Als openingsact en enige support act Marissa Nadler aftrapt is dat nog wel te overzien, want de zaal is nog verre van gevuld, Gedurende het optreden druppelt de uitverkochte zaal echter verder vol. Wat deze Amerikaanse singer-songwriter precies gedaan heeft om vanavond te fungeren als voorprogramma vormt al snel onderwerp van gesprek en zelfs de die-hard fan moet wel even graven in de verzameling om er een antwoord op te vinden: Zowel Nadler als Amenra verleende zijn kunsten op Songs Of Townes Van Zandt Vol. III. Gelukkig laat de ietwat schuchtere, en wellicht zelfs wat zenuwachtige dame ons hiervan niet in het ongewisse.

Hoewel ze zich prima door de songs heenslaat, lijkt ze zich toch niet heel erg thuis te voelen in deze setting. Aan podiumpresentatie is in ieder geval niet veel aandacht besteed. Alsof het een oefensessie betreft, speelt ze haar songs vanaf bladmuziek en haar schijnbaar half-geïnteresseerde kompaan met houthakkershemd zit een beetje ineengezakt op een toevallig voorhanden stoel. Desalniettemin worden de songs stuk voor stuk enthousiast toegejuicht, maar de emotionele en fysieke energie wordt toch wel bewaard voor het huzarenstukje van vanavond.

Het contrast kan niet groter als de lichten dimmen en de bandleden van Amenra stuk voor stuk het podium betreden om het instrumentale begin van de show ten uitvoering te brengen. Je voelt de anticiperende energie kolken in afwachting van frontman Colin H. van Eeckhouts ijzingwekkende performance. Alsof hij letterlijk uit de ijskast komt, vergezelt hij zijn band gekleed in jas en dikke handschoenen - capuchon op. Er hangt iets in de lucht.

Van behoefte om te ontdooien is echter geen sprake, want vanaf zijn eerste zieleschreeuwselen is het raak. Dat de uitverkochte zaal niet meer zoals vroeger zijn diepe respect toont door in één grote, gezamenlijke golfbeweging mee te headbangen heeft enerzijds te maken met de leeftijd - de band gaat ook alweer tweeënhalve decennia mee - anderzijds met het ruimtegebrek. Wie namelijk de trappen en het balkon bekijkt, komt al snel tot de conclusie dat de meerderheid hutjemutje op elkaar staat op de vloer. Dat neemt niet weg dat menig nek ervan langs krijgt en alle opgekropte energie vloeit.

Hoewel Van Eekhout tegenwoordig toch vaker zijn gezicht toont, staat hij traditiegetrouw het grootste deel van de show met zijn rug naar het publiek om zijn diepste emoties de loop te laten. Er zit na al die jaren nog geen sleet op die strot. De laatste jaren horen we hem wat vaker experimenteren met cleane zang en spoken word. Dat dat niet altijd even goed werkt, is nou eenmaal het gevolg van experimenteren. Zo is de cleane zang vanavond niet je van het. Het helpt daarbij niet dat hij - typisch voor grunters - zijn hand bijna volledig over de microfoonkop houdt. Dat maakt bij grunts geen bal uit, maar die dingen zijn daar natuurlijk niet voor ontworpen.

Dat is echter het enige puntje van kritiek, want met een dijk van een geluid, zet de band een volwassen show neer met prachtige projecties. We zien allerlei naargeestige beelden, van krioelende beestjes en verstilde landschappen tot meer abstracte werelden en verschijningen. Er hangt altijd een zweem van mystiek omheen. Dat wordt nog eens versterkt doordat de band zelden wordt uitgelicht, Hierdoor versmelten de video's en het optreden tot één grote, samenhangende kunstuiting. Want zo mag dit optreden toch wel gekarakteriseerd worden.

Zonder een woord tot ons te richten slaan de heren zich een weg door de set waarin de hard-zachtcontrasten nog harder inslaan dan ze op plaat doen. De siddering van anticipatie en de explosie van emotie als de belofte wordt ingelost, slaan kraters in de ziel van het publiek, dat zich in al zijn diversiteit heeft verenigd om zich te laven aan de helende klanken van de sludgedoom van onze zuiderburen. Om dat nog eens te onderstrepen, wordt het optreden niet uitgeleid middels een outro, maar door misschien wel het grootste hard-zachtcontrast van de avond. Ales wordt in één klap afgekapt. Daar staan we dan. Ziel onder de arm. Een gereinigde ziel, dat dan weer wel. Terwijl het projectiescherm de tekst 'Door stilte gegrepen' toont, verlaten de heren het podium. De lichten gaan aan. Het is weer gedaan. De Belgen van Amenra doen wat zij altijd doen en wat zij doen hebben ze wederom geweldig gedaan.