Een verre rit en lang wachten tot er geparkeerd kan worden, zorgen ervoor dat we tegen het einde van de set van Deez Nuts aankomen. Dat is jammer, want op het oog staat de uit Australië afkomstige hardcoreband prima te spelen. Waar de afgelopen jaren voor iedereen zwaar zijn geweest, heeft de band het nog extra te verduren gekregen. Vorig jaar besloot bassist Sean Kennedy helaas om een eind aan zijn leven te maken. Het is goed om te zien dat Deez Nuts zich heeft herpakt en zich op de toekomst richt. Vandaag blijkt er zelfs een reden te zijn voor een feestje. Vocalist JJ Peters is jarig en de rollen zijn tijdelijk omgedraaid. In plaats van dat hij voor het publiek mag zingen, zingt het publiek luidkeels Happy Birthday voor hem. Met Band Of Brothers sluit de formatie vervolgens succesvol af.

In de Vulture-tent blijkt Trash Boat een prima verrassing te zijn. Het Engelse vijftal maakt een soort mengelmoes van punkrock, metalcore en hardcore en klinkt gevarieerd. Soms stevig aangezet en op andere momenten melodieus en poppy. Het is zanger Tobi Duncan die een positieve indruk achterlaat. Hij is zo'n frontman die het verschil kan maken bij een band. Zowel met zijn zang als met zijn toespraken tussen de nummers door weet hij te boeien. Hij werkt hard op het podium en ziet dat resulteren in voldoende beweging van het publiek. De anti-propaganda-track Vertigo klinkt lekker, maar de meeste punten scoort Trash Boat met de Linkin Park-cover Given Up. De screams van Chester Bennington nadoen is niet voor iedereen weggelegd, maar de lange uithaal aan het einde van de song wordt voortreffelijk gedaan, net als de rest van het nummer. De band bracht vorig jaar de plaat Don't You Feel Amazing? uit en speelt daar onder andere de titeltrack van. Deze is echter niet zo amazing en klinkt voornamelijk een beetje tam. Met He's So Good neemt de groep vervolgens wel op een prima manier afscheid. Leuk optreden en één van de verrassingen van de vroege middag.

Wie van skaten houdt en ook nog van punkrock, is wellicht bekend met Blowfuse. De skatepunkband uit Spanje maakt vrolijke, opzwepende muziek en lijkt vooral geïnspireerd door genrebands uit de jaren tachtig en negentig. Vocalist en gitarist Oscar Puig is energiek op het podium en goed bij stem, al klinken zijn hoge uithalen niet altijd even overtuigend. Muzikaal zit het geheel simpel in elkaar en kan ook eenieder die de muziek niet kent zo meezingen. Tracks als Bad Thoughts, Ripping Out en Angry John liggen prettig in het gehoor. Minpunt is de overdreven aanwezigheid van gitarist Sergi Bouffard. Hij kan het niet laten om telkens een vreemd gezicht te trekken, dat meer lijkt op het faken van een epileptische aanval. Op den duur is dat wel ergerlijk aan het worden, terwijl er op zijn gitaarpartijen niets aan te merken valt. Uiteindelijk is er niet heel veel publiek bij het optreden van Blowfuse en ondanks dat het een vermakelijk optreden is, heb je niets gemist als je er niet bij aanwezig was.

