Een redelijk gevulde zaal slaat gade hoe de frontman van Radeloos///Ziedend op het randje van het koddige, autoflaggellerend ten strijde trekt. Met slechts één plaat op het conto (Doodsverachting, 2023) is het duidelijk wat we vandaag voorgeschoteld gaan krijgen. Want op die plaat laten de heren blijken dat zij fans zijn van extreme genres, maar wars van grenzen. Zodoende krijgen we dan ook een mix van black metal, crust, punk en dergelijke voor de kiezen. Helaas moet gezegd worden dat het aan compositoire kwaliteiten ontbreekt om die diversiteit tot een samenhangend geheel te smeden, maar voor wie gewoon zin heeft in een lekker potje headbangen, boeit dat natuurlijk helemaal niks. Daarbij heeft de band gewoon een flinke groep fans op de been gebracht en een en ander zorgt voor een enthousiaste en gezellige sfeer. De toevoeging van de gastvocalen (zowel opera als grunts) kan op gelijksoortige reactie rekenen. De neutrale toeschouwer vraagt zich al wenkbrauw fronsend af wat de bedoeling is, maar de fans headbangen en juichen er niet minder om.

Het contrast met de headliner van vanavond is echter wel heel groot. Het is niet voor niets dat Nuclear Blast er wel brood in zag om de nieuwe van Conjurer, Unself, uit te brengen. Zij die deze nieuwe glimmer nog niet tot zich hebben laten komen, zullen ongetwijfeld de al eerder besproken wenkbrauwen tot fronsen hebben gebracht. Immers, het intro dat door Dan Nightingale in zijn eentje verzorgd wordt, lijkt wel een soort trage Amerikaanse countryfolk! Maar als de dissonante gitaren zich in dit toch wel opvallende verschijnsel mengen maken de vraagtekens plaats voor uitroeptekens. De gezichten veranderen in een grijns en het is bal.

Uiteraard komt Unself ruimschoots aan bod en zo worden de eerste drie tracks integraal voorgeschoteld. Hier lust men wel pap van, zo op een doordeweekse donderdagavond. De aimabele gitarist/vocalist Brady Deeprose dankt het publiek en voorziet het volgende nummer met onversaagd Brits accent van introductie. Zijn grunts contrasteren heerlijk met die van Dan. Beide heren bevinden zich aan de zijkanten van het podium, zodat bassist Conor Marshall de ruimte heeft voor zijn beestachtige geheadbang. Het kan niet anders of hij heeft les gehad van George Fisher (die nekloze frontman van Cannibal Corpse), al zijn de fysieke gelijkenissen ver te zoeken.

Het publiek geniet van elke noot en laat zich zelfs een pit ontlokken. Doordat de zaal niet tot de nok gevuld is, ontstaat er al gauw veel ruimte en zo slingert er hier en daar eens een ongenode gast de rest van het publiek in, maar kennelijk heeft niet iedereen de energie om het vuurtje gaande te houden, dus al gauw is het de kluwen armen en benen uitgedund tot enkele enthousiaste circle pitters.

We eindigen vandaag zoals we begonnen zijn: met tracks van Unself. The Searing Glow en This World Is Not My Home. In eerstgenoemde krijgt de rosbrigade nog een laatste kans om elkaar van blauwe plekken te voorzien en menigeen maakt daar naar hartelust gebruik van. Vervolgens keren we met laatstgenoemde terug naar de openingstrack, waarin dezelfde tekst van Dan deze keer bijgestaan wordt door zware breakdowns. Zo stuurt het Engelse viertal ons de nacht in. We zijn benieuwd wat de volgende stap voor deze brute heren zal zijn. We kijken ernaar uit.