Dat het druk wordt vanavond, blijkt uit de gigantisch lange wachtrij voor de deur. Voordat we eenmaal de zaal binnen zijn is TX2 al bijna beland aan het einde van zijn set. De formatie rondom zanger Evan Thomas laat zich niet in een hokje plaatsen en gaat muzikaal meerdere kanten op, maar is het beste te omschrijven als een mengeling tussen emo en punkrock. TX2 is een veelbelovend gezelschap en heeft momenteel de wind in de rug. De kans dat je de formatie weer als eerste opener ziet, is dan ook klein. De samenwerking Mad met Ice Nine Kills is een bescheiden hit en ook het catchy I Would Hate Me Too laat horen dat de groep potentie heeft om een grote groep liefhebbers aan zich te binden. Deze twee nummers sieren dan ook het einde van de setlist en TX2 maakt hier live een prima indruk mee. Vocalist Evan Thomas schakelt moeiteloos tussen rauwe zang en indrukwekkende screams. Ook met zijn cleane zang komt hij prima weg. Hij is de blikvanger op het podium en weet met zijn energieke houding de aandacht van het publiek op zich te vestigen. De rest van de bandleden neemt ook een actieve houding aan en het is te zien dat er hier een hongerige band staat die zich graag wil bewijzen. De hype rondom TX2 lijkt zowaar gegrond en de band laat een prima (korte) eerste indruk achter.
Met Creeper staat er vervolgens nog een band op het podium die voorbestemd lijkt te zijn om tot de groten te gaan behoren. De carrière van de uit het Verenigd Koninkrijk afkomstige rockformatie loopt vrij identiek aan die van Ice Nine Kills. De groep is al een aantal jaar actief, maar de eerste platen van groep weten weinig te overtuigen. Net als de hoofdact van vanavond heeft Creeper een stilistische metamorfose ondergaan en heeft de act met Sanguivore (2023) gedag gezegd tegen de gezapige punkrock en deze kwam vervolgens met een hele rockopera over vampieren op de proppen. De catchy hardrock met invloeden van Meatloaf, Misfits, Type O Negative en Ramones sloeg vervolgens aan en onlangs kwam Creeper met een dijk van een opvolger: Sanguivore 2: Mistress Of Death.
De verwachtingen liggen dan ook hoog, maar helaas weet Creeper deze vanavond niet helemaal waar te maken. Vanaf het begin van het optreden poogt de formatie een spectaculaire rockshow voor te schotelen, maar veel komt hierbij nog een beetje gekunsteld over. Het enthousiasme is er grotendeels, maar de echte overtuiging wordt gemist. Daarbij imponeert de zang van Will Gould ook niet geheel. Zo is het mooie, diepe stemgeluid dat hij op plaat laat horen, live niet aanwezig. Hier klinkt hij scheller en mist hij het zware en duistere randje. Daarnaast wakkert bassist Sean Scott ook niet echt het vuur aan bij het publiek. Hij loopt met een verveelde blik rond op het podium en produceert zo nu en dan een stoere metalpose, maar lijkt liever elders aanwezig te zijn, dan op dit podium. Ondanks dat Gould vocaal tegenvalt werkt hij hard en het lukt hem dan ook gaandeweg om het publiek voor zich te winnen. Zeker het heerlijk stevige Headstones overtuigt en is samen met afsluiter Cry To Heaven het hoogtepunt van de show. Ook zijn er complimenten voor toetseniste en zangeres Hannah Greenwood. Regelmatig steelt ze de show met haar ietwat rauwe stem en haar zang valt mooi samen met die van Gould. Er is dus nog werk aan de winkel voor Creeper om live echt te overtuigen, maar de potentie is zeer zeker aanwezig en ook bij deze band hangt het in de lucht: Creeper gaat in de toekomst een grote speler worden.
Na tweemaal gekeken te hebben naar nieuwe beloften, is het met The Devil Wears Prada tijd voor een oudgediende die zijn sporen al ruimschoots verdiend heeft. Waar de formatie in zijn begindagen bekend stond om zijn pittige metalcore is gaandeweg die sound steeds meer geëvolueerd naar een radiovriendelijker en cleaner geluid. De pit is er uit en net als veel hedendaagse metalcore-bands die hun grenzen verleggen en dikwijls daarbij gas terugnemen is er een verdeeldheid in de fanbase. Afgelopen november bracht The Devil Wears Prada zijn nieuwe plaat Flowers uit en ook op dit album is een meer poppy geluid aanwezig. Dat hoeft niet erg te zijn, want een nieuw nummer als Ritual, waarmee de groep vandaag opent, is een heerlijke oorwurm.
Toch merk je wel een duidelijk klasseverschil als oude en heftigere tracks als Danger: Wildman en Outnumbered voorbijkomen. De band komt veel sterker en energieker voor de dag en het publiek reageert enthousiast op deze knallers. Die energie haalt The Devil Wears Prada dan toch weer uit het publiek om zich daarna alleen maar te richten op emotionele popmetal met Salt, Everybody Knows en For You. Met de nummers is weinig mis, maar ze laten te weinig indruk achter. Muzikaal stelt de groep dan ook niet teleur. De band speelt energiek en geeft een prima optreden, alleen het zijn de nummers die duidelijk maken waarom The Devil Wears Prada nooit echt tot de groten is gaan behoren.