Dan is het tijd voor het eerste grote meezingfestijn van de dag. De politiek geladen punkrock van Anti-Flag nodigt eenieder die aanwezig is bij de Vulture-stage uit tot dansen, moshen en meezingen. De formatie uit Pittsburgh heeft geen nieuwe plaat te promoten en komt met een greatest-hits-show. Meteen bij aanvang van Brandenburg Gate is het feest in de tent. Crowdsurfers blijven maar komen en voorin is er constant een pit, terwijl achterin de tent vrolijk wordt meegezongen. Het viertal is energiek als altijd en het zijn vooral gitarist Justin Sane en bassist Chris No. 2 die de blikvangers zijn. Beiden doen ze afwisselend de zang, terwijl Chris daartussen veelal het publiek toespreekt. Waar de groep vooral de laatste jaren anti-Trump was, focust deze zich hedendaags weer op zaken als politiegeweld, de economische wereldstaat en erbarmelijke wereldleiders en hun oorlogszucht. In die zin verliezen tracks als Fuck Police Brutality en Die For The Government hun relevantie ook niet. Daarnaast komen ook nog publieksfavorieten als Turncoat en The Press Corpse langs. Vooral laatstgenoemde blijft de ideale punkrocksong. Tegen het einde komt er nog een geslaagde covermedley voorbij met korte passages van klassiekers als Should I Stay Or Should I Go (The Clash), God Save The Queen (Sex Pistols), Fall Back Down (Rancid) en Blitzkrieg Pop (The Ramones). Met Cities Burn komt er een einde aan een show die veel te snel voorbij leek te zijn gegaan.

Wie na Anti-Flag energie over heeft, zit goed bij de Eagle-stage waar Crossfaith de boel afbreekt. De Japanse formatie die metalcore combineert met dubstep staat bekend om zijn energieke optredens en is ook vandaag onvermoeibaar. De gehele band is constant in beweging. De brul van vocalist Kenta Koie is imponerend en hij krijgt moeiteloos het publiek in beweging. Daarnaast gebeurt er ook veel op het podium. Zo mag de unieke en bezeten manier waarop drummer Tatsuya Amano trommelt niet onvermeld blijven en is ook Terufumi Tamano overal op het podium te vinden. Wat precies zijn rol in de band is, is een beetje onduidelijk. Als dj lijkt hij niet meer te doen te hebben op het podium dan af en toe wat schuifjes heen en weer te bewegen, maar dat compenseert hij door fanatiek de backingvocals op zich te nemen en rond te bewegen. Tracks als Monolith en Slaves Of Freedom hakken er prima in, terwijl Freedom (waarschijnlijk het beste nummer dat Crossfaith tot nu toe heeft gemaakt) voor nog meer beweging zorgt. Tussen de nummers door vertelt Koie met een oprechte dankbaarheid dat hij blij is dat ze in Europa kunnen optreden. Vooral de manier hoe live muziek hier weer normaal gevierd wordt, is iets waar ze in Japan reikhalzend naar uitkijken, gezien het feit dat ze daar nog steeds strikte corona-regelgeving hebben. Tijdens afsluiter Countdown To Hell duikt de zanger zelf ook nog het publiek in en organiseert een grote wall of death. Zo laat Crossfaith daarna het publiek murw geslagen achter en kan het terugkijken op het eerste geslaagde optreden in drie jaar tijd in Nederland.

Punkrocklegende Ignite stond voor een moeilijke uitdaging toen boegbeeld zanger Zoli Téglás besloot de band te verlaten. De iconische frontman met een stem die je uit duizenden herkent vervang je niet zomaar. Met Eli Santana is er echter een meer dan waardige vervanger gevonden, die qua stemgeluid in dezelfde regionen zit als Téglás, maar ook een eigen geluid bezit. Eerder dit jaar bracht Ignite zijn eerste wapenfeit uit met Santana op zang. De naar de band vernoemde plaat werd overal bijzonder goed ontvangen en vandaag komen daar ook de nodige tracks van voorbij. Opvallend is dat het optreden in het begin niet echt op gang lijkt te komen. Voorin is nog alle ruimte om te staan en op een pit na is er ook nog weinig beweging. Dat is opmerkelijk want met Who Sold Out Now? start de groep wel meteen met zwaar geschut. Ook het nieuwe Anti Complicity Anthem nodigt uit tot beweging, maar wordt ook nog vrij mager ontvangen. De band beseft dit zelf ook en probeert het publiek met alles te motiveren. Uiteraard weet klassieker Bleeding olie op het vuur te gooien en ook de U2-cover Sunday Bloody Sunday. Voorafgaand aan dit nummer neemt Santana de tijd om het publiek toe te spreken over de staat van de wereld. Zoals bij bijna alle optredens wordt corona besproken, maar ook de afschuw richting Poetin wordt uitgesproken. Daarnaast is het nieuws van de dag de abortuswet in Amerika, waar Santana zich ook terecht kwaad over maakt. In ieder geval heeft Ignite eindelijk het publiek daar waar deze het wil hebben: energiek en meezingend. Zeker wanneer bassist Brett Rasmussen tijdens Embrace het podium verlaat om in het midden van een circelpit te spelen. De ballad Live For Better Days vormt voor velen het emotionele hoogtepunt van de show, alvorens de band knallend het podium verlaat met klassieker Veteran.

