De avond wordt geopend door een Nederlandse groep. Het Utrechtse Martyr speelt een thuiswedstrijd. En hoewel de band al meer dan veertig jaar meedraait (en de ‘match’ met een modernere groep als DragonForce niet direct voor de hand ligt), weet de formatie rondom de sympathieke frontman Robert Van Haren het aanwezige publiek direct aan te spreken met zijn onvervalste old school metal. Vanaf de onweerstaanbare opener Raise Your Horns (hoe ‘Metal’ kan een titel zijn?) etaleert het gezelschap precies de juiste combinatie van theater, nostalgie en vakmanschap. Want vergis je niet: muzikaal gezien klinkt Martyr ronduit fantastisch en zijn met name de eerste paar nummers een waar walhalla voor de gitaarliefhebber. De flitsende riffs en vlammende solo’s vliegen het publiek om de oren.
Van Haren blijkt een aimabel boegbeeld te zijn. Tussen de nummers door weet hij met de nodige humoristische opmerkingen het ijs te breken en ook de fles Jägermeister die hij laat rondgaan, zorgt voor verbinding met het publiek op de eerste rijen. Helaas valt halverwege het optreden het gitaargeluid van beide gitaristen weg, waardoor hun competente instrumentatie ineens stukken minder goed hoorbaar is. En hoewel het geluid in het tweede deel van de set zeer matig blijft, laat de band zich er niet door kisten. Na een klein half uurtje vlammen eindigt de setlist met het fonkelnieuwe Wrath Of The Fallen, dat overtuigt met Iron Maiden-achtige meezingpassages. Geheel in stijl betreedt een Magere Hein het podium, die de bandleden een kopje kleiner dreigt te maken.
Ondanks de technische problemen en korte speelduur wint Martyr veel nieuwe zieltjes. Van Haren krijgt de lachers na afsluiting nog een laatste keer op zijn hand tijdens de groepsfoto: “Als ik ook maar één chagrijnig gezicht zie, ik zoek je op Facebook op!” Martyr blijkt een zeer aangename opener en de kans is groot dat de band met dit optreden een nieuw publiek weet te bereiken.
De beperkte tijd die Martyr krijgt, wordt verklaard door de relatief lange ombouwtijd die DragonForce nodig heeft. Er worden namelijk heel wat attributen uit de kast getrokken. Aan de zijkanten van het podium verrijzen twee enorme Arcadekasten. Het indrukwekkende, verhoogde drumstel van Gee Anzalone neemt een flink deel van het podium in beslag. En een immens videoscherm zorgt voor de visuele ondersteuning. Klokslag negen uur wordt het spektakel geopend met het intro van TRON Legacy, om vervolgens (verrassend) over te gaan in Ashes Of The Dawn, afkomstig van een van de mindere platen van de band (Reaching Into Infinity).
De sfeer zit er vanaf de eerste seconden in. Het publiek is zeer luidruchtig, tot grote vreugde van zanger Marc Hudson, die meerdere malen zijn waardering laat blijken. Hij geeft aan het geweldig te vinden om in het festivalseizoen zo dicht op het publiek te staan. Hudson is niet alleen op plaat een fenomenale zanger, maar weet ook live enkele zeer indrukwekkende, hoge uithalen te produceren. Opvallend genoeg zijn het juist de oudere nummers waarin hij af en toe wat moeite lijkt te hebben met de snelheid van de teksten.
Het zijn echter minimale puntjes van kritiek, want over de gehele linie is het optreden één groot feest. Niet alleen vanwege het briljante spel van gitaarhelden Herman Li en Sam Totman, wier vingervlugge snarenwerk ronduit onnavolgbaar is, maar ook vanwege de vele klassiekers die voorbij komen. Zo zorgt de relatief rustige, maar onweerstaanbare hymne Cry Thunder, die door de aanwezigen uit volle borst wordt meegezongen, al vroeg in de setlist voor een hoogtepunt. En met lange, zeer knap gecomponeerde nummers als Soldiers Of The Wasteland, Black Fire, Fury Of The Storm en Valley Of The Damned wordt ook de oude fanbasis op zijn wenken bediend.
Hoewel Li en Totman als vanouds de boegbeelden van de band zijn, voegen ook de relatief nieuwe bandleden het nodige toe. Zo brengt bassiste Alicia Vigil frisse, positieve energie. Ze staat het hele optreden met een dikke glimlach te spelen. En ook extra livegitarist Billy Wilkins staat voortdurend met een grijns van oor tot oor - alsof hij het zelf ook allemaal niet kan geloven - maar speelt intussen moeiteloos mee. Met enige regelmaat staan de vier snarenplukkers naast elkaar te spelen en soleren, waarbij Wilkins zich overigens verrassend goed staande houdt.
Naast extreem goed spel en heerlijke nummers is DragonForce de laatste jaren meer en meer uitgegroeid tot een feestband. Zo laat Hudson tijdens het lekkere meezingnummer Power Of The Triforce een knuffelkip door het publiek gaan, met twee opdrachten: de kip moet de hele zaal door (inclusief balkon) én aan het eind van het nummer weer heelhuids terug op het podium zijn. Tijdens het ironisch-patserige Space Marine Corp krijgt de blonde Brit een deel van het publiek zelfs zo ver om twintig keer op te drukken. Illustratief voor de toegenomen feeststatus van de band is natuurlijk de ietwat foute hit Doomsday Party, die weliswaar catchy is, maar toch ook iets te gemaakt aanvoelt. Het kan nét.
Wie DragonForce echter louter als plat vermaak beschrijft, doet de band op alle fronten tekort. Want het optreden van vanavond maakt maar weer eens duidelijk hoeveel geweldige nummers deze groep inmiddels op zijn cv heeft staan. Natuurlijk zijn de extreem hoge snelheden en het belachelijk goede gitaarspel daar debet aan, maar meer nog dan dergelijke instrumentale hoogstandjes dragen de ijzersterke composities en geweldige refreinen bij aan de kwaliteit van de muziek. Het optreden valt dan ook te typeren als een euforische, multimediale aanslag op de zintuigen, waarbij er voortdurend iets te zien en te beleven valt, van confettikanonnen en gigantische opblaasdraken tot aan de ronduit hilarische filmpjes tijdens de Taylor Swift-cover Wildest Dreams.
Zo brengt DragonForce het publiek zo’n zeven kwartier in vervoering, totdat met de legendarische afsluiter Through The Fire And The Flames (de definitieve doorbraak dankzij een bepaald videospel) dan toch een einde komt aan een uitstekend optreden. En terwijl ondergetekende zich halverwege dat nummer richting uitgang spoedt om de laatste trein te halen, is het welverdiende applaus tot ver buiten de zaal te horen. DragonForce bewijst met dit optreden dat de band momenteel op de top van zijn kunnen is.
Setlist DragonForce:
1. Ashes Of The Dawn
2. Cry Thunder
3. Power Of The Triforce
4. Soldiers Of The Wasteland
5. The Last Dragonborn
6. Black Fire
7. Fury Of The Storm
8. Space Marine Corp
9. Doomsday Party
10. Valley Of The Damned
Toegift:
11. Highway To Oblivion
12. My Heart Will Go On (Céline Dion-cover)
13. Wildest Dreams (Taylor Swift-cover)
14. A Draco Tale
15. Through The Fire And Flames
Setlist Martyr:
1. Raise Your Horns
2. Demon Hammer
3. La Diabla!
4. Dark Believer
5. Wrath of the Fallen
6. Outro