Zaterdag

“Good evening”, roept bassist/zanger Fredrik Karlsson van de Zweedse noiserock/hardcore/punkband Blessings om half twee ’s middags enthousiast richting het aanwezige publiek in de Small Stage. De zaal is al redelijk gevuld om de verrichtingen van het viertal te volgen. De band presenteert een deel van zijn nieuwe album Blodsträngen, dat net een paar weken in de schappen ligt. Gewapend met een uitstekend afgestemd geluid en een flinke dosis zelfvertrouwen weet Blessings het festival in stijl af te trappen. De muziek is afwisselend (met regelmatig wisselende tempo’s en onverwachte afslagen) maar wordt nergens chaotisch. De cleane zang van Karlsson is niet bijster sterk, maar in instrumentaal opzicht leveren de mannen een vet en bij vlagen loodzwaar optreden af, waarbij vooral percussionist Erik Skytt extra details weet toe te voegen. Een prima opening!

Op Main Stage is het openingswoord aan Hemelbestormer. In figuurlijke zin dan, want de muziek van onze zuiderburen is volledig instrumentaal. De logge, zich traag ontvouwende post-metal van het viertal komt in eerste instantie wat statisch over, zeker na het dynamische Blessings. Maar de soundscapes van Filip Dupont en consorten zitten zeer vakkundig in elkaar en weten het publiek steeds meer ‘in’ het optreden te zuigen. Ook Hemelbestormer (‘HMBSM’ voor intimi) presenteert een nieuw album. Van nieuweling The Radiant Veil komen in totaal drie nummers voorbij, waarvan het afsluitende Satre het vetst is door de toevoeging van strakke elektronische effecten (de bliepjes die in de diepte opduiken en door de zware riffs heen dansen). Tegen die tijd is het publiek al ingepakt door de uitgestrekte nummers, waarin knarsende riffs regelmatig op fraaie wijze worden verrijkt met subtiel tremologetokkel. Hemelbestormer is niet de meest originele band, maar levert wel vakmanschap.

De prijs voor de stoerste bandnaam van de dag gaat toch wel naar Astrosaur – een naam die wat mij betreft in de categorie van Hippotraktor geplaatst mag worden als het aankomt op namen die perfect samenvatten waar een band muzikaal gezien voor staat. In het geval van Astrosaur valt dat nog het best te beschrijven als een stel luidruchtige dino’s die aan het ‘spacen’ zijn op een cocktail van geestverruimende middelen. Het instrumentale drietal speelt ontzettend soepel en vloeiend, wat bijzonder knap is gezien het toch redelijk onnavolgbare karakter van de muziek. De bandleden hebben dan ook allen een studie gevolgd aan het Conservatory of Music in het Noorse Kristiansand. Het gitaar- en basgitaarwerk zijn zeer indrukwekkend, maar omdat de composities behoorlijk van de hak op de tak springen, is het lastig om echt in de muziek te komen. Het publiek krijgt dan ook een compliment van gitarist Eirik Kråkenes: “you guys are patient!". De aanwezigen laten de notenbrij welwillend en respectvol over zich heen komen, maar het echte gevoel ontbreekt een beetje.

Dat echte gevoel is er wél direct bij het optreden van de Franse, experimentele post-rockgroep BRUIT =. De briljante show tijdens Roadburn 2022 staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. De band staat dit weekend twee keer op de planken. Morgen ligt de nadruk op het debuutalbum The Machine Is Burning And Now Everyone Knows It Could Happen Again (2021) en ander ouder werk. Vanmiddag brengt het viertal zijn nieuwe album The Age Of Ephemerality integraal ten gehore. De sound van BRUIT = is zeer cinematisch en doet door het cellogeluid en de luidruchtige, emotionele erupties denken aan Godspeed You! Black Emperor en Mono. Dat de Fransen de afgelopen jaren op meer mensen indruk hebben gemaakt, blijkt wel uit het feit dat ze als ware helden worden onthaald. En hoewel ik nog geen noot van het nieuwe album heb gehoord voorafgaand aan dit optreden, pakt de band me wederom moeiteloos in met subliem opgebouwde composities.

