Het is tien over zes als de King Of Everything-proloog van Jinjer klinkt. Ook al is het vroeg, er zijn dan al behoorlijk wat bezoekers in de zaal. Die verwelkomen zangeres Tatiana Shmailyuk en haar mannen op een hartelijke manier. King Of Everything is de derde en meest recente release van de Oekraïense formatie die elementen van onder andere Periphery, Opeth, Lamb Of God, Otep, Monuments en Chimaira combineert tot een veelzijdige, moderne vorm van metal met veel groove en zowel agressieve als rustige passages. Het kwartet knalt in het begin met Captain Clock en Sit Stay Roll Over uit de startblokken. Na dit zeer energieke, wat drukke begin doet I Speak Astronomy het iets rustiger aan. In deze track laat Jinjer zijn diversiteit gelden.

Waar de riffs wat aan de drukke kant en daardoor niet heel memorabel zijn, is het vooral de zang van Tatiana die voor open monden van verbazing zorgt. Screams, grunts, cleane zang; het maakt haar niet uit. Ze heeft alles onder controle. Indrukwekkend, en zo hier en daar hoor je bezoekers opmerken dat ze Alissa overklast. Ook haar performance is dik in orde. Met volle overtuiging kondigt ze de tracks aan, staat ze te headbangen en maakt ze sensuele bewegingen. Het publiek reageert enthousiast en je ziet bassist Eugene Kostyuk ervan genieten. Ondanks zijn technisch vaardige basspel heeft hij dan ook even een moment dat hij zijn duim naar de voorste regionen kan opsteken. Daar vormt zich al relatief snel een pit. Eugene gebaart om een wall of death te organiseren, maar zover komt het niet. Jammer dat er een tweede gitarist ontbrak. Desondanks is het optreden er een die Jinjer veel nieuwe fans zal opleveren, zeker na het sterke slotduo Pisces en Who Is Gonna Be The One (met reggae-einde).

De sfeervolle haunted house-metal met raspende grunts van Tribulation is van een heel andere orde. Waar de moderne muziek van Jinjer nog uitnodigde om te bewegen, is de mix van Thin Lizzy, Watain, Ghost, Dissection, Enslaved en The Devil's Blood meer een schouwspel en luistermuziek dan dat je er fysiek wild van wordt. Op de setlist staan drie nummers van het nieuwe album Down Below. Die komen alle drie goed uit de verf, behalve de memorabele melodielijn van The Lament. Die valt namelijk helaas weg, maar verder niets dan complimenten voor de geluidsman, die de gitaarlijnen goed uitlicht. Opvallend is dat er ten opzichte van het studiowerk vaker op psychedelische effecten in de sound wordt teruggegrepen. Dat pakt vooral in Susperia De Profundis heel goed uit. De tien minuten durende track is de enige van The Formulas Of Death (2013). The Horror wordt in zijn geheel overgeslagen, maar verder is er niets op de setlist aan te merken.

Integendeel, de sterkste nummers van The Children Of The Night en Down Below vullen elkaar goed aan. Nieuwe drummer Oscar Leander (ex-Deathstars) kwijt zich uitstekend van zijn taak. Hij drumt wat steviger dan zijn voorganger. De uitvoering door hem en de andere drie muzikanten is fantastisch. Enkele technische problemen bij gitarist Adam Zaars brengen hem niet van de wijs. Hij is net als de anderen beweeglijk en staat af en toe op een verhoging, een nieuw element in de show van de Noord-Europeanen. Met name gitarist Jonathan Hultén dartelt ondanks de beperkte ruimte (het podium is al ingericht voor de hoofdact) in zijn eigen wereld over het podium heen en maakt pirouettes in de groene mist. Ook Tribulation wint vandaag fans. Het kwartet past weliswaar wat minder goed tussen de andere drie, maar verandering van spijs doet eten. Veel bijval uit de zaal is er niet, maar doet niets af aan de prestaties van de muzikanten.

De meeste toeschouwers mogen dan voor de hoofdact gekomen zijn (getuige onder meer de veelvoud aan supporters met bandshirt), er zijn ook fans van Wintersun naar 013 gekomen. Zij hebben er net als Jari Mäenpää en zijn bandmakkers veel zin in vanavond. De ex-Ensiferum-vocalist/gitarist maakt veel contact met het publiek, moedigt ze aan om mee te klappen en de vuist in de lucht te steken. Bassist Jukka Koskinen is er vanavond helaas niet bij omdat hij ziek is. Dat biedt extra ruimte aan de bandleden en de cameraman die opnamen maakt van het optreden, zoals hij al eerder in de tour deed. Het levert door de beperkte ruimte in het midden van het podium tussen de microfoonstandaard en het drumstel van Rolf Pilve (o.a. Stratovarius) een paar lichte botsingen op, maar niemand die erom maalt. Jari kan er wel om lachen en maakt een dolletje met de drummer en de bassist.

