Bij binnenkomst zette de Zwitserse death/thrash metalband (met flink wat hardcore-invloeden) Cataract reeds haar eerste tonen in, daar waar ik Prejudice had verwacht. Het bleek dat de line-up behoorlijk door elkaar was gehutseld. Gelukkig dus dat ik op tijd was, want de muziek van Cataract weet mij over het algemeen best te boeien. Ook live maakte de band, ondanks de vrij lege grote zaal van de 013, een energieke indruk. Het geluid was – zeker voor een opener – behoorlijk en de band had er duidelijk zin in. Een aardige opener dus van dit festival.
Kort hierna was het de beurt aan Dew-Scented om de grote zaal onveilig te maken. Hoewel de moderne thrash metal van de heren op cd als een bom inslaat, sloeg de vonk de laatste keer dat ik de band zag niet helemaal over. Ook nu was dat niet het geval, wat echter waarschijnlijk meer te maken heeft met de setting - de band komt volgens mij beter tot zijn recht in een stampvolle kleine zaal dan in een halflege grote zaal - dan met de muziek en de performance. Na een half uur is het dan ook wel welletjes geweest en heeft de band een aardige, maar weinig verheffende set achter de rug, met als hoogtepunt het geweldige Acts of Rage van het meest recente album Impact.
Het Belgische Prejudice mocht hierna in de kleine zaal het spits afbijten. Eerlijk is eerlijk, de strakke death metal van deze heren zit uitstekend in elkaar, maar kon mij live eerder al niet bekoren, en nu is dat niet anders. De band doet haar best, maar door het vrij rommelige geluid verzanden de nummers te zeer in één grote brei. Na enkele nummers houd ik het dan ook voor gezien.
Van het Amerikaanse Dying Fetus heb ik slechts enkele nummers meegepikt, omdat ik Oceans of Sadness helemaal wilde zien. Ook hier gold hetzelfde als voor Dew-Scented en Prejudice: het mocht dan allemaal vrij strak en geolied klinken, maar de vlam sloeg nergens in de pan. Hierbij het niet altijd even vette geluid optellende, kan ik slechts concluderen dat ik ook deze band in betere vorm heb gezien.
Één van de optredens waar ik echt naar uitkeek, was dat van de Belgen van Oceans of Sadness. Met het recente album Send in the Clowns leverde deze groep namelijk een dijk van een plaat af, waarin invloeden van black, death, gothic en doom metal vrijwel moeiteloos tot een schitterend geheel werden gesmeed. Bij het begin van de set was de kleine zaal echter spijtig genoeg voor nog niet een kwart gevuld, waardoor ik het idee kreeg dat de band er zelf ook niet bijster veel zin in had. Bovendien lag de geluidsman te pitten, want de intensieve en complexe muziek kwam live voor geen meter over. Gelukkig verbeterde het geluid halverwege cd set en werd de zaal ook wat voller en enthousiaster, waardoor ook de band wat meer loskwam. De nadruk lag op het nieuwe album, maar ook het geweldige Accepting Our Weakness van het album Laughing Tears / Crying Smile werd niet vergeten.
Hierna was het tijd voor het mij verder onbekende Disbelief om in de grote zaal te mogen spelen. De heren hebben inmiddels al zes albums uit en onderdak gevonden bij Nuclear Blast, maar toen ik de grote zaal binnenliep, viel meteen op dat er werkelijk geen hond was. Zelfs het grote gedeelte vóór de trappen was hooguit voor de helft gevuld. Erg pijnlijk voor een band die zo hoog op de bill staat. Aangezien ik verder niet bekend was met de band, het gebodene zoals zoveel vandaag niet meer dan “aardig” klonk en de sfeer inmiddels zo goed als verdwenen was, besloot ik mij richting kleine zaal te spoeden, waar Wykked Wytch haar opwachting zou maken.
En dat zou me een festijn worden! Vooraf was er veel geklaagd over wat deze band überhaupt op een festival als dit te zoeken heeft, maar de belachelijk hoge plaats op de bill (op Enthroned na headliner in de kleine zaal!) is al helemaal niet te verklaren. De karig gevulde kleine zaal bleek dan ook uitsluitend uit mensen te bestaan die eens goed wilden lachen, en die gelegenheid kregen ze gedurende het optreden van Wykked Wytch genoeg. Muzikaal gezien stelt de band niet veel voor (een soort Cradle of Filth voor amateurs), maar zangeres Ipek spande toch wel de kroon. Zelden heb ik zo’n heks op het podium gezien, en zingen kon het mens ook nog niet. De eerste nummers kreeg de band zelfs geen enkel applaus en bleef het dood- en doodstil in de zaal! Meest hilarische moment van het optreden was het moment waarop één van de bandleden een beker bier tegen zich aan gesmeten kreeg, waarop hij onder het spelen dreigend in het rond ging kijken en met zijn middelvinger begon te zwaaien. Een waar dieptepunt van het festival.
In de grote zaal mochten de black metallers Gorgoroth inmiddels aantreden. Hopende op wat kwaliteits black metal spoedde ik me dan ook maar na enkele nummers Wykked Wytch hierheen. De heren betraden – geheel in stijl – met corpsepaint en spikes het podium en brachten het er vrij goed vanaf, hoewel het enthousiasme er nu niet bepaald vanaf spatte. Echt bekend met de albums van de band ben ik niet, maar met name van Destroyer, Under the Sign of Hell en Incipit Satan schijnen wat nummers te zijn gespeeld. Jammer genoeg was het geluid ook hier niet echt daverend en zelfs veel te zacht, waardoor de band onbedoeld mak overkwam. Al met al echter toch een aardig optreden van deze Noren.
In de kleine zaal mocht het Belgische Enthroned afsluiten en deed dat op overtuigende wijze. Het geluid was voor de afwisseling eens zeer behoorlijk – hoewel vooral in vergelijking met Gorgoroth wel erg hard, maar dat nemen we graag voor lief – en de band kwam gedisciplineerd over. Nieuw werk van met name XES Haereticum werd afgewisseld met oudjes van Prophecies of Pagan Fire en Towards the Skullthrone of Satan en ook het publiek leek zich prima te vermaken. Een van de weinige sterke bands van vandaag.
Ook Nile is een band die al meerdere malen in de 013 heeft gestaan de laatste jaren. De technische death metal vergt enig inlevingsvermogen, maar komt op cd altijd strak en degelijk over. Live weet de band me echter minder te boeien. Op zich levert Nile een overtuigende, fatsoenlijke, hoewel weinig verassende setlist af, waarbij van alle drie de albums enkele nummers passeerden. Bovendien liet de band een voorproefje horen van het in mei te verschijnen nieuwe album Annihilation of the Wicked. Toch houd ik het optreden na ruim twintig minuten voor gezien om de innerlijke mens te stillen.
De eerdere kritiek die ik heb geuit op het voorspelbare programmeringsbeleid van de 013 is zeker ook weer van toepassing op de headliner, Six Feet Under. De afgelopen jaren is deze “death ’n roll” band meningmaal in Nederland te bewonderen geweest en vandaag was duidelijk een van de mindere optredens van de band. Dat was voornamelijk te wijten aan de technische problemen en de arrogante, norse houding van de heer Barnes, die bovendien niet al te best bij stem was (zeker wederom te veel aan de Nederlandse groente liggen snoepen?). Bovendien speelde de band in plaats van de geplande zeventig minuten slechts veertig minuten, om vervolgens één nummer als toegift te spelen. Schandalig! De veertig minuten die we voor onze kiezen kregen, waren echter niet slecht, maar ook zeker niet daverend. Beste nummer blijft mijns inziens het heerlijke Revenge of the Zombie, maar daar zat Chris Barnes er af en toe flink naast.
Al met al is dit geen positieve review geweest. Verre van zelfs. Maar als de prijskaartjes van festivals dermate blijven stijgen, verwacht ik op zijn minst een boeiend programma met bands die niet iedere drie maanden wel ergens in Nederland te bewonderen zijn, laat staan futloze rommel als Wykked Wytch. Aangezien het bij veel bands angstvallig leeg was, lijken meerdere mensen deze mening te zijn aangedaan. Organisatie, word wakker!