Het is te merken dat Stick To Your Guns een grote naam is waar veel fans naar uitkijken dit weekend. Voor aanvang van de show is de tent al goed gevuld. De liefhebbers van de groep hebben dan ook geluk. De uit Orange County afkomstige melodieuze hardcoreformatie hielp de organisatie van het festival een dag geleden uit de brand door last-minute met een speciaal optreden te komen nadat andere bands hadden afgezegd. Toen werd het album Diamond (2012) integraal gespeeld, wat voor de fans een unieke ervaring moet zijn. Vandaag staat echter een reguliere show op het programma. Met tracks op de setlist als Nobody, We Still Believe, What Choice Did You Give Us, Married To The Noise en Nothing You Can Do To Me wordt het publiek getrakteerd op alle grote krakers van de formatie. Het tempo ligt hoog en Jesse Barnett laat zien en horen een voortreffelijke frontman te zijn. Met zijn krachtige en zelfverzekerde houding dirigeert hij het publiek precies hoe hij het hebben wil. Ondanks het melodieuze aspect in de muziek houdt Stick To Your Guns altijd vast aan de waarden van hardcore. Vooral het stukje toewijding staat hoog in het vaandel. Dat bewijst gitarist Josh James wel. Hij heeft een blessure en staat te spelen met een nekbrace om. Barnett legt uit dat de snarenplukker eigenlijk helemaal niet hoort te spelen en thuis hoort te revalideren, maar dat hij ondanks de pijn er gewoon voor gekozen heeft om met zijn maten op de planken te staan. Op het optreden valt weinig aan te merken. Het is strak, de bandleden zijn gemotiveerd en spelen opperbest. Dat gecombineerd met een fijne setlist en je kunt spreken van een heel fijn optreden. Stick To Your Guns is dan ook zo'n band die nog lang niet uitgegroeid is en kans maakt om een nog veel prominentere rol te spelen in de metalscene.

Vergeleken met Nasty is de show van Stick To Your Guns kinderspel. Niet qua kwaliteit, maar wel qua intensiteit. De Belgische beatdown hardcore-formatie staat niet voor niets bekend om zijn nietsontziende live-shows en de bijbehorende moshpit. Ook vandaag wordt dat weer gedemonstreerd. Het is voor veel mensen de ideale uitlaatklep om alle agressie en emoties even volledig te laten gaan. Temidden van het slagveld zien we tussen de woeste blikken door de beste Jean-Claude van Damme-imitaties voorbij komen met vliegende kicks en rondzwaaiende vuisten. Prachtig om te zien, al mogen sommige mensen best ook meer oog hebben voor de omgeving die hierin niet participeert. Of is dat vloeken in de moshpit? Muzikaal staat Nasty in ieder geval zo stevig als een blok beton. Retestrak en frontman Matthi zweept de boel fabuleus op. Tracks als Ressurection, Be Carefull en het loodzware Rock Bottom laten de tent voorin ontploffen en bewijzen de status van Nasty nog maar weer eens. Nietsontziend en verpletterend!