Op de setlist is er uiteraard ruimte voor The Forest Seasons, allereerst met het wat lange Awaken From The Dark Slumber (Spring), dat na een Dimmu Borgir-achtig begin pas echt goed tot leven komt met het tweede deel met het epische refrein. Daarna komen de eerdere platen aan bod met Winter Madness (van het zelfgetitelde debuut uit 2004). Daarin valt onder meer het technische vakmanschap op van gitaristen Teemu Mäntysaari (de vingervlugge solo) en Asim Searah. Laatstgenoemde is er pas sinds vorig jaar bij, maar levert net als de anderen een uitstekende prestatie.

Ook Time I (2012) komt aan bod met Sons Of Winter And Stars en Time. In tegenstelling tot Tribulation is er weer meer beweging in de zaal. Er is een moshpit, een wall of death en het volume van het applaus en gejuich neemt steeds verder toe. Tijdens Battle Against Time laat Jari het publiek nog even meezingen en al eerder in de show vormen de lampjes van de mobiele telefoons een prachtige lichtjeszee. De epische melodeath van de de drie Finnen en een Pakistaan slaat aan. Ondanks dat Jari niet helemaal fit lijkt te zijn (hij proost met een kop thee), is hij energiek en brengt hij het er vocaal goed vanaf. Slechts aan het begin van het prachtige Loneliness (Winter) heeft hij moeite met de zachte zang, maar in het refrein imponeert hij juist. Een verrassend goed optreden van Wintersun, met een leuk detail aan het einde: iemand vangt een plectrum op in zijn pet. Slim, dat is makkelijker dan met de hand.

"Come on Tilburg, let me see those horns". Alissa White-Gluz is zojuist het podium opgerend terwijl de heren zijn begonnen met The World Is Yours. Er is weinig voor nodig om beweging in de mensenmassa te krijgen. Al tijdens de intro Set Flame To The Night staat een groepje fanatiekelingen een wall of death te organiseren. Drummer Daniel Erlandsson, die als eerste van de bandleden verschijnt, ziet het goedkeurend aan. Halverwege het nummer van de nieuwe plaat Will To Power (2017) klapt het publiek mee op de maat, gaan de vuisten in de lucht en daarna zingt men de eindmelodie mee. Zo zit de stemming er al vroeg in en gaat met Ravenous het dak eraf.

De kleur van het decor verandert per nummer. Overheerst het blauw tijdens The World Is Yours, is het rood tijdens Ravenous en groen gedurende My Apocalypse. Het decor wordt deels veranderd na laatstgenoemde (een roadie haalt doeken weg). Op het podium is het vooral Alissa die veel beweegt. Ze toont haar lenigheid in Ravenous met een sprong vanaf de verhoging voor de drums (en ook vanaf de monitoren) en over springen gesproken: met My Apocalypse is het op verzoek van de frontvrouw aan het publiek om nog meer te gaan bewegen en te gaan springen. Daar wordt goed gehoor aan gegeven. Tijdens het rustige deel zwaaien velen de armen heen en weer. De andere bandleden concentreren zich meer op hun eigen spel en hebben weinig contact met elkaar en het publiek.

Tijdens het uitstekende soleerwerk van gitarist Jeff Loomis staan bassist Sharlee D'Angelo en gitarist Michael Amott bij elkaar. Voor de twinleads komen Jeff en Michael bij elkaar, maar ze kijken elkaar niet aan. Af en toe maakt Michael een foutje (twinleads in The World Is Yours en You Will Know My Name), maar dat valt iemand die niet scherp oplet wellicht niet op. Het stoort in ieder geval niet tot nauwelijks, maar het benadrukt wel dat Jeff de betere gitarist is, zoals hij onder meer in de solo's toont. De extreme vocalen van de fit ogende Alissa blijven een minder sterk punt van de liveshow. Met haar actieve presentatie maakt ze wel veel goed, maar ze kan niet voorkomen dat de show halverwege wat geregisseerd en plichtmatig oogt. Slechts Sharlee D'Angelo maakt van de heren sporadisch contact met het publiek en hij staat als enige wel eens bij Jeff Loomis aan de rechterkant.

