Metal en religie zijn doorgaans niet echt de grootste vriendjes, maar op deze gure 19e januari komen beide werelden samen. Tussen de gesloten winkels door komen de zwarte shirtjes via het standbeeld van Moenen (ja, die duivel uit de Mariken van Nieumeghen) bij de Stevenskerk aan. De oudste en grootste kerk van Nijmegen, gebouwd op een kleine heuvel, de Hundisburg, stamt al uit 1243. In het midden van de kerk is een klein podiumpje ingericht en er hangen een paar trusten met monochromatische led-lampen. Een prachtig decor voor een bijzondere avond. Langzaamaan neemt iedereen plaats in de banken en op de stoelen.
De lichten worden gedimd en A-Sun Amissa trapt af. Het instrumentale collectief van wisselende samenstelling bestaat vanavond uit twee leden. Het uit Leeds afkomstige duo krijgt de zaal gelijk muisstil. Indrukwekkend. Met enkel rode ledlampen is de visuele aankleding minimalistisch en dat past perfect bij de drone-achtige sound. Maar er is gelukkig meer dan alleen drone. Zo nu en dan horen we klassieke elementen, en door de toevoeging van een klarinet doet het geheel avant-gardistisch aan. Het werkt ontspannend en haast meditatief; een mindfulness-training in de positieve zin van het woord. Besef van tijd verdwijnt, al komt er uiteindelijk onherroepelijk een einde aan deze sessie. Bij het laatste nummer leent Colin H. van Eeckhout zijn vocalen om het geheel stijlvol af te sluiten.
In de pauze vormt zich al snel een lange rij voor de toiletten, als ook voor de twee barretjes. Brouwerij De Hemel heeft vier taps staan en er is nog een 'gewone' bar voor andere versnaperingen. Bier drinken in je metalshirt in een statige, oude kerk, dat doe je toch ook niet dagelijks. Maar het kan allemaal en het mag allemaal vanavond. Het concert trekt overigens niet alleen metalheads. Hoewel zij de meerderheid vormen, zie ik toch ook mensen die ik niet zo snel bij een metalconcert zou verwachten. Een goede zaak! Na een half uur doven de lichten weer.
CHVE, het alter ego van de al eerder genoemde Colin, doet het vanavond samen met een andere telg uit de Church Of Ra: Syndrome. Colin heeft zijn draailier uit de kast getrokken en produceert drone-geluiden. Syndrome, het muzikale project van Mathieu Vandekerckhove, voegt daar gitaarspel aan toe. Het geheel heeft net als de opener van vanavond een zalvend effect op de ziel. Gedachtes en gevoelens, al dan niet opgewekt door de repetitieve klanken, komen en gaan. Het begeleidende stemgebruik werkt daarin alleen maar versterkend. Na zo'n 25 minuten verlaat Colin het podium en mag Mathieu het afmaken. En hoe! Langzaam bouwt hij de klanken op. Harder, smeriger, dissonanter. Wie nu langs de kerk loopt, moet toch denken dat Moenen wedergekeerd is en langzaam bezit neemt van het ecclesiastische hoogtepunt van Noviomagus. Wat een ijzingwekkende, auditieve apotheose, en bam! Dan is het stil. Heel stil. Wow! Applaus, de lichten gaan aan. Ik kijk nog even verdwaasd en verstild om me heen. Wat een geweldige beleving.
De ruime break is een aangename manier om weer even op aarde te belanden alvorens onze zes zuiderburen zich op stoelen zetelen voor hun serene seance van zalvende klanken.
Introspectie, dat is het woord van de avond. De stoelen van Amenra staan in een cirkel naar elkaar toe gericht en het is muisstil. Geen introductie, geen interactie, nee, geen enkel contact met het publiek. Gezien de grote schare trouwe fans zal menigeen al wel eerder zo'n akoestische show hebben bijgewoond en zij worden vanavond niet verrast. Althans, niet door de setlist. Toch is het muisstil. Waar tref je dat vandaag de dag nog? Maar het past allemaal in de sfeer van vanavond. Een enkele klik van een camera, een enkele kuch van een medebezoeker... Meer niet. En dat maakt ook deze show weer een bijzondere ervaring.
Al valt wel op dat het allemaal beter klinkt. Heeft zanger Colin zanglessen genomen? Hij heeft zijn stem beter onder controle. Is de band vaker in de oefenruimte geweest? Het geheel klinkt completer en compacter. Hier en daar zijn er ook kleine improvisaties ten opzichte van de nummers op Alive (2016). Het zijn stuk voor stuk interessante vragen. Maar even makkelijk als ze opdoemen, maken ze ook weer plaats voor eigen gedachtes. En ondertussen meanderen we door een prachtig muzikaal landschap. Af en toe wordt de audiovisuele stilte verstoord door een enkeling die meent zijn telefoon te moeten gebruiken, maar verder is het genieten. Zoals bijvoorbeeld van de prachtige klanken van violiste/zangeres Femke de Beleyr. Of wat dacht u van de Tool-cover Parabol? Geweldig! Als de laatste zin, "Pain is an Illusion", afsterft volgt het zoveelste beheerste applaus. Mooi, hoe publiek en band samen in dezelfde sfeer verkeren.
En zo baant de band zich een weg door de setlist. De meeste nummers zijn, zoals bekend, vertolkingen van eigen werk. Maar het blijft bijzonder. Bijzonder dat die intense, heftige, zware muziek ook in deze ingetogen semi-akoestische versie voor kippenvel zorgt. En net als je goed in die sfeer zit, komt daar die opvallende cover van Zjef Vanuytsel, Ons Dorp, die ietwat uit de toon valt bij de rest; een eigenaardige keuze die gek genoeg prima past. Om vervolgens verder te gaan waar we gebleven zijn. Plots loopt er een malloot met zijn telefoontje dwars voor het publiek langs om direct voor het podium een foto te maken. Zuchten en kreunen van verbazing en ergernis vanuit de zaal ontgaan hem volledig. Gozer, als je dit leest: doe dit alsjeblieft nooit meer!
Gelukkig is de rust gauw weergekeerd en langzaam wordt er toegewerkt naar het einde: Buiten Datum. Het monotone, repetitieve nummer met de dichteres Sofie Verdoodt dat in 2015 op 7" verscheen. Zo zonder haar Vlaamse beheerste voordraagstem is het nummer ietwat kaal en tergend. Maar ook dat past weer bij Amenra: nergens prettig, altijd fijn. Eén voor één verlaten de bandleden het podium. Het is volbracht. De hoogmis is ten einde. Het is een mooie opmars naar morgen. Want dan komt de Church Of Ra terug. Maar dan met versterkers om de boel op stelten te zetten in Doornroosje.
Met dank aan Vincent Moll voor de foto's.