While She Sleeps is een moderne metalcoreband, die op het moment snel groeit. Ondanks dat de groep al sinds 2006 actief is, lijkt de groep vooral bij het grote publiek door te breken met platen als So What? (2019) en Sleeps Society (2021). Met de titeltrack van laatstgenoemde album start de formatie uit Sheffield vandaag zijn optreden. Vocalist Sean Long weet meteen het publiek naar zijn hand te zetten en voorin ontstaat meteen al een wilde pit. De nummers van de band zijn geen kant en klare metalcoretracks, maar hebben vaak een progressief karakter en kunnen meerdere kanten opvliegen. Dat laatste kan ook gezegd worden van dit optreden. Elektro-beats worden afgewisseld met harde breakdowns en wilde moshstukken met rustige intermezzo's. De formatie brengt de nummers met volle overtuiging en vooral Anti-Social springt er in het begin positief bovenuit. Het afwijkende drumgeluid klinkt opzwepend en interessant, net als de fijne gitaarriffs. Tijdens het nummer You Are We mikt de groep op een recordpoging crowdsurfen op het festival en ondanks dat er genoeg mensen over het publiek gedragen worden, wordt er tijdens dit optreden geen record gevestigd. Wie oplet ziet dat onder andere de bandleden van Crossfaith zich tussen de crowdsurfers hebben gemengd. Aan het einde van de set speelt While She Sleeps nog een sterke vertolking van zijn hit Silence Speaks om daarna succesvol af te sluiten met Systematic.

Na While She Sleeps is het dan in de Vulture-tent meteen de beurt aan Bury Tomorrow. De formatie uit Southampton, Engeland is één van de snelst groeiende bands uit de moderne metalcore-scene van de laatste tien jaar. Vooral na het uitbrengen van Earthbound (2016) gaat het Bury Tomorrow voor de wind. Dat is ook te zien aan de belangstelling in de uitpuilende tent. Het geluid staat prima en de band trapt meteen vol gas af met Choke. Een nieuwe plaat is in de maak en daarvan worden de voorproefjes Death (Even Colder) en Life (Paradise Denied) gespeeld. Ondanks dat elke groep op het festival wel een praatje tussen de songs door houdt over de corona-periode, (en je daar inmiddels ook wel een beetje moe van wordt) weet frontman Daniel Winter-Bates de juiste snaar te raken. Zijn speech over hoe hij het leven en live-muziek voor de epidemie altijd maar voor lief nam en dat hij dat nooit weer zal doen, maakt indruk. Tijdens dezelfde epidemie besloot ook gitarist en verantwoordelijke voor de cleane zang Jason Cameron op te stappen. Zijn cleane vocalen worden nu door de nieuwe keyboardspeler Tom Prendergast opgevangen en deze doet dat voortreffelijk en valt vanavond positief op. Tegen het einde weet publieksfavoriet Black Flame de tent nog extra in beweging te krijgen, maar is het de formidabele afsluiter Cannibal die de boel laat ontploffen. In november komt Bury Tomorrow weer terug in Nederland met onder andere August Burns Red. Het optreden van vanavond bewijst wel dat de liefhebber van metalcore die show niet moeten missen. Zeer sterk.

Als er na dit weekend een optreden gerekend mag worden tot één van de hoogtepunten van het festival, dan is dat absoluut het optreden van Beartooth. Zowel muzikaal als qua performance steelt de groep de show. Het doet je afvragen hoe het kan dat Beartooth niet veel populairder is in de metalscene, want zowel op plaat als live staat de formatie garant voor een energieke en zeer vermakelijke mix van hardcore-punk, metalcore en rock. Felle coupletten worden afgewisseld met melodieuze refreinen en deze worden met volle overtuiging gebracht door vocalist Caleb Shomo. Hij is dan ook de grote man waar alles om draait. Qua show is het alsof je kijkt naar een headliner-act, inclusief fantastische pyro- en lucht effecten. Tracks als Devastation, Hated, Body Bag, You Never Now en Bad Listener vragen het maximale van het publiek aan energie en er wordt non stop meegezongen, gemosht en gecrowdsurft. Zoals gezegd zorgt de groep ook voor spektakel op het podium met onder andere vuur-effecten die regelmatig terugkomen. Daarnaast wordt er ook regelmatig vuurwerk ingezet. Al deze elementen zorgen voor een grandioze show met een heel sterk slotstuk. Het einde van afsluiter The Past Is Dead gaat over in de loodzware en instrumentale The Last Riff. Alles valt hier samen. Shomo die ook een gitaar pakt en meespeelt, vuurwerk, lucht-effecten, pryo en een gitarist die al crowdsurfend over het publiek speelt. Qua show en beleving absoluut het hoogtepunt van de dag of wellicht wel van het hele festival.

Kan na alles wat Beartooth heeft laten zien, hoofdact The Offspring nog overtuigen? De legendarische punkrock-formatie is een graag geziene gast op festivals en vele tickets van vandaag zijn speciaal over de toonbank gegaan voor deze band. Inmiddels is The Offspring niet helemaal meer The Offspring, maar voornamelijk de Dexter Holland en Noodles-show. Bassist van het eerste uur Greg K. is met onderlinge hommeles uit de band gegaan en ook drummer Pete Parada is niet meer aanwezig. Zijn visie op corona en de bijbehorende vaccinatie stond haaks op die van frontman Dexter Holland en dan is het ook moeilijk discussiëren met een man die zijn doctoraat heeft behaald in moleculaire biologie. Wel zijn het gelukkig de twee herkenbare showmakers die overgebleven zijn en met het eerste album sinds bijna tien jaar Let The Bad Times Roll op zak, zorgen de mannen voor een meer dan vermakelijk meezingfestijn. Bijna alle grote klassiekers die de groep heeft komen voorbij en daarbij wordt er ook nieuw materiaal gespeeld, alsmede ietwat onbekender materiaal. Opener Starring At The Sun zorgt er meteen al voor dat de halve zaal op zijn kop staat en die energie houdt de band het gehele optreden vast. Het is te merken dat na jaren de sleet er wel op zit bij de mannen en dan vooral op Holland. Zichtbaar ouder en statischer heeft hij wel wat kracht ingeboet. Vooral zijn kenmerkende uithalen klinken niet meer zo fel. Ook komt zijn performance wat plichtmatig over. De beleving is niet echt terug te vinden in hem vanavond en hij komt wat routineus over. Desondanks krijgen nummers als Come Out And Play, Gotta Get Away, The Kids Aren't Alright en grote favoriet Pretty Fly For A White Guy een prima vertolking. Ook het nieuwe materiaal (Behind Your Walls, The Opioid Diaries en Army Of One) mengt zich prima tussen de klassiekers, al is het wel duidelijk merkbaar dat deze minder bekend zijn bij het publiek. Desondanks klinken vooral The Opioid Diaries en Behind Your Walls erg sterk en als klassieke The Offspring-tracks. Een hoogtepunt dient zich vervolgens aan met Hammerhead. Wellicht is dit één van de meest ondergewaardeerde nummers van de groep en deze wordt vanavond langer opgerekt en ontaardt deze in een fijne climax. Met de ultieme meezinger Self Esteem komt er een einde aan voor veel mensen een nostalgische avond. Vanwege de herkenbaarheid en het feestelijke karakter zeker een hoogtepunt voor veel mensen. Daarbij is het fijn dat de groep wat meer experimenteert met zijn setlist. Wie de band de laatste jaren live heeft gezien, wordt steevast getrakteerd op dezelfde hits en zijn er vaak weinig verrassingen te horen. Ditmaal zijn fanfavorieten als Gone Away en All I Want wellicht opgeofferd, maar het is fijn om daarvoor wat minder vaak gespeeld materiaal terug te krijgen. Het zorgt er in ieder geval dat The Offspring absoluut niet teleurstelt en de terechte headliner is.