Zaterdag
We beginnen op de drukker bezochte zaterdag met ochtendgymnastiek dankzij Alien Weaponry, dat opkomt met de haka, een groep ceremoniële dansen van de Maori's. Er zijn al best veel belangstellenden aanwezig om de verrichtingen van deze jonge groep (in 2010 opgericht door de destijds acht- en tienjarige broers Lewis en Henry de Jong) uit Nieuw-Zeeland te volgen. Begrijpelijk, want het duo, dat hulp krijgt van de bassende Ethan Trembath, heeft met zijn Maori-thematiek een onderscheidende niche te pakken. Voor de afkomst van de broers geraak je bij de stammen Ngati Pikiao en Ngati Raukawa. Hun vader bracht ze in aanraking met rock en metal. Metallica, Slipknot en Sepultura hoor je dan ook duidelijk terug in de compacte composities. Het tempo in de nummers ligt niet hoog. De teksten en titels zijn zowel in het Engels als in het Maori. Dat levert na de aankondiging van bepaalde titels (Ahi Ka, Kai Tangata, Raupatu, Ru Ana Te Whenua) veel gelach op onder de bezoekers, maar daarna is er toch bewondering voor de oprechte vertolking van de thematiek, al is het jammer dat de show zeer beperkt blijft na de intro. De jongens hebben echter een mooie toekomst voor zich en we gaan beslist nog van ze horen en ze terugzien op het podium met waarschijnlijk traditionele instrumenten als de putatara (zeeschelpblaasinstrument), koauau (Maori-fluit) en purerehua (bot, hout of steen dat je aan een touw rondslingert). Instrumenten die al wel op de studioreleases te horen zijn. Vandaag beperken de drie jongens zich tot drums, bas, gitaar en grungy zang plus wat samples van backingtrack in tracks die grooven en rocken en memorabele, melodieuze refreinen bevatten. Holding My Breath en Kai Tangata kun je al na één keer meezingen. De mix van stijlen komt prima door de boxen en er is dan ook al veel beweging en bijval in de ochtend. Voor velen is Alien Weaponry dé ontdekking van het festival en een interessante, vroege start van de dag. (Jeffrey)
Vraag een kunstenaar om een spookhuis te tekenen en je krijgt een tekening of schilderij waarbij de lucht donker is. Het donker is dan ook de setting waarbij de haunted house-rock van Tribulation het beste tot zijn recht komt en niet op een zomerse middag. Dat gezegd hebbende brengt de Zweedse band wel een uniek geluid. Een mix van mystieke rock en metal die je in een bijzondere wereld brengt. Elk album laat het kwartet weer een andere kant van zichzelf horen. Het is jammer dat The Horror (2009) en The Formulas Of Death (2013) vandaag niet vertegenwoordigd zijn, maar daardoor krijgen we vijftig minuten The Children Of The Night (2015) en Down Below (2018) voorgeschoteld. Het is wat jammer dat niet alle fraaie gitaarmelodieën tot hun recht komen door het wat ruige geluid en de overheersende flanger-effecten, maar fantastische tracks als The Motherhood Of God, The World en Strange Gateways Beckon blijven gelukkig overeind en wekken de interesse van mensen die de band niet kennen. Het publiek bekijkt het schouwspel rustig en de fans verzinnen de niet goed aan het licht komende fraaie leads erbij en gaan op in hun eigen wereld. Dat laatste doet ook gitarist Jonathan Hultén, die op een andere planeet lijkt te verkeren. Hij dartelt als een vlinder over het podium en dat levert hilariteit op bij de festivalgangers die de band voor het eerst zien optreden en denken dat hij een vrouw is. De andere bandleden, die net als Jonathan geschminkt zijn en passend bij de donkere thematiek gekleed gaan, laten zich overigens ook van hun goede kant zien. Ondanks de verre van ideale setting wint Tribulation weer wat nieuwe geïnteresseerden. (Jeffrey)