Van het nieuwe album komen in totaal vier nummers (inclusief de intro van backingtrack) aan bod. The Race behoort niet tot de sterkste, maar zorgt wel voor een circle pit en de explosie van gejuich na afloop is er niet minder om. Iedereen staat te genieten. Als Alissa tijdens War Eternal "get your hands in the air" roept, is dat dan ook niet aan dovemansoren gericht. The World Is Yours en The Eagle Flies Alone komen vanavond van de nieuwe nummers het beste tot hun recht. Voorafgaand aan laatstgenoemde verandert het decor weer. Intermezzo Liberté is goed ingebouwd tussen As The Pages Burn en Dead Bury The Dead, al zit Michael tijdens het spelen van het intermezzo er qua timing op een paar momenten naast.

De nieuwe nummers kunnen op veel enthousiasme rekenen vanuit de zaal, maar er gaat natuurlijk niets boven favorieten als My Apocalypse en We Will Rise. Op die momenten zie je achterin de zaal ook meer beweging en mensen meeschreeuwen. En over meeschreeuwen gesproken: op een stil moment tussen de nummers door klinkt uiteraard "Slayer" op een paar plekken in de zaal, tot grote hilariteit van een deel van de aanwezigen.

Na The Eagle Flies Alone volgt een toespraak van de voormalige zangeres van The Agonist: "Thank you for being here tonight. Are you guys having a good time so far?.... We've got to take a second now to thank all those amazing bands that we're currently on tour with, so make some noise for Jinjer, Tribulation and Wintersun. This is fucking amazing. Again, thank you so much. Your presence matters. Not just here, but also in life. The next song is all about making your presence count and taking all that shit, whatever shit you felt this week, yesterday somebody fucked you over, take that shit and release it because this is As The Pages Burn. Daarmee krijgen de toeschouwers een nodige nieuwe impuls, want er was daarvoor een lichte afname van het enthousiasme en beweging in het publiek. Met Dead Bury The Dead (Alissa pakt de vlag erbij) komt een van de oudste songs op de setlist aan bod (van het album Wages Of Sin uit 2001).

Nadat de reguliere setlist is afgesloten met We Will Rise volgt er natuurlijk een toegift met Avalanche, Snowbound (voorafgegaan aan hoogstaand solospel van Jeff Loomis), "one for all, all for one, we are Nemesis", waarin een crowdsurfer een hand krijgt van Alissa, en het outro van Fields Of Desolation, waarin Alissa bij de bandleden langs gaat en er applaus voor vraagt. Dat krijgen ze uiteraard, want ondanks dat dit niet de beste show was van Arch Enemy, hebben de fans zichtbaar en hoorbaar genoten. Het aantal nieuwe nummers in de set was zeer beperkt, maar daar hoor je niemand over klagen. Ze vielen namelijk niet uit de toon bij de rest van de setlist (in tegenstelling tot sommige optredens van de tour werden Stolen Life en Blood In The Water niet gespeeld). Het was een zeer geslaagde concertavond met het aanstormende talent van Jinjer, het sfeervolle Tribulation, het enthousiaste Wintersun en de professionele headliner.

Setlist Arch Enemy
1. Set Flame to the Night (Intro)
2. The World Is Yours
3. Ravenous
4. The Race
5. War Eternal
6. My Apocalypse
7. You Will Know My Name
8. Bloodstained Cross
9. The Eagle Flies Alone
10. Dead Eyes See No Future
11. As The Pages Burn
12. Intermezzo Liberté
13. Dead Bury Their Dead
14. We Will Rise

Toegift:
15. Avalanche
16. Snow Bound
17. Nemesis

Setlist Wintersun:
1. Awaken From The Dark Slumber (Spring)
2. Winter Madness
3. Sons Of Winter And Stars
4. Loneliness (Winter)
5. Battle Against Time
6. Time

Setlist Tribulation:
1. Lady Death
2. Melancholia
3. The Motherhood Of God
4. Suspiria De Profundis
5. Nightbound
6. Strange Gateways Beckon
7. The Lament

Setlist Jinjer:
1. Captain Clock
2. Sit Stay Roll Over
3. I Speak Astronomy
4. Just Another
5. Pisces
6. Who Is Gonna Be The One

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!