Slayer gaf er in 2019 de brui aan, maar inmiddels is er alweer sprake van een reünie en enkele (festival)shows in de Verenigde Staten. Het zal er ongetwijfeld van komen dat, wanneer er genoeg geld geboden wordt, Europese festivals volgend jaar aan de beurt zijn. Tot dan kunnen liefhebbers van onvervalste oerthrash zich tevreden tonen met de supergroep rondom Kerry King. Met drummer Paul Bostaph (Slayer, ex-Exodus), bassist Kyle Sanders (Hellyeah), gitarist Phil Demmel (ex-Machine Head) en de man met het gouden strot Mark Osegueda (Death Angel) vormt de stoïcijnse gitarist een gezelschap met een ongekende schat aan ervaring. Die kunde is al te horen op het debuutalbum From Hell I rise, dat voortborduurt op de rechttoe rechtaan thrash van het late Slayer en zal gedurende de show van krap anderhalf uur eveneens blijken. Veel optredens hebben de heren er samen nog niet op zitten, maar de mannen maken een ingespeelde, solide en routineuze indruk.
Al voordat de deuren opengaan staat een groep doorgewinterde Slayer-fans te wachten voor 013. Het blijkt echter niet moeilijk om een goede plaats te bemachtigen, want bijzonder druk is het niet in de door doeken verkleinde hoofdzaal. Het verjaardagspartijtje is intiemer dan men wellicht had gehoopt. Traditiegetrouw wordt er al voor de lichten uitgaan om Slayer gebruld. Hoewel het toch echt draait om het nieuwe 'solowerk', is het duidelijk waar enkele bezoekers naar snakken. Ze zullen krijgen waar ze voor komen, maar eerst wordt met de betere tracks van het nieuwe werk het spits afgebeten: Where I Reign, Trophies Of The Tyrant en Toxic. Uiteindelijk komt From Hell I Rise in zijn geheel voorbij.
Qua showelementen heeft King een geweldige lichtsconstructie die draait om enkele omgekeerde kruizen en het bandlogo. Drummer Bostaph zit grotendeels verstopt achter een verhoogd drumstel, terwijl de rest van de band het wat betreft beweging beperkt houdt. De meeste actie komt van Osegueda. Hij zingt goed, maar net als op plaat klinkt hij hier erg op Tom Araya. Zijn karakteristieke, hoge krijsen, die we kennen van Death Angel, blijven helaas onderbelicht. Osegueda zoekt wel meer contact met het publiek dan Araya ooit deed, al is dat niet meer dan een korte introductie, een dankwoord, een vloek of het inzetten van happy birthday voor de jarige King.
Laatstgenoemde is zijn eigen rotsvaste zelf. Hij ziet af en toe de schijnwerpers op zich gericht, maar focust zich volledig op zijn indrukwekkende gitaar en zijn spel. Net als de rest van de band dendert hij door als een goedlopende diesellocomotief die elk moment uit de bocht kan vliegen, maar dat wonderwel niet doet. De energieke, beukende nummers volgen elkaar in een razend tempo op. Hier en daar een heerlijke solo en weer door. Wat dat betreft is het optreden, net als het album zelf, vooral een voortzetting van het latere Slayer.
Het mag dus niet verbazen dat Repentless (2015) het eerste Slayer-nummer is dat voorbijkomt. Hoewel het publiek veelal enthousiast reageert, blijft het redelijk tam. Het enthousiasme en de reacties vanuit de aanwezigen nemen echter bij elke klassieker toe. Enkele nieuwe songs zijn inwisselbaar en dat is te merken, want hoewel het hard, strak en bijzonder energiek is, willen sommige moderne tracks niet beklijven. Een goede pit laat dan ook even op zich wachten. Het omslagpunt vormt Disciple van God Hates Us All (2001). De band toont eindelijk het achterste van zijn tong en het publiek wordt meegezogen in de losgekomen energie. Zeker wanneer de ultieme Slayer-klassieker Raining Blood wordt ingezet. De laatste twintig tot dertig minuten vormen een smakelijke achtbaan van topthrash die tot een einde komt met de brute titeltrack van het nieuwe album. Even blijft het spannend of er meer volgt, maar na een korte reprise van happy birthday, het uitdelen van plectrums, omhooggestoken knuisten en een glimlach van de gitarist om wie het vanavond eigenlijk allemaal draait, zit het erop.
Ja, het is een goede, degelijke thrashshow die in het verlengde ligt van From Hell I Rise. Het is Kerry King ten voeten uit: geen poespas of fratsen, maar simpelweg wat je verwacht met een crescendo gedurende het laatste half uur. Wat dat betreft vallen er wel enkele kritische noten bij deze avond te plaatsen, zoals het ontbreken van een voorprogramma, de relatief korte speelduur en de prijs van een kaartje. Een fijn optreden, maar wel met enkele kanttekeningen.
Setlist:
1. Where I Reign
2. Trophies Of The Tyrant
3. Toxic
4. Repentless (Slayer-cover)
5. Two Fists
6. Tension
7. Everything I Hate About You
8. Chemical Warfare (Slayer-cover)
9. Idle Hands
10. Rage
11. Hate Worldwide (Slayer-cover)
12. Residue
13. Disciple (Slayer-cover)
14. Crucifixation
15. Shrapnel
16. Raining Blood (Slayer-cover)
17. Black Magic (Slayer-cover)
18. Payback (Slayer-cover)
19. From Hell I Rise