In 1989 stond Armored Saint voor het eerst op Dynamo Open Air. Het was de eerste show die de formatie op Europese grond speelde. Dertig jaar later keert de heavymetalgroep terug in Eindhoven en laat zien en horen nog steeds gretig te zijn en aan enthousiasme niets te hebben ingeboet. Frontman John Bush is één van de beste zangers in het genre en heeft merkbaar zin in het optreden van vandaag. Ondanks zijn leeftijd van vijfenvijftig jaar is hij overal op het podium te vinden en staat hij geen moment stil. Hij klimt op versterkers, springt ervan af, rent rond en zingt ondertussen met grote klasse. Qua stemgeluid klinkt hij nog even krachtig als in de hoogtijdagen van de band. Op het programma staat een reis door het oeuvre van Armored Saint. Er wordt sterk afgetrapt met Raising Fear, dat opgevolgd wordt door klassieker Can U Deliver. Het publiek reageert in het begin nog niet al te enthousiast en Bush kan nog niet rekenen op heel veel bijval van de toeschouwers. Naarmate de show vordert, verandert dit en wint Armored Saint duidelijk terrein. Hoe kan dat ook anders na geweldige uitvoeringen van Last Train Home, Reign Of Fire en het recentere Win Hands Down. Het valt ook nog maar weer eens op uit wat voor klasse-artiesten de rest van de band bestaat. Bassist Joey Vera straalt rust en gezag uit en speelt sterk. Bij de gebroeders Sandoval is goed te zien dat ze ouder worden, al heeft dit gelukkig geen effect op hun spel en ook gitarist Jeff Duncan speelt verdienstelijk. Naast Last Train Home is Win Hands Down waarschijnlijk het hoogtepunt van de set met zijn heerlijke opbouw naar een geweldige gitaarsolo. Met March Of The Saint en Madhouse sluit Armored Saint af en is het eerste muzikale hoogtepunt van de dag een feit. (Marcel)
Een hoop toeschouwers hebben zich voor het podium verzameld en daar gaat het aardig los. Er wordt veel gesprongen en meegezongen, maar als tijdens Yesterday Don't Mean Shit de hel losbarst tijdens een zeer pittige regenbui, loopt het veld leeg en verzamelt bijna iedereen zich onder de afdaken. Voorin blijft wel een groep die hards dapper staan en die zijn binnen een mum van tijd doorweekt. De regen gaat vervolgens over in een hagelbui en de neerslag houdt lang aan. Dit zorgt ervoor dat veel aandacht voor de muziek weg is en mensen meer bezig zijn met het weer dan met de muziek. Wonderbaarlijk stopt het tijdens Walk even met regenen en springt iedereen vanuit de beschutting het veld op om rond te stampen. Phil Anselmo krijgt bij dit nummer versterking van niemand minder dan Max Cavalera en deze neemt de meeste vocalen voor zijn rekening. Het is een bijzondere vertolking, maar wederom ook chaotisch. Het is Fucking Hostile dat, zoals het hoort, meer pit met zich meebrengt en de brede zanger weet zelfs zijn legendarische uithaal nog krachtig neer te zetten. Dan volgt nog een mengeling van de harde stukken van Domination en Hollow, alvorens het optreden abrupt beëindigd wordt. Phil verklaart dat hij nog wel wil doorspelen, maar dat ze moeten stoppen omdat de regen voor veel technische problemen heeft gezorgd en uiteraard zit de tijd er ook op. De bandleden druipen van het podium af en Anselmo's terugkeer op het grote podium in Nederland (na zijn rechterarm-schandaal) is een redelijke teleurstelling. Uiteraard zijn er fans die genoten hebben van de muziek, maar de tracks van Pantera zijn al zo goed van zichzelf dat ze automatisch uitnodigen om mee te stampen. Dan maakt het niet eens uit hoe belabberd ze gespeeld worden. Maar aan het optreden van vandaag was echt niets episch. (Marcel)
Het gaat goed met Metal Church. Met de terugkeer van vocalist Mike Howe bracht de groep twee prima platen uit en is de laatste tijd weer regelmatig op Europese bodem te vinden. Het laatste wapenfeit is Damned If You Do (dat afgelopen jaar uitkwam) en vandaag staat het optreden in het teken van promotie van dit album. Er wordt afgetrapt met het titelnummer en de heren komen enthousiast en gemotiveerd voor de dag. Het muzikale tandem onder leiding van gitarist Kurt Vanderhoof is een geoliede machine en speelt de nummers solide en beheerst. Al is de gitarist af en toe wel een op een klein schoonheidsfoutje te betrappen en aan zijn gezicht af te zien schrikt hij hiervan. Mike Howe is een prima vocalist