Om twee uur mag de internationale, technische deathmetalgroep Obsidious het festival openen. De band, bestaande uit drie ex-Obscura bandleden (gitarist Rafael Trujillo, bassist Linus Klausenitzer en drummer Sebastian Lanser), aangevuld met zanger Javi Perera, verzorgt die aftrap met verve. De mannen combineren technische hoogstandjes met toegankelijker en logger gebeuk. Die afwisseling pakt goed uit. Zo vormt het weliswaar wat platte, maar stevig groovende Sense Of Lust een aangenaam rustpunt in een set die vooral bestaat uit technische, maar tevens melodieuze composities. Perera houdt zich aardig staande in het instrumentale krachtvertoon. Zijn grunts zijn uitstekend, maar ook de regelmatig opduikende cleane zang mag er zijn. Hij toont zich bovendien een enthousiaste frontman, die er alles aan doet om het publiek op te zwepen met zijn mimiek en gebaren. Met slechts het debuutalbum Iconic (2022) op zak is het niet verwonderlijk dat we vanmiddag louter materiaal van die plaat horen. Obsidious mag zich direct tot een van de betere bands in het technische deathmetalgenre noemen, met name omdat de band niet vergeet om ook goede, pakkende nummers te schrijven. (Rik)

Als ik om kwart voor drie de grote zaal wil betreden voor het optreden van Ithaca, blijken de deuren nog gesloten. Pas tien minuten later gaan de deuren open en stromen enkele nieuwsgierigen naar binnen. Deze metalcoregroep uit Londen is opgericht in 2012, maar wist met zijn tweede album They Fear Us (2022) pas echt de aandacht op zich te vestigen. Het gezelschap rondom zangeres Djamila Boden Azzouz spreekt zich actief uit tegen racisme en seksisme en adresseert in de muziek stevige thema’s rondom zelfhaat en zelfheling. De podiumuitstraling is in ieder geval fascinerend door het contrast tussen de in een felrode jurk gestoken zangeres en de volledig in het wit geklede bandleden. Bovendien gaat de groep met een ronduit primale energie te werk. Niet alleen stuitert Azzouz over het podium – intussen de longen uit haar lijf schreeuwend. Ook bassist Dom Moss smijt regelmatig met zijn basgitaar in het rond. Ondanks de energie en uitstraling van het gezelschap wil het optreden nooit echt beklijven. De harde beatdowns zijn indrukwekkend, maar kunnen niet verhullen dat de nummers weinig houvast bieden. Zo is de set vooral luidruchtig, maar blijft geen enkel nummer hangen. De grotendeels lege zaal en de wat verbaasde blikken van de aanwezigen zorgen bovendien voor een wat ongemakkelijke sfeer, hoewel de band (gelukkig) wel op instemmend applaus mag rekenen als gitarist Sam Chetan-Welsh de ideeën achter de groep toelicht. Na amper een half uur houdt de band het voor gezien – wat met een toebedeelde speeltijd van een uur redelijk schandalig genoemd mag worden. De belofte is aanwezig, maar overtuigend is het materiaal nog niet. (Rik)

Het uit Mechelen afkomstige Hippotraktor ontpopt zich vervolgens als de verrassing van de dag. Dit gezelschap bracht in 2021 zijn debuutalbum uit via het Berlijnse Pelagic Records van de mannen van The Ocean. Dan tel je direct mee! Vanmiddag maakt deze band duidelijk waar die labeldeal op is gebaseerd, want de mannen geven een ronduit geweldig optreden. Hippotraktor schrijft middellange, zeer vloeiende composities die invloeden laten horen van postmetalgroepen als Isis en Pelican (het stemmige getokkel en de hoekige riffs), maar die net zo gemakkelijk ontvlammen in loeiharde erupties die zelfs een groep als Amenra naar de kroon steken (God Is In The Slumber is een mooi voorbeeld). Frontman Stefan de Graef (Psychonaut) zorgt voor een aanvullende laag intensiteit door middel van zijn doorleefde, bikkelharde screams, die hij met het gezicht naar de band en met zijn zijkant naar het publiek ten gehore brengt. Tel daarbij op dat de band een fantastisch geluid heeft en de ideale ingrediënten zijn aanwezig om de zaal vakkundig af te breken. Het is mooi om te zien hoe de band zelf wat overdonderd lijkt door de zeer enthousiaste publieksresponse. Na ieder nummer ontvangt Hippotraktor een daverend, lang aanhoudend applaus. We horen alle nummers van het debuutalbum Meridian. Wat een visitekaartje geeft deze band af! (Rik)

Vervolgens vindt een van de meest indrukwekkende en bijzondere optredens plaats. In 2019 werd het project Vitam Aeternam opgericht. Toetsenist Jake Rosenberg (Desperate Machines, In Progress), zanger/toetsenist Râhoola (A Flying Fish, ex-Inferzenal), toetsenist André Aaslie (Funeral, Profane Burial, Images At Twilight, Abyssic, Gromth, Woodwindz en Omnia Moritur) werken daarin samen nadat ze elkaar ontmoeten via een Devil Doll-Facebookgroep. Drummer Charles A. Leal sluit later aan. De vier muzikanten uit Mexico, Verenigde Staten en Noorwegen treffen elkaar slechts drie dagen voorafgaand aan Prognosis, samen met drie Sloveense sessieleden met een verleden in Devil Doll (gitarist Bor Zuljan, bassist Janez Hace en violist Saša Olenjuk). Buitengewoon knap hoe het zevental de cinematische muziek tot leven brengt op het podium. Cinematisch met de hoofdletter C, want niet alleen zijn er op de achtergrond beelden te zien, ook de voordracht van Râhoola is zeer theatraal. Hij brengt de teksten met veel beleving, soms fluisterend, het volgende moment groots en gepassioneerd. De filmische muziek met hier en daar elektronische elementen wordt afgewisseld met progressieve rock en prima solo’s van gitarist Bor Zukjan. Vitam Aeternam mag dan een zeer korte voorbereiding hebben gehad, op het podium is daar niet veel van te merken. De gelegenheidsgroep verrast zeer positief met de meest progressieve muziek van het festival. (Jeffrey)

Ook Iamthemorning laat een heel positieve indruk achter. Het is altijd een verrassing in welke samenstelling er opgetreden wordt. Naast het vaste duo Marjana Semkina en Gleb Kolyadin zien en horen we vandaag gitarist Liam McLaughlin (Orynthia) en drummer Evan Carson. Beiden kwijten zich uitstekend van hun taak. Carson verrijkt de composities met zijn veelzijdige percussiewerk en McLaughlin imponeert net als toetsenist Kolyadin met zijn vakmanschap. Het zorgt ervoor dat Semkina niet alleen de kar hoeft te trekken in de kamerprogliedjes. Zoals we van haar gewend zijn, komt ze tussen de nummers door met sarcastische humor (dat het makkelijker is om Rusland te verlaten dan de UK) en windt ze de luisteraar om haar vinger met haar intieme performance en lieve zangstem. Mede dankzij het goed geluid, een prettige lichtshow en onderling contact is het een heel fijn optreden van Iamthemorning. (Jeffrey)

Het is nog niet zo druk geweest in de grote zaal, maar voor de show van Einar Solberg is het dubbel zo druk. Niet vreemd, want de frontman van Leprous brengt vandaag voor het eerst nummers van zijn solo-debuutalbum 16 live ten gehore. Dat doet hij niet alleen, maar met een begeleidingsband, bestaande uit drummer Keli Guðjónsson (Agent Fresco), bassist Ruben Aksnes, gitarist Ben Levin, trompettist Ari Bragi Kárason en violist Chris Baum. Solberg legt de lat altijd hoog voor zichzelf, maar ook voor de mensen om hem heen. Des te knapper is het om te horen dat het gelegenheidsensemble het er zowel samen als individueel uitstekend van afbrengt. Vanwege het prima afgestelde geluid is het volop genieten van de emotioneel beladen, persoonlijke songs en komen de details van het spel van Kárason en Baum goed door. Over The Top is het epische hoogtepunt van het optreden dat tot de sterkste van de dag gerekend mag worden. (Jeffrey)

Het Zweedse Pg.lost is niet heel snel met nieuw materiaal. Sinds 2007 verschenen er pas vijf langspelers van het instrumentale post-rockgezelschap. Sinds het prima Versus (2016) staat de band bij me op de radar. Wie Pg.lost live aan het werk heeft gezien, weet dat de filmische en melancholische muziek van deze groep, die wel wat weg heeft van Long Distance Calling, op de planken veel steviger uit de verf komt dan op plaat. Ook vanavond laten de mannen zich van hun beste kant horen. Hoewel de kleine zaal verre van vol is (de opkomst valt overigens de hele dag al flink tegen), genieten de aanwezigen van tot in de puntjes verzorgde postrock- en postmetalsoundscapes die de aanwezigen in een staat van hypnose weten te brengen. Op de voorste rijen zijn er in ieder geval genoeg mensen te vinden die helemaal in de muziek opgaan, zeker als gitarist Mattias Bhatt met zijn instrument geheven boven het publiek uittorent tijdens de fraaie crescendo’s waar de band naartoe werkt in zijn doordachte composities. Tijdens het laatste nummer duikt hij zelfs met zijn gitaar het publiek in! Pg.lost bewijst dat postrock nog steeds veel zeggingskracht kan hebben. Samen met Hippotraktor het hoogtepunt van de dag wat mij betreft. (Rik)

Maar liefst twee maal Soen deze editie. Vandaag een elektrische set, morgen een (semi-)akoestische. De een had liever twee verschillende bands gezien, de ander kijkt juist uit naar een weekend vol Soen. Je weet immers dat de Zweedse formatie garantstaat voor kwaliteit. Vandaag vormt daarop gelukkig geen uitzondering. De vijf heren imponeren vooral met prima uitgevoerde nummers als Martyrs, Antagonist, Uninvited en Lotus. Het soleerwerk van gitarist Cody Lee Ford wordt mooi uitgelicht en is de kers op de taart. Zanger Joel Ekelöf heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld van een wat schuchtere en statische frontman tot iemand die de showkar trekt. Vandaag is hij tijdens de eerste helft van het optreden een opvallende verschijning. Waar we hem kennen als een netjes geklede heer, komt hij op met pet, zonnebril en leren jas. Hij lijkt zo bijna Klaus Meine. Voor zijn doen is hij zeer beweeglijk en straalt hij veel zelf vertrouwen uit. Dat macho-achtige, die rockster-uitstraling is wel even wennen. Overdrijf het niet, Joel, zou ons advies zijn. Het gaat gelukkig niet ten koste van zijn zangprestaties. Een paar keer haalt hij knap lang uit en daarnaast valt op dat zijn stem wat aan de rauwe kant is, zoals tijdens Modesty. Soen eindigt wat aan de vroege kant, maar stemt verder zeer tevreden. (Jeffrey)

Een van de optredens waar ik dit weekend het meest naar heb uitgekeken, is dat van de Duitse progressieve metalgroep Disillusion. Niet alleen leverde het gezelschap rondom de veelzijdige frontman/gitarist Andy Schmidt vorig jaar met Ayam wederom een magistraal epos af. Met meeslepende, dynamische en emotionele composities, die regelmatig de tienminutengrens passeren, weet de cineastische, progressieve death metal van de Duitsers de harten van menig avontuurlijk aangelegde muziekliefhebber te beroeren. Met een fantastisch optreden in het voorprogramma van Obscura bewees de band deze unieke muziek ook live verrassend goed te kunnen evenaren. Helaas blijkt het optreden van vanavond een flinke teleurstelling. Dat ligt overigens niet aan Disillusion zelf. De mannen staan wederom geweldig te instrumenteren en Schmidt ontpopt zich ook live tot een charismatische en sterke frontman. Het is het ronduit abominabele geluid dat roet in het eten gooit. Daardoor verdwijnt veel van het fraaie, gelaagde gitaarwerk uit The Great Unknown en Am Abgrund naar een nauwelijks hoorbare achtergrond. Het euvel wordt helaas niet verholpen, waardoor we naar een band luisteren waarvan een van de grootste kwaliteiten – de epische, meeslepende melodielijnen - effectief om zeep is geholpen. Heel spijtig. (Rik)

In 2016 maakte Zeal & Ardor veel indruk toen het debuutalbum Devil Is Fine uitkwam. Van de mix tussen delta blues, Afrikaans-Amerikaanse spirituals, black metal en soul had nog nooit iemand gehoord. Het leverde initiator Manuel Gagneux en zijn band veel belangstelling op en iedereen wilde dit wel eens live zien. Op festivals was de Zwitserse groep een graag geziene gast. Zeal & Ardor sloot Complexity Fest al eens af in 2019 en staat vandaag als headliner op de eerste dag van Prognosis. De inmiddels geoliede machine zet een goede set neer, waarin vooral de power van de muziek en intense presentatie opvalt. De heren staan flink te headbangen tijdens de ruige passages en te swingen tijdens de rustige. De gitaarspelende en zingende Gagneux is het middelpunt. Zijn rauwe en bluesy stem is uniek. Hij wordt ondersteund door twee achtergrondvocalisten, wat mooie samenzang oplevert in onder andere Blood In The River, Beat The Machine en Soul Survivor. Die tracks behoren samen met Gravedigger’s Chant, Golden Liar, Don’t You Dare en Death To The Holy tot de hoogtepunten van de set, die niet over de hele lengte geboeid blijft. Want ondanks de intensiteit zijn niet alle nummers memorabel, is op compositorisch vlak nog wel het een en ander te verbeteren, mag er af en toe wel wat verteld worden tussen de nummers door en wordt het trucje (combi van stijlen) vroeg of laat voorspelbaar. Toch is er vandaag nergens zoveel beweging als bij het optreden van Zeal & Ardor, met name als Death To The Holy aan bod komt. Zeal & Ardor presteert prima, maar het is te hopen dat Gagneux weer met wat nieuws komt, zodat het spannend blijft. (Jeffrey)