De Amsterdamse shockrocker Dan Brooklyn is de support-act. Fans van Carach Angren zijn wel wat gewend zou je denken, maar de term shockrock moet wel genuanceerd worden. Eind 2022 is het debuutalbum The Great Beast verschenen, dat volledig in het teken staat van Aleister Crowley: de meest kwaadaardige man op aarde. Hoe je dat thema kunt vertalen naar een liveshow blijkt goed doordacht, maar het optreden dat The Many Eyed One neerzet met twee danseressen en bloedrituelen is echt niet zo shockerend. De getalenteerde, veelzijdige artiest laat zich omringen door zijn beautiful band of spiritual seekers (met wisselende bezetting blijkt uit foto's van eerdere optredens), bestaand uit een drummer, gitarist en bassist.
De zwart-witte backdrop van de hoofact, een imposante tekening van Costin Chioreanu, hangt al en het enorme drumstel, afgedekt met een wit laken, staat al klaar op een verhoging. Daardoor is er weinig ruimte over op het toch al kleine podium, zeker omdat er aan het begin van de show ook nog een cameraman over het podium loopt. Dan Brooklyn combineert industrial met gothic, versterkt met dikke lagen koorzang en strijkers. Hij speelt zes nummers van zijn debuutalbum en doet dat uitstekend. Als de opener Boleskine House wordt ingezet staat Dan, gehuld in een bontjas en met meerdere ogen geschminkt op zijn gezicht, op een verhoging met de gesluierde danseressen op de knieën naast hem. Een compliment voor de geluidsman is op zijn plaats, want nog voor het refrein ingezet wordt, staat zijn stemgeluid goed in de mix.
De nummers worden door oude, gesproken opnames met elkaar verbonden. Na twee nummers gaat de jas uit en gaan de sluiers van de dames af. De sierlijke armbewegingen maken plaats voor wat rituele handelingen tijdens het titelnummer, dat sterk doet denken aan mix van Marilyn Manson en Rammstein. Dat geldt overigens ook voor het afsluitende Liber XLIV. Het is een goed optreden en de muziek past goed bij het occulte thema, maar een etherische ervaring blijft uit. De show zou beter tot zijn recht komen met meer ruimte op het podium. Ongetwijfeld zal de voorstelling verder verbeteren naarmate Dan Brooklyn meer optredens achter de rug heeft.
Na een half uurtje pauze klinkt de intro voor de show van Carach Angren. De podiumpresentatie is eenvoudig. Geen groot hekwerk voor het drumstel, geen zwenkend keyboard op een stapel schedels voor Ardek en geen microfoonstandaard in de vorm van een zeis voor Seregor. Hij gebuikt een gewone handmicrofoon en Ardek een eenvoudig keyboard en een keytar, waardoor hij regelmatig goed in het zicht voor op het podium staat. Die gimmicks zijn natuurlijk leuk, maar waar het om gaat is de kwaliteit van de muziek en het acteerwerk van Seregor als verteller van oude spookverhalen.
Uitverkocht is de show niet, maar de zaal is goed gevuld. Op de balkons is nog plek genoeg voor wie goed zicht wil hebben en niet per se in de drukte wil staan. De setlist bevat naast enkele nummers van Franckensteina Strataemontanus overwegend ouder werk. Zo wordt afgetrapt met The Ghost Of Raynham Hall van de ep Ethereal Veiled Existence (2005), dat eveneens op de heruitgave van Death Came Through A Phantom Ship door Listenable Records verscheen. Meteen na dit nummer roept Seregor het uitgelaten publiek op om een wall of death te vormen. Het is niet aan dovemansoren gericht als The Carriage Wheel Murder wordt ingezet. De mannen zijn blij om weer in eigen land op het podium te staan en laten dat goed merken. Ardek kijkt tevreden de zaal in met horns-up en Seregor geeft een boks aan Gabe Seeber, de nieuwe drummer. Gabe (Abigail Williams, Decrepit Birth) is met zijn lange baard en corpsepaint een imposante verschijning achter de drumkit. Gitarist Bastiaan Boh, alias The Butcher, kennen we al jaren.
Na een hectisch begin vol commanderend gebrul van Seregor staat het theatrale aspect wat meer op de voorgrond als hij tijdens The Necromancer als een schim over het podium zwiert. Ardek versterkt dat dramatische gevoel met staccato-bewegingen van achter zijn keyboard. Het acteerwerk van Seregor komt goed uit de verf als hij halverwege Bitte Tötet Mich gaat zitten voor het drumstel en “so depressed” een extra lading krijgt als hij het uitroept. Als de compositie het toelaat speelt Ardek op zijn keytar en is tijdens Operation Compass veelvuldig voor op het podium te zien. De meerwaarde van dit instrument voor een toetsenist tijdens een show is enorm. Seregor marcheert op het podium om vervolgens het publiek toe te schreeuwen en zit op de knieën met de handen op de rug tijdens cleane passage, gezongen door Ardek. The Butcher, gehuld in zijn leren slagersschort, beweegt minder en kijkt strak in het publiek.
Voordat het titelnummer Franckensteina Strataemontanus wordt ingezet, doet Seregor zijn jas uit en vervolgt de show in een skelet blouse. “Willen jullie meer? Langzamer, of sneller?” A Strange Presence Near The Woods volgt, waarna The Butcher het publiek opzweept voor Monster, met passende dansjes van Seregor. Gabe heft zijn drumsticks hoog op voor extra donderend geweld en maakt daar een echte show van. Na een korte pauze wordt het uitgelaten publiek getrakteerd op The Sighting Is A Portent Of Doom, met een schitterende lichtshow. Het witte licht heeft een mooi effect op Gabe achter het enorme drumstel en het donkere kunstwerk achter hem. Heretic Poltergeist Phenomena wordt met een huiveringwekkende stem aangekondigd. We blijven nog even hangen bij Lammendam (2008) met Haunting Echoes From The Seventeenth Century, met overweldigende lichtbundels richting het publiek. Daarna gaat het licht uit. Einde show? Geen afscheid?
An Omnious Recording klinkt door de zaal, de lichtshow begint en de mannen staan er weer voor Lingering In An Imprint Haunting. Seregor verdwijnt even van het podium en komt als ware showman met het schedelmasker en de kroon op zijn hoofd terug voor Pitch Black Box. Het einde nadert en Seregor zweept samen met The Butcher nog één keer het publiek op. “Ik wil jullie hart, jullie ziel. Geef mij alles.” De interactie met de zaal is geweldig en komt tot een uitbarsting als Bloodstains On The Captain's Log wordt ingezet. Seregor en Ardek staan naast elkaar te headbangen. The Butcher ramt met een wijdse armbeweging op zijn gitaar en Gabe blijft onvermoeibaar. Het groovende einde blijft sterk en het publiek zingt het luidkeels mee. Dan is het echt voorbij. De band neemt afscheid met de klanken van Like A Conscious Parasite I Roam en het licht gaat aan in de Pandora-zaal. Het echte afscheid volgt bij de merchstand, waar de bandleden nog wat drinken met het publiek en op de foto gaan met enthousiaste fans.