en heeft in alle jaren niets aan zijn karakteristieke stemgeluid ingeleverd. Al vroeg in de set komt het uitstekende Badlands voorbij en tijdens dat nummer stopt de regen en keert de zon weer terug. De groep focust zich voornamelijk op muziek die gemaakt is met Howe op zang en dat houdt in dat veel klassiek materiaal achterwege blijft. Dit geldt helaas ook voor de anthem Metal Church. Wel komen er nog zeer verdienstelijke versies voorbij van Watch The Children Pray en Beyond The Black. Met Fake Healer sluiten de heren een prima optreden af, al is het wel te merken dat de show vooral aantrekkelijk is voor de fans. Op het podium gebeurt net wat te weinig om de aandacht te beklijven van de mensen die minder bekend zijn met Metal Church, al probeert Howe wel iedereen bij het geheel te betrekken. Desondanks valt er weinig aan het optreden van vandaag aan te merken. (Marcel)
Na zich de laatste jaren veel te hebben gefocust op jubileumshows van Sepultura en zijn band Cavalera Conspiracy, keerde Max Cavalera afgelopen jaar weer terug met Soulfly. De groep bracht het verdienstelijke album Ritual uit en is in Eindhoven om deze voor te stellen aan het publiek. Wie de Braziliaanse vocalist recentelijk aan het werk zag, hoorde dat het allemaal niet zo goed meer was. Zijn conditie leek het niet meer toe te laten om de nummers volledig naar behoren over te brengen. Vandaag is dat anders. Cavalera is in zeer goede vorm en zorgt met Soulfly voor een zeer goed optreden. Het nieuwe werk integreert goed met ouder materiaal en nummers als The Summoning en Under Rapture weten al vroeg in de set te overtuigen. Het geluid staat helder en hard afgesteld en dat komt de muziek alleen maar ten goede. Zoals gezegd is Cavalera in goeden doen en komt vocaal goed voor de dag. Hij krijgt hierbij zeer verdienstelijk ondersteuning van bassist Mike Leon. Fire krijgt vervolgens veel bijval van het publiek en ook Porrada doet het erg goed. Met Arise Again creëert Cavalera zelfs een heel meezingkoor in het publiek. Het publiek geniet zelfs zo van de muziek dat als de frontman probeert om iedereen op zijn knieën te krijgen, meer dan de helft van het veld gehurkt gaat zitten om daarna op zijn teken omhoog te springen. Prima show vandaag en als dit een voorbode is voor de aankomende show die Cavalera heeft gepland met zijn broer Igor, waarbij Sepultura-platen Beneath The Remains en Arise centraal staan, dan belooft dat wat. (Marcel)
De heren van Carcass gooien het tempo omhoog. De legendarische Britse deathmetalband speelt in een uur tijd maar liefst vijftien songs. Soms gaan die mooi in elkaar over, soms zit er een korte pauze tussen. Veel woorden zijn er in die pauzes niet, al is het "Goedemiddag" en "Dankjewel" dankzij het accent van droogkloot Jeff Walker wel zeer vermakelijk. De bassende frontman gooit naast bier en water meer plectrums in het publiek dan een gemiddelde gitarist in zijn leven verbruikt. Ondanks dat er weinig interactie is, vinden zijn oproepen om mee te klappen, de vuist in de lucht te steken en "hé, hé" te schreeuwen veel gehoor. Verder concentreert hij zich samen met gitarist van het eerste uur Bill Steer, drummer Daniel Wielding en de vorig jaar toegetreden gitarist Tom Draper (Pounder, ex-Savage Messiah) op het technisch uitstekend uitvoeren van klassiekers als Exhume To Consume, Heartwork, Corporeal Jigsore Quandry, Keep On Rotting In The Free World en Incarnated Solvent Abuse. Van het inmiddels al weer zes jaar oude Surgical Steel komen het Megadeth-achtige Unfit For Human Consumption en Captive Bolt Pistol het beste uit de verf. Carcass imponeert op technisch vlak en stelt de liefhebbers uiterst tevreden. (Jeffrey)
