofdact Front 242 heeft in haar zesentwintig jarige carrière maar liefst meer dan twee miljoen albums aan de man gebracht en hebben tal van gothic, electro, industrial én metalbands beïnvloed. Maar toch sprongen de vonken niet echt over en de vaders van de EBM stelden dus toch wat teleur. Geen slecht optreden, maar van een band als dit verwacht je toch wat meer.

Vrijdag.

We begaven ons op vrijdagmiddag naar de Nicolaikerk voor de echte opening van het festival. De grote opening bleek echter enkel een onverstaanbaar voorwoord te zijn van Summer Darkness- oprichter en cybergothicheld Kees de Brouwer. Gelukkig begon na een half uur de set van Chamber. Deze band is een Duits collectief dat je misschien al eens zag op een Duits metalfestival die duistere middeleeuws aandoende muziek brengt. Een beetje dark folk, een beetje Nick Cave en soms ook wat vrolijkere Ierse deuntjes. Het betrof een speciaal concert onder de noemer L’Orchestre De Chambre Noire en het kon de kerkgangers goed bekoren. Een mooi concert, enkel de patserige houding van Marcus Testory werkte menigeen op de zenuwen.

Op naar Tivoli waar Assemblage 23 uit de startblokken ging. Met een erg valse start. Deze Amerikaanse bodypopband mag op cd wel aardig klinken, live viel vooral de zanger door de mand. Modcom is een sideproject van VNV Nation en deze improvisatieset wist vooral de liefhebbers van oude analoge synthesisers te overtuigen. Herinnert u zich nog dat de black metalband Covenant zijn naam moest veranderen in The Kovenant? Dat is allemaal de fout van de Zweedse futurepopband Covenant. Geweldige songs als One World, One Sky en We Stand Alone werden goed uitgevoerd en het publiek kon tevreden aan de afterparty beginnen.

Zaterdag.

Wat is er meer duister als black metal en depressiever als een portie funeral doom? Dat zijn genres als ‘conservative militant avantgarde’ en ‘martial dark folk’. Daar sta je dan in een groen Mambo Kurt shirt tussen allerhande freaks in een legerkostuum in een veel te warme Ekko. De eerste band Jaegerblut kwam niet opdagen en het Deense Die Weisse Rose mocht openen. Ziekelijk geschreeuw, ingetogen samples en heerlijk geroffel wisten me toch even terug te brengen naar de verschrikkingen van de oorlog. Het navolgende H.E.R.R. was tenenkrommend slecht en geen van beide zangers had enig talent. Gelukkig werd dit oersaaie optreden gevolgd door het meer populaire Rome dat een prachtig en sfeervol concert weggaf ondanks zeer storende technische problemen.

Na al dat depressief gedoe genoten we in de Tivoli nog van Heimataerde dat industrial met metalvocalen bracht. De show met riddervechters was vermakelijk en dit zou niet misstaan op een metalfestival. Rotersand probeer ik te vergeten, terwijl het grote VNV Nation gewoon een erg overschatte live-act is. De energie is er zowel op het podium als het publiek, maar de aandachtige luisteraar merkt toch dat de zang bij vlagen vreselijk vals is.

Zondag.

In de middag begon het feest in de andere Tivoli zaal die ietwat uit het centrum lag. Daar kregen we vooral harde industrial live-acts als Angelspit voor onze kiezen, maar aangezien My Dying Bride al om half zes moest beginnen in de andere Tivoli moest ik toch een sprintje trekken met de fiets. Iets te snel gefietst want nu moest ik nog de miserabele deathrock van Dope Stars Inc. aanhoren. Een slechte versie van de Deathstars.

Plots waren metalheads in de meerderheid in de Tivoli. Het was duidelijk dat heel wat mensen speciaal voor My Dying Bride naar Utrecht waren afgezakt. En hoewel ze een kwartier te kort speelden, was ook dit optreden weer erg fijn. Deze Engelse band speelt 90 procent van de gevallen altijd een fraaie show die bevredigend is. De enige verrassing bij een concert van Aaron en co is dan ook de setlist. Klassiekers als The Forever People en natuurlijk The Cry Of Mankind werden afgewisseld met pareltjes als The Blue Lotus en The Dreadful Hours

Afluister And One bleek vervolgens hét hoogtepunt van het weekend. De electro bodypop werd perfect uitgevoerd en zelfs de zangpartijen stonden, in schril contract met 90 procent van de andere bands in dit genre, eindelijk eens als een huis. En de grote clubhit Military Fashion Show kreeg iedereen in beweging.

+ verschillende muziekstijlen
+ strakke organisatie
+ vriendelijk personeel
+ verschillende locaties
+ kerken als locatie
+ gratis toegang Centraal Museum met festivalbandje
+ voldoende randanimatie
+ aangename sfeer
+ een echt stadsfestival
+ verschillende soorten kaarten en formules gaande van festivalkaarten, dagkaarten tot kaarten voor een enkel concert of party.
+ de afterparty’s

- veel matige tot slechte zangers
- beloofde eten in concertzalen was er ofwel in beperkte mate of wel helemaal niet
- veerpontjes tussen locaties waren onbetrouwbaar
- fietsloze festivalgangers met een brede smaak hadden een klein vervoersprobleem
- 140 kilo wegende vrouwen in een latexrokje van 15 cm
- 40 kilo wegende mannen in een latexrokje van 15 cm