Het is bijzonder knap hoe moeiteloos de muzikanten wisselen tussen dromerige en melancholische passages, waarin het cello- en vioolspel van Luc Blanchot en Clément Libes veel nadruk krijgen, en zeer intense uitbarstingen vol weldadige gitaarruis, waarin het lijkt alsof de wereld gaandeweg ineenstort. Het publiek is muisstil tijdens de ingetogen passages en de emoties zijn voelbaar in de zaal. De muziek is instrumentaal, maar Libes neemt wel even het woord. Hij geeft aan dat het optreden voor de band zeer emotioneel is, dat ze door een stressvolle periode vol druk zijn gegaan en dat dit de eerste keer in twee jaar tijd is dat ze weer voor een publiek optreden. De band geeft dan ook alles dat ze in zich heeft en het optreden voelt als een catharsis. Het hoogtepunt van de dag!

Het Britse Telepathy heeft het niet makkelijk na zo’n meeslepende performance. En het viertal uit Suffolk blijkt ook nog eens een pechdag te hebben. Door de nodige technische problemen valt het optreden ruim vijf minuten stil. Dat is natuurlijk heel vervelend, maar de wat knullige, vertwijfelde manier waarop de band ermee omgaat helpt niet bepaald mee. Ook in muzikaal opzicht is Telepathy niet de meest interessante band van de dag – of heeft het ermee te maken dat het de vierde instrumentale groep op rij is? De door het label beschreven veelzijdigheid van muzikale invloeden (van bands als Tool en Deftones tot synthwave en post-punk) hoor ik in ieder geval live niet terug. Wat rest is bij vlagen best intense post-rock/post-metal, die zeker niet slecht is, maar ook niet erg beklijft.

De Belgische metalscene is springlevend en levert ontzettend goede groepen af. Naast Hemelbestormer staan vanmiddag ook de landgenoten van Psychonaut op de planken van Main Stage. Het drietal zou vorig jaar al optreden tijdens Pelagic Fest, maar helaas gooiden onvoorziene, persoonlijke omstandigheden toen op het laatste moment roet in het eten. Zanger/gitarist Stefan De Graef was er vorig jaar overigens wél – en walste met zijn band Hippotraktor een volgepakte Small Stage plat. Ook Psychonaut is populair – en het is goed te horen waarom. De muziek is loodzwaar, maar wordt ook gekenmerkt door dikke grooves en door een verrassend gevoel voor sfeer. De afwisseling tussen de cleane vocalen van bassist Thomas Michiels en de primale buldergrunts van De Graef draagt bij aan die uitstekend uitgewerkte dualiteit tussen licht en donker. In muzikaal opzicht liggen vergelijkingen met The Ocean en bijvoorbeeld Mastodon op de loer. Met Endless Currents en Stargazer worden we getrakteerd op twee nummers van het nog te verschijnen, nieuwe album World Maker, die door hun rijke details (de percussie en coole basgitaarloopjes) en fantastische erupties absoluut naar meer smaken. Psychonaut toont zich zeer dankbaar dat ze dit jaar mogen optreden na “het beste én beroerdste” afgelopen jaar – en die dankbaarheid is wederzijds.

Na Psychonaut is er een pauze van vijftig minuten in het programma opgenomen om iedereen de gelegenheid te geven iets te eten. Dat is een goede toevoeging ten opzichte van vorig jaar, toen er onvermijdelijk keuzes gemaakt moesten worden. De eerste band van het ‘avondprogramma’ is de Zweedse post-metalband Barrens. Het is voor gitarist Johan G Winther de tweede keer dat hij vandaag op de planken staat nadat hij vanochtend al het festival opende met Blessings. De Small Stage is toch nog behoorlijk leeg als het viertal aan zijn set begint, maar van degenen die er wél zijn, krijgt Barrens een enthousiast onthaal. De mannen spelen ook met bijzonder veel bezieling, maar het helpt niet dat de post-rock van Barrens wederom instrumentaal is. Bovendien is de muziek minder interessant dan die van Hemelbestormer en met name BRUIT =. Met iets meer afwisseling in de programmering zou Barrens waarschijnlijk beter tot zijn recht zijn gekomen, want slecht is het materiaal zeker niet.

Het Ierse postrockensemble God Is An Astronaut mag tot een van de grotere namen in het genre gerekend worden. Met name debuutalbum The End Of The Beginning (2002) en opvolger All Is Violent, All Is Bright (2005) behoren tot de canon in dit genre. De Main Stage is dan ook goed volgelopen voor het drietal. Inmiddels is de band alweer heel wat albums verder. Het in 2024 verschenen Embers is de meest recente release en daarvan komen vanavond heel wat tracks voorbij. De lichtshow is indrukwekkend en de groep staat geconcentreerd te spelen. En hoewel de nummers minder toewerken naar gruizige climaxen dan gebruikelijk in dit genre, compenseert de band dat door te strooien met mooie melodieën. Met het tien minuten durende titelnummer van de laatste langspeler komt er een indrukwekkend einde aan een vakkundig optreden.