Comedy en heavy metal; Steel Panther combineert vanavond beide en zet een overtuigende show neer. De glamband brengt binnenkort zijn vijfde album genaamd Heavy Metal Rules uit en geeft op Dynamo Metalfest alvast een voorproefje. Voorafgaand aan het optreden zorgen de heren voor een grote rij mensen bij de signeersessies en het aantal dames dat daar wegloopt met een krabbel op hun voorgevel, is niet te tellen. Het is grappig om te zien hoe goed de band zijn act naleeft naast het podium. Zo komt bassist Lexxi Foxx nergens zonder zijn make-up-spiegeltje en lipstick. Het optreden van vandaag is van hoog niveau. Want ondanks het banale karakter van de groep zit de muziek sterk in elkaar en gaat het hier om rasartiesten die exact weten wat ze doen en hoe ze hun muziek moeten maken en brengen. Steel Panther heeft er overduidelijk zin in en staat gemotiveerd op het podium. Op het gezicht van zanger Michael Starr staat een nimmer aflatende grijns en ook aan de onderonsjes met de bandleden is het plezier af te lezen. Muzikaal komt er een doorsnee voorbij uit het oeuvre van de groep. Er wordt afgetrapt met Eyes Of A Panther en Goin' In The Backdoor met aansluitend een krachtige cover van You Really Got Me. Het geluid staat goed afgesteld en het is genieten van de songs.
Tussen de nummers door neemt de band regelmatig de tijd om te komen met een aantal grappen. Waar voorheen deze lolligheden vaak herhaald werden en op elk optreden hetzelfde bleven, zijn er ditmaal vooral nieuwe grappen te horen. Gitarist Satchel komt met een aantal pikante anekdotes over wat hij graag zou willen doen met Arch Enemy-vocaliste Alissa White-Gluz. Heerlijk over de top en uiteraard verre van politiek correct, al is het wel de vraag of zijzelf deze onzinnigheid kan waarderen. Het valt op dat de best ontvangen songs toch echt liggen in de begindagen van Steel Panther en dat tracks van het laatste album Lower The Bar (op Goin' In The Backdoor na) overgeslagen worden. Nieuwe single All I Wanna Do Is Fuck (Myself Tonight) doet het live wel erg goed en wordt flink meegezongen. Al is deze tekst uiteraard ook niet zo heel moeilijk. Vervolgens doet zich een hoogtepunt voor als Michael Starr even backstage verdwijnt en verkleed als Ozzy Osbourne terugkomt voor een cover van Crazy Train. Zijn impressie van 'The Prince Of Darkness' is zeer goed en vooral het houterige loopje werkt op de lachspieren. Tijdens 17 Girls In A Row en Community Property stroomt het podium weer vol met dames. Misschien is Steel Panther dan uiteindelijk toch gevoelig voor de #metoo-discussie, want wat opvalt is dat de gebruikelijke vraag om de shirtjes omhoog te doen aan al deze dames, achterwege blijft. Met de grote hit Death To Al But Metal gevolgd door Gloryhole sluit het kwartet verdienstelijk af. De show was dikke prima, al lag er misschien ditmaal wel een iets te grote nadruk op de grappen, wat de vaart een beetje uit het optreden haalde. Voor de rest niets anders dan lof. (Marcel)
Op de eerste editie van de reïncarnatie van Dynamo in 2015 stond de band al geprogrammeerd als headliner en voor de editie van dit jaar keert Arch Enemy wederom terug om het festival af te sluiten. De van oorsprong Zweedse formatie laat zien deze plek meer dan waardig te zijn en levert een groots spektakel. Meteen bij de eerste tonen van The World Is Yours lijken de vlammenwerpers non-stop imposant vuur te spuwen en dat zorgt voor verhitting bij de eerste rijen. Aan alles is te zien dat Arch Enemy uitgegroeid is tot een solide, goed geoliede en strak geregisseerde machine. Elk voetstapje en houding van de muzikanten lijkt uitgedacht te zijn en het valt op dat vocaliste Alissa White-Gluz haar rol als frontvrouw nog meer heeft omarmd en nog een betere entertainer is geworden. Elk moment dat zij op het podium staat, doet ze iets waar ze de aandacht mee weet te trekken en vocaal levert ze vandaag ook prima werk. De band bracht afgelopen december Covered In Blood uit (een plaat met alleen maar covers), maar opvallend genoeg komt hier geen track van voorbij. Voorafgaand aan dat album kreeg Arch Enemy een bult kritiek over zich heen vanwege een fotorechtenkwestie en leek de band veel fans tegen zich in het harnas te hebben gejaagd.
Vandaag is van enige negativiteit geen sprake en krijgt de groep het publiek moeiteloos mee. Op de set staan veel tracks van de platen die gemaakt zijn met Alissa en het oudere, klassieke materiaal. My Apocalypse is al een vroeg hoogtepuntje tijdens het optreden. Voorafgaand aan het nummer verandert de backdrop. Ook hier zijn de vlammen weer veelvuldig te zien. Van het laatste reguliere studio-album Will To Power komen veel tracks voorbij en het is het felle The Race dat positief opvalt, alsmede de grote hit The Eagle Flies Alone. Ook First Day In Hell met een superieur zwaar intro komt voorbij en behoort tot de hoogtepunten. Tijdens No Gods, No Masters zweept de blauwharige zangeres het publiek op om mee te springen en dat gebeurt veelvuldig. Door het goede spel van de band hoeven de heren en dame ook weinig moeite te doen om het publiek naar hun hand te zetten. Naast de spectaculaire vlammen valt ook de indrukwekkende verlichting op. Zeker in het donker geeft dit een extra dimensie aan de muziek. Na een sfeervolle solo waarbij gitarist Jeff Loomis alleen op het podium verschijnt en later bijgestaan wordt door Daniel Erlandsson (drums), Michael Amott (gitaar) en Sharlee D'Angelo (bas) wordt het afsluitende Nemesis ingezet. Arch Enemy kwam en overwon met gemak. Met een optreden wat tot in de details geregisseerd is en wat weinig tot geen ruimte overlaat voor improvisatie weet de band het publiek te bedienen met prima songs en een kwalitatieve show. Over de headliner-waardigheid van het optreden is dan ook geen discussie en wie weet kan Arch Enemy in de toekomst ook doorstromen op de grote festivals als headliner. Vandaag lieten de heren en dame zien dat ze deze positie absoluut aankunnen. (Marcel)
Daarna is het toch echt voorbij. Iedereen is moe en voldaan. Van de jonge metalfan die vanaf de schouders van zijn vader de bands volgde en de horns toonde tot de man uit India die naar Eindhoven reisde om Eluveitie te zien en dolgelukkig is als hij van alle negen bandleden een handtekening krijgt bij de signeersessie. Van cultheld Michiel Schouwenaars tot de dertienjarige jongen die tijdens Arch Enemy crowdsurfte. De vijfde editie is zeer geslaagd dankzij een goede organisatie en vriendelijke vrijwilligers. Een gevarieerde line-up bood voor iedereen wat wils.
Verbeterpunten zijn er uiteraard ook. Zo waren de wachtrijen bij de toiletten en bij de catering soms wat aan de lange kant. Verder viel er weinig te mopperen. Op het terrein bleef het netjes vanwege het gebruik van recyclebare hardcup-bekers in plaats van plastic wegwerpbekers. Op de camping bleef het ook netjes. De aankondiger die tot een paar keer toe de campinggasten smeekte om stil te zijn, kreeg gehoor en verkondigde zaterdag het positieve nieuws dat niemand had geklaagd en dat er ook volgend jaar weer een camping op dezelfde plaats is. Volgend jaar de zesde editie van Dynamo Metalfest. Ook dan weer op twee dagen (17 en 18 juli), met onder andere Sepultura. We zijn er graag weer bij.