Hoofdact Ice Nine Kills is al jaren op de goede weg. Met zijn twee op horrorfilms gebaseerde platen is de groep goed doorgebroken en de onlangs uitgebrachte singles A Work Of Art, The Great Unknown en The Laugh Track hebben de populariteit alleen maar doen vergroten. Het succes zit hem niet alleen in de muziek, maar ook in de prachtige videoclips. Ook live is het niet alleen de muziek die centraal staat, maar wordt elke track vaak ook vergezeld door theater en spektakel. Dat de groep populair is blijkt ook bij de merchstand. Waar merch tegenwoordig al schrikbarend duur is en bij grote namen gemakkelijk vijfenveertig euro voor een shirt gevraagd wordt, doet Ice Nine Kills er een stapje bij en vraagt voor zijn tour-shirts vijftig en zestig euro. Laten we het er maar op houden dat dit een zorgwekkende ontwikkeling is voor zowel bands als fans. Waar de één kenbaar genoodzaakt is of de behoefte voelt om dit soort prijzen tegenwoordig te vragen, is de ander de dupe die dit voor zijn kiezen krijgt. Een goedkoop souvenirtje scoren is er niet meer bij zo.
Op het podium is het uit Boston afkomstige Ice Nine Kills in ieder geval vandaag weer heer en meester. Wanneer de groep aanvangt met zijn optreden is de zaal propvol en staan er zelfs mensen aan de zijkant in de gang te kijken (al is er op de trappen nog wel plek). Met het formidabele en op Silence Of The Lambs geïnspireerde Meat & Great wordt afgetrapt. Het geluid is nog niet optimaal en vooral de bas en drums overheersen en dat duurt een aantal tracks voordat dit goed staat. Het is frontman Spencer Charnas die met zijn charisma gemakkelijk alle aandacht naar zich toe trekt. Cool en met klasse loopt hij in een pak en met een zonnebril op over het podium en met ogenschijnlijk gemak spuwt hij zijn teksten eruit. Naast hem is het de psychopaat Hannibal Lecter die de aandacht steelt. Met zijn beruchte mondkap staat hij omringd door bewakers (net al in de film) geparkeerd en vastgeketend op een steekwagen op het podium. Uiteraard breekt hij los en is het vervolgens een bloederig tafereel hoe hij de bewakers aan hun einde laat komen. Zo blijkt vandaag bijna elke track die gespeeld gaat worden zijn eigen macabre voorstelling erbij te krijgen.
Ice Nine Kills neemt vandaag dan ook flink de tijd en presenteert vandaag maar liefst negentien tracks aan het publiek. Het fijne is dat de groep ook een aantal verrassingen in petto heeft. Zo zijn enkele bandleden van de punkrockband Real Big Fish mee op tournee en die voorzien de tracks van blazers en zodoende komt de feestelijke samenwerkingscover Walking On Sunshine voorbij, maar wordt er met The Impression That I Get ook nog een cover gespeeld van de eveneens uit Boston afkomstige formatie The Mighty Bosstones. Met Farewell II Flesh brengt de groep vervolgens de toeschouwers nog even in verwarring. Het oude en ook niet bijster interessante nummer is onbekend bij het gros en dit zorgt er even voor dat de energie wegebt. Daarbij is dit ook het enige nummer dat geen vorm van theater heeft. Opvallend genoeg zijn het de recente singles die wellicht de meeste respons krijgen. Vooral het op Batman-geïnspireerde The Laugh Track zorgt voor een feest op zowel het podium als in het publiek en het is de maniakale afsluiter A Work Of Art die alle registers los gooit met horror-icoon Art The Clown in sinterklaaskostuum, die vervolgens meerdere mensen op het podium gruwelijk en goor vermoordt.
Zo is er genoeg te beleven tijdens het optreden. Kritiek mag er zijn op de vele telefoontjes die alles willen vastleggen. Aan de andere kant, wie wil nou niet vastleggen voor het nageslacht hoe een Art The Clown op inventieve wijze een keizersnede onderneemt en vervolgens de baby aan zijn navelstreng rondslingert als een lasso. Zoals gezegd is het spectaculair en ondanks dat vanavond ook wel een herhaling van zetten is (wie de band eerder heeft gezien weet wat die kan verwachten) is het een heerlijke show. Uiteindelijk weet vandaag niet elke band helemaal te overtuigen, maar het mag duidelijk zijn dat een aantal bands in de toekomst nog een grote speler gaan worden.
Setlist Ice Nine Kills:
1. Meat & Greet
2. Funeral Derangements
3. Hip To Be Scared
4. Stabbing In The Dark
5. Wurst Vacation
6. Walking On Sunshine (Katrina and the Waves cover)
7. Rainy Day
8. The Great Unknown
9. Ex-Mørtis
10. Farewell II Flesh
11. The Impression That I Get (Mighty Mighty Bosstones cover)
12. A Grave Mistake
13. The Laugh Track
14. The Greatest Story Ever Told
15. The Shower Scene
16. Welcome To Horrorwood
17. It Is The End
Toegift:
18. An American Nightmare
19. A Work Of Art
Foto's door Salma Bustos.