Na heel wat instrumentale muziek wordt bij het helemaal uit Australië afkomstige Lo! pas duidelijk hoeveel verschil een zanger kan maken. Frontman Sam Dillon is in vocaal opzicht niet eens zo bijzonder (zijn brallerige grunt en ranzige screams zijn op hun best verdienstelijk te noemen), maar zijn actieve houding zorgt er wel voor dat de intensiteit van het optreden afspat. Hij loopt als een soort rusteloze hooligan heen en weer te benen, jut het publiek op en duikt ook nog eens de zaal in. De dreigende, zompige sludge/post-hardcore trilt het vuil uit de oren en dat is precies wat deze avond nodig heeft. Gitarist Carl Whitbread lijkt gespecialiseerd in groezelige riffs en drummer Adrian Griffin gooit er af en toe een smeuïge d-beat uit die de boel verder komt ontregelen. Zoals meerdere bands vandaag legt ook Lo! de nadruk op het nieuwste album. Van The Gleaners (2023) komen liefst zes nummers voorbij, waarvan het afsluitende titelnummer met afstand het vetst is.

Naast optredens in de Main Stage en de Small Stage staan er ook enkele optredens in de foyer gepland. De eerste is van Johan Winther (de naam is al twee keer voorbij gekomen), die ditmaal solo een korte drone/ambient-set van een half uurtje ten gehore brengt. Dat werkt echter helaas voor geen meter. Terwijl enkele mensen het schouwspel zittend aanschouwen, is de rest van de foyer volgestroomd met mensen die bijkletsen en biertjes bestellen. En om nu te kijken naar een persoon die aan wat knopjes draait en wat cd-tjes met effecten erin gooit om volstrekt inwisselbare, minimalistische ambient te produceren, is ook niet heel uitnodigend. Als Winther tijdens de tweede helft een tandje bijschakelt en enkele loeiharde drones het publiek in slingert, die zelfs mét oordoppen in zeer penetrant zijn, maak ik me uit de voeten.

De headliner van de zaterdag pakt het subtieler aan, hoewel ook This Will Destroy You niet vies is van luidruchtige gitaarcrescendos. De – hoe kan het ook haast anders – instrumentale post-rock van het viertal weet zich echter te onderscheiden door het gevoel in de composities. Dat geeft de band een streepje voor op veel genregenoten. Die emotionele lading heeft This Will Destroy You gemeen met grootheden als Mono en Explosions In The Sky. Een andere overeenkomst met eerstgenoemde band is dat ze beide een gitarist hebben die zijn optredens zittend afwerkt. Liefhebbers van het oudere werk van de band komen vanavond aan hun trekken. De nadruk ligt namelijk op debuutalbum Young Mountain (2005), de plaat die dit jaar zijn twintigjarige jubileum viert. Voorzien van fraaie lichtondersteuning maakt This Will Destroy You er een zeer sfeervol optreden van, waarin passages vol dromerig getokkel gaandeweg worden uitgebreid met stevigere gitaarerupties, die even zorgvuldig als verkwikkend aanvoelen. Een kunstig optreden, waarin we overigens ook al een voorbode krijgen op morgen, als de mannen onder de noemer You, Infinite hun nieuwe album gaan vertolken. Vanavond horen we daarvan Shine Eternal, een nummer dat naar meer smaakt.

Terwijl het publiek tevreden richting foyer, kluisjes of uitgang stroomt, begint de Franse synthwave/elektronica-artieste Sierra Veins aan haar dj-set. En dat blijkt een verrassend tof feestje op te leveren! Terwijl een deel van het publiek het tafereel enigszins verbijsterd van een afstandje staat te bekijken, wordt het gedeelte voor het geïmproviseerde podium omgebouwd tot een club waar de voetjes van de vloer gaan. Terwijl een zich gaandeweg uitbreidende groep bezoekers zich in toenemende euforie in het zweet werkt, gooit de Française ons de ene na de andere lading dikke beats om de oren. Daarbij doet ze geen seconde onder voor gevestigde namen als Perturbator en Carpenter Brut. Zo komt er een verrassend einde aan een geslaagde eerste dag.

Met dank aan Femme von Steel voor de foto's.