Serenity, Visions Of Atlantis en Evenmore in Nijverdal

Het is dus een bijzondere avond, die met Evenmore begint. De Zwitserse formatie lost Secret Rule af als supportact van de Symphonic Metal Nights-tour. Het gezelschap treedt dus vandaag voor het eerst op, reist in een busje en is dus niet aangestoken door de muzikanten in de tourbus. Ze staan dan ook fris en fruitig op het podium terwijl het tatoeëren gewoon doorgaat. Het kwintet, bestaande uit zangeres Melissa Bonny, gitarist Landry Pernet, drummer Florian Bard, fluitist/doedelzakspeler Matthieu Bopp en bassist Valentin Magnenat, creëert een combinatie van traditionele metal en folk. De openingsact heeft wat pech met het geluid. De nummers van het debuutalbum Last Ride (2016) klinken mede daardoor wat onsamenhangend. Het studiomateriaal maakt wat dat betreft meer indruk.

Toch is het optreden vermakelijk. Dat komt doordat de bandleden veel plezier uitstralen, contact met het publiek maken en de muziek uitnodigt om te bewegen. Dankzij de prima bijdrage van fluitist/doedelzakspeler Matthieu hebben de songs (beste voorbeeld is Tavern) een positieve uitwerking. Last Breath neemt je overigens juist mee “into a mysterious forest”. Zo vliegt het optreden alle kanten op. Exemplarisch is de overgang van het melodieuze begin van Bitter Victory naar de agressieve melodeath met screams. Last Breath en uitblinker Breaking The Silence sluiten de uiteenlopende set sterk af. Ondanks dat er op technisch vlak wel het een en ander op de uitvoering aan te merken valt, krijgt Evenmore terecht bijval van de vijftig tot zeventig bezoekers (waaronder een Pikachu) voor de positieve energie.

Siegfried Samer kondigt na een pauze aan dat er wat zieken zijn in de crew van Visions Of Atlantis. Hij geeft aan dat er daarom vandaag een verkorte set gespeeld wordt en dat drummer Thomas Caser, het enige overgebleven originele lid, zo ziek is, dat hij niet kan spelen. Even later in de set vraagt Siegfried applaus voor Christian Douscha, die in de middaguren voor de drumtracks heeft gezorgd. Hij krijgt terecht een staande ovatie. Het optreden, dat op de dag van verschijnen van het nieuwe album The Deep And The Dark plaatsvindt, is dus bijzonder. De toeschouwers, waarvan er zes eerder bij een show van de Oostenrijkse formatie aanwezig zijn geweest, krijgen vijf nummers te horen.

Vier van de vijf zijn afkomstig van de nieuwe plaat. In tegenstelling tot het studiomateriaal staat Siegfried vandaag prominent in de mix. Hij moet vandaag de kar trekken en doet dat vol overgave. Hij en de anderen proberen Clémentine bij te staan. Tussen de nummers door hangt ze af en toe op de schouder van Siegfried. Op de verhoging voor het drumstel staan de medicijnen zelfs klaar. Ze drinkt veel water, maar trekt steeds witter weg en het slikken kost haar zichtbaar moeite. Toch brengt ze het er zingend gezien de omstandigheden goed vanaf. Lost stelt de fans van het oudere werk tevreden en van het nieuwe materiaal komt The Grand Illusion er zeer krachtig uit. Na Return To Lemuria is het mooi genoeg geweest. Gezien de slechte gezondheid is het buitengewoon knap dat Visions Of Atlantis er stond voor de fans en na afloop zijn de bandleden, waaronder Clémentine, ook nog ruime tijd beschikbaar voor de fans. Diep respect!

Gelukkig blijft Serenity bespaard van de “bus disease”. Siegfried van VOA grapt nog dat we een extra lange set krijgen van de headliner, maar dat gebeurt niet. Georg Neuhauser en co. speelt zoals gepland honderd minuten. Bij Visions Of Atlantis is er al meer volk binnengekomen en voor de hoofdact zijn er zo’n honderd liefhebbers aanwezig. Daaronder bevindt zich een vaste schare idolate fans die de nummers meezingt, juicht en enthousiast meespringt als Georg daarom vraagt.

In het begin is het nog even sleutelen aan het geluid, maar de geluidsman heeft tijdens de derde reguliere track Iniquity het goed voor elkaar. De sfeer zit er tegen die tijd al goed in. Tijdens United klappen velen mee en zingen ze het oh-oh-gedeelte mee en later, bij Iniquity, gaan de vuisten in de lucht. Fabio D'Amore krijgt applaus voor zijn hoge uithaal in Spirit Of The Flesh en Melissa Bonny (eerder vanavond nog met Evenmore en ze zingt ook nog bij Rage Of Light) verzorgt de gastvocalen tijdens The Matricide.

Na Hero komt er een bijzondere wending in het optreden. Er worden stoeltjes neergezet waar de bandleden vervolgens op plaatsnemen. Georg vraagt kort daarna om het licht te dimmen voor een akoestische set. De aanstekers (en “zippers… ehhh zippo’s”) en lampjes van de mobiele telefoons gaan aan en dat zorgt voor een perfecte setting voor Fairytales. Het akoestische deel is eigenlijk het meest interessante deel van de set, dat na drie akoestische songs regulier verdergaat met The Fortress Of Blood And Sand).

Het is een nummer dat dankzij de midden-oosterse elementen net iets extra’s heeft. Andere tracks hebben dat minder, al zal een fan zich daar niet aan storen. Voor een buitenstaander is de afwisseling met een akoestische set en dit soort elementen juist interessant en dreigt elders een sleur op te treden. Degene die honderd minuten Serenity niet trekken, vind je dan ook buiten, waar een partytent met terras-heaters niet alleen onderdak biedt, maar ook een broodje hamburger voor een vriendelijke prijs. Serenity draait ondertussen op volle toeren met de golden oldie Rust Of Coming Ages (met springende fans), een van de publieksfavorieten in de vorm van Serenade Of Flames (met een uitblinkende Melissa) en na Lionheart (een van de recente nummers die zich in korte tijd tot favorieten heeft opgewerkt) volgt nog een kraker met Follow Me.

Het geluid staat inmiddels nagenoeg perfect afgesteld. Daardoor kun je overigens ook horen dat bepaalde zangpartijen van backingtrack komen en dat dat qua timing niet helemaal goed geplaybackt wordt. Een ander minpuntje aan de show blijft de over the top-presentatie van de frontman, die net iets te vaak “do you want to hear more” vraagt en maar als te graag zijn oor naar het publiek keert om de toeschouwers te laten schreeuwen voor hem. Het hoort allemaal bij de act. Hij maakt veel goed met zijn oprechte interesse in de fans, zijn praatjes over bier, het klimaat in de zaal (het was broeierig warm) en opmerkingen (“Hup Holland” en “I’ve wet my pants”) tussen de nummers door.

Er is na de reguliere set al vlot een roep om een “Zugabe”. Die komt er ook al heel snel met The Final Crusade en het vrolijke Legacy Of Tudors, dat zeer positief stemt en een double jump van Georg en Melissa bevat. Georg zet haar nog even in de spotlights. Velatum lijkt de avond af te sluiten, maar Nijverdal krijgt een primeur, een bonus in de vorm van Reduced To Nothingness. Nog eenmaal genieten de fans met volle teugen van de enthousiaste muzikanten en na afloop is het dan ook druk bij de merchstand. Morgen trekken band - en velen die er vandaag bij waren - naar Haarlem. Ondanks het wegvallen van Sleeping Romance was het een gezellige avond met drie enthousiaste bands die zich van hun goede kant lieten zien.