Zaterdag

Al is het de laatste dag en zijn veel mensen vermoeid, toch is de sfeer op zaterdag beter dan de afgelopen dagen. Dat heeft onder andere met het goede weer te maken dat de terreincondities steeds beter doet verbeteren, waardoor je ook in toenemende mate op verschillende plekken kunt gaan zitten. Het is niet te warm of te koud, maar gewoon lekker. De ijsverkopers doen goede zaken. (Jeffrey)

In 1990 vond de eerste editie van het festival plaats. Destijds waren er achthonderd bezoekers. Dat zijn er nog altijd meer dan bij de openingsact op de Faster Stage vandaag. Het maakt Possessed niet uit, al heeft de legendarische band hier hoger op de bill gestaan. De bandleden, waaronder de nieuwe gitarist Claudeous Creamer, zien voor zich vooral liefhebbers van old school death metal. Naast klassiekers als Seven Churches en Death Metal staat het nieuwe Abandoned op de setlist. Jeff Beccara, die recentelijk in een interview nogmaals uitlegde dat zijn band toch echt de eerste deathmetalband ooit was, geeft aan dat hij Storm In My Mind onder invloed van drugs schreef. Het optreden is ok en de fans zijn tevreden. (Jeffrey)

Tergend traag, doch zeer sfeervol; de muziek van Ahab. Slechts bij Like Red Foam (The Storm) gaat het tempo omhoog en komt er wat beweging bij de toeschouwers. Tot die tijd kijkt en luistert men in de half gevulde tent aandachtig. De nautische doom houdt de tent ongeveer drie kwartier gevangen met vier tracks, van elk album één. Vooral Antarctica The Polymorphess maakt indruk, maar de andere doen er nauwelijks voor onder. Zo zal het afsluitende The Hunt een favoriet zijn van veel fans. Net als op plaat maakt de Duitse doomband veel indruk met muziek vol ontberingen, wanhoop en gevoel. Indrukwekkend! (Jeffrey)

Het is even omschakelen naar de pop metal van Beyond The Black, het fenomeen dat maar liefst voor het vierde jaar achtereen op Wacken staat, dit jaar zelfs op één van de hoofdpodia. In Duitsland slaat deze muziek wel aan, getuige de belangstelling. Met de goedlachse zangeres Jennifer Haben heeft deze band een frisse en positieve uitstraling. Jennifer is een goede popzangeres. Bijna alles draait om haar. De begeleidingsband valt dan ook niet zo op, al trachten de heren door hun energieke presentatie wel bij te dragen aan de show. Voor de Motörhead-cover Love Me Forever komt er een vleugel het podium op zodat mejuffrouw Haben kan zingen en piano spelen tegelijk. De wind zorgt ervoor dat de vlammen op de piano wat haren wegschroeien bij de frontvrouw. Lost In Forever, Shine And Shade, In The Shadows en Running To The Edge zijn de hoogtepunten van een goed geregisseerde show. (Jeffrey)

Er zijn dingen die goed samengaan. Power metal en Duitsland is een goed voorbeeld. Twilight Force wint vandaag nieuwe fans met een vrolijke show met dansende bandleden en ook al vergeet zanger Chrilion tijdens Powerwind even dat hij moet beginnen aan het tweede couplet, zijn bandmaten zien er de lol wel van in. De fans, die de bandnaam scanderen, mogen ook nog juichen voor óf Chrilion óf toetsenist Blackwald. Alhoewel Blackwald de meeste bijval genereert, vindt de frontman dat het gelijkspel is. Iedereen tevreden en daar gaat het om bij deze Zweden. (Jeffrey)

Weinig volk bij Aura Noir en ook weinig bijval en dat terwijl de Noren toch behoorlijk staan te spelen. De mix van black en thrash metal is slechts aan een kleine groep fans besteed. Er valt weinig eer te behalen voor "the shittiest band in the world". De mannen doen het desondanks zeer aardig. (Jeffrey)

In Duitsland is Heaven Shall Burn groot, heel groot. Tot buiten het infield staan de festivalgangers te kijken naar de show. Het komt tot een grote circle-pit om de bar, waarbij de rondrennende deelnemers (ook een ijsverkoper) high fives ontvangen van degenne die aan de rand staan toe te kijken. Het is een groot feest met een wall of death, een grote moshpit en veel crowdsurfers, waaronder zelfs de mobiele bierverkoper. Frontman Marcus Bischof toont zich een dankbaar man, onder andere richting de security die alle crowdsurfers opvangt. Van het vorig jaar verschenen Wanderer komen vijf nummers langs. Verder zijn het klassiekers als Endzeit, Counterweight en de Edge Of Sanity-cover Black Tears die op de lijst staan. Het was zoals de Duitsers zeggen "Der Oberhammer"! (Jeffrey)

Massale belangstelling is er bij de headliners, bij verschillende Duitse acts zoals Saltatio Mortis en Heaven Shall Burn, maar ook bij funbands als Russkaja, "ein Kollektiv mit gutem Geist". Tot ver achterop het veld lopen mensen uit verschillende landen die elkaar niet kennen de polonaise tijdens Traktor. De Oostenrijkse skapunkers zorgen voor verbroedering met hun vrolijke deuntjes. "Rock 'n' roll für ihre Gesundheit." Opmerkelijk is hoe technisch verzorgd de violiste blijft spelen terwijl ze aan het springen is. De trompettist doet niet veel voor haar onder. De vermoeidheid is voor even uit het lijf, heerlijk. "Music is the only religion." (Jeffrey)

Het Londense Orange Goblin zet de headbangers flink aan het werk. De Engelse muzikanten hebben er veel zin in en rammen hun rauwe stoner metal de tent in. De bluesy loopjes komen goed door en zodoende valt er voldoende te genieten van onder meer Scorpionica en het Motörhead-achtige The Devil's Whip. Met Saruman's Wish gaat het tempo wat naar beneden. Daarna is het weer beuken geblazen tot en met afsluiter Red Tide Rising. (Jeffrey)

Als je één Powerwolf-optreden hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Toch moet ik bekennen dat deze band wel een guilty pleasure van me is. En waarom ook niet? De nummers zijn catchy en zitten uitstekend in elkaar, de teksten zijn zo absurd dat ze weer leuk worden en het is lekker meebrullen als je zat bent. Het is dus een ideale festivalband, vooral op een festival als Wacken. Het veld staat dan ook weer goed vol als de wolven het podium betreden (met achter de drumkit een van de weinige Nederlandse muzikanten op het festival). De dienst begint met Blessed & Possessed en gaat in een moordend tempo door tot afsluiter We Drink Your Blood. In de tussentijd rennen gitaristen Charles en Matthew Greywolf bijna altijd gespiegeld van elkaar over het podium. Rent de ene naar links, dan gaat de andere naar rechts. Wie wie is, ik weet het niet, ik kan ze niet uit elkaar houden. Ondertussen staat toetsenist Falk Maria Schlegel het publiek op te ruien als hij niet achter een van zijn keyboards staat. Dit alles terwijl frontman Attila Dorn de heilige woorden over neuken, vampieren en weerwolven door de boxen laat schallen. Ja, het is heel cheesy, maar stiekem toch wel heel leuk. (Tonnie)

Ook in de wat rauwere versie dan op het nieuwe album Winter's Gate komt de melancholische winter metal van Insomnium goed tot zijn recht. Je kunt horen dat de mannen geen geboren zangers zijn, maar het is geen storende factor, slechts een constatering. De nummers zelf hebben zoveel fraaie riffs en leads dat de kleine verbeterpuntjes snel vergeten worden. De muzikanten staan flink te headbangen en verlaten tijdens de intermezzo's het podium. Nadat het hele album integraal gespeeld is, is er nog tijd over. De fans willen graag meer en roepen "one more song", maar de Finnen vinden het mooi genoeg geweest. Jammer, want het smaakte zeker naar meer. (Jeffrey)

De toegift van Insomnium kwam er helaas niet van, maar er is alsnog een toetje in de vorm van een hele show van Wolfheart, dat op muzikaal gebied aansluit bij Insomnium. Je ziet dan ook een deel van de fans die in de tent aanwezig was, weer terug op het veld bij de Wackinger Stage. Ook al is het veel minder druk dan in de tent, wellicht doordat Alice Cooper op hetzelfde moment staat te spelen, de sfeer zit er al vroeg in. Toch is Tuomas Saukkonen, wiens zang te zacht in de mix staat, niet tevreden met de grootte van de pit: "That's a Swedish mosh pit. You have to do better." Alhoewel de pit niet veel groter wordt, is er toch veel waardering en gaan de vuisten in de lucht. Het soleerwerk van Mika Lammassaari verdient overigens een compliment. Er is ook nog een gastoptreden van iemand in kledendracht met een hertenkop op. Vermakelijk. (Jeffrey)

Het veld lijkt te klein voor Alice Cooper. We kunnen eigenlijk wel stellen dat Wacken Open Air vandaag drie hoofdacts heeft (die toevallig allen met een A beginnen), want het is bij deze oude shockrocker niet echt minder druk dan bij Amon Amarth of Avantasia. Vanaf opener Brutal Planet is het weer genieten. Het zijn vooral de echt bekende songs als No More Mr. Nice Guy, Poison, I'm Eighteen en School's Out die worden meegezongen, maar daartussenin krijgen we ook wat minder bekende songs te horen. Ook is er ruimte voor de eerste single Paranoiac Personality van het nieuwe album Paranormal. En natuurlijk ontbreekt de show niet, al is die wat minder groots dan bij een clubshow. De grote doos met speelgoed staat wel weer op het podium en ook de guillotine ontbreekt niet, evenals het monster van Frankenstein. Als afsluiter brengt de band een eerbetoon aan Motörhead ("this one's for Lemmy!"), waarbij de gitarist de leadvocals waarneemt tijdens Ace Of Spades. (Tonnie)

Walls Of Jericho heeft helaas af moeten zeggen en daardoor staat Katatonia opeens op de Louder Stage, voorheen de Party Stage. Dat terwijl het helemaal geen feestmuziek is en de Zweedse groep veel beter tot zijn recht zou zijn gekomen op de oorspronkelijk ingeroosterde plek, de tent. Er is opmerkelijk weinig volk aanwezig bij het optreden, dat niet slecht is, maar weinig sfeer heeft. De fans genieten echter bij een ondergaande zon. Jonas Renkse is spraakzaam tussen de nummers door. Hij hoort Amon Amarth een paar honderd meter verderop spelen en zegt: "You're not watching Amon Amarth. Bad for them, good for us. I'm sure they've got a crowd for their own." Het is de eerste keer in het zesentwintigjarige bestaan van Katatonia dat de band op Wacken staat. Ongelooflijk dat het zo lang heeft moeten duren, maar een selecte groep liefhebbers heeft staan genieten van onder andere Serein, Evidence en My Twin. (Jeffrey)

De Faster Stage is eigenlijk te klein voor Amon Amarth. Onder massale belangstelling (mensen staan zelfs buiten de poorten van het infield de show te volgen) werken de Zweedse vikingen zich op een professionele manier door hun set. Voor de bandleden is er een verhoging achter de drummer, die plaatsneemt in een grote schedel, en er zijn verhogingen aan weerszijden daarvan. Johan Hegg maakt direct contact met de fans: "Are you ready to unleash your inner berzerker tonight?" Uiteraard klinkt er vervolgens gejuich. Iedereen heeft er veel zin in. Er is al een vuurshow vanaf opener The Pursuit Of Vikings. Veel toeschouwers, waaronder iemand met een opblaasaap, zingen de gitaarmelodie mee. Tijdens As Loke Falls valt de mooie lichtshow op.

"Ist alles gut oder super?" vraagt Johan nog even voor de zekerheid. Een luid gejuich stijgt op en het meezingen van de aanvangsmelodie van Deceiver Of The Gods spreekt boekdelen. Tijdens The Way Of Vikings verschijnen er twee zwaardvechtende acteurs op het podium en voorafgaand aan Father Of The Wolf een acteur met een speer. Doro Pesch verschijnt ten tonele voor het duet The Dreams That Cannot Be.

Het is de zevende keer voor de Zweedse formatie dat deze op Wacken staat en daar moet op gedronken worden voordat Raise Your Horns begint. Dit feestnummer zorgt voor enorme bijval. Tijdens Guardians Of Asgaard is er een mooie licht- en vuurshow met twee brandende symbolen. Voordat de toegift begint, klinkt het onweer en dat betekent maar één ding: Twilight Of The Thunder God. Amon Amarth overtuigt met een goed doordachte show met veel vaste waarden op de setlist. (Jeffrey)

"Lassen wir zusammen springen!" Georg Neuhauser van Serenity is zoals altijd enthousiast en laat geen moment onbenut om het publiek nog meer te laten juichen. Soms iets te veel van het goede, maar zijn performance stemt over het algemeen positief. Hij noemt het publiek bij de Wackinger Stage "das geilste Publikum ever" en verwacht dat iedereen zijn handen omhoog doet. "Hebt die Hände, selbst im Scheisshaus." De andere bandleden delen in de feestvreugde. De symfonische power metal slaat wel aan bij de fans, maar daarachter blijft het wat stiller. Met name Iniquity weet veel bijval te genereren. Spirit In The Flesh doet het ook goed, al is de geknepen zangstem van de bassist een minpunt. Het is vooral de levendige show die indruk maakt. Georg eindigt het optreden crowdsurfend. (Jeffrey)

Waar wij fotografen in de tent steeds voor een bepaalde lijn in de fotopit moesten staan, moeten we bij Primal Fear ineens juist naar achteren. De band heeft veel vuurwerk meegenomen, zo laat de beveiliging weten. In de praktijk blijkt dat wat overdreven. Een fel fikje opent de show en daarna is er ook nog geregeld wat pyro, maar het is zeker geen Rammstein wat er aan benzine doorheen gaat. Primal Fear is een van de weinige powermetalbands in de tent en laat horen waarom het een gevestigde naam is: het optreden is solide, het geluid goed, de nummers pakkend, de gitaristen soleren lekker en frontman Ralf Scheepers is goed bij stem. Als hij tegen het eind retorisch vraagt of we van metal houden, gaat de zaal nog één keer los en eindigt de band met het uitstekende Metal Is Forever. (Tonnie)

Het optreden van Avantasia is wisselvallig. Dat komt vooral door de zangers. Zo zit mastermind Tobias Sammet er meerdere keren echt naast en ook gastzangers Bob Catley (Magnum) en Geoff Tate (ex-Queensrÿche) maken geen sterke indruk. Daartegenover staan de overtuigendere uitvoeringen van Jørn Lande (ex-Masterplan), Eric Martin (Mr. Big) en Amanda Somerville. Tobias probeert de show nog te redden met wat leuke opmerkingen tussen de nummers door, maar hij haalt daarmee wel de vaart eruit en ook zijn humor wordt niet door iedereen begrepen, zoals de opmerkingen over Kreator, dat na Avantasia speelt. De setlist en de show vertoont veel overeenkomsten van drie jaar geleden. Sommige songs komen goed over, maar er zijn ook veel mindere momenten, waarop de techniek het af laat weten of de zang ondermaats is. (Jeffrey)

De man die na Status Quo de meeste platen verkocht heeft, staat met zijn hobbybandje op zaterdagavond in de tent. Op de Headbangers Stage is Steve Harris met zijn British Lion de officieuze headliner van de avond. De tent staat redelijk vol, waarvan een (groot) deel toch vooral komt om eens te zien of dit wat is. British Lion trapt af met de eerste single This Is My God, waarop gelijk opvalt dat frontman Richard Taylor een stuk meer ervaring heeft dan toen die single werd uitgebracht. Hij klinkt niet meer zo iel als op plaat. Dat de bassist ook dienst doet bij Iron Maiden is wel te horen, want zijn basloopjes herken je uit duizenden. De band speelt vanavond naast songs van het debuutalbum ook al wat nieuwe nummers. Onder meer Father Lucifer en Bible Black geven hoop dat het komende album beter is dan het debuut. Live mogen ze er in ieder geval best zijn. Ondanks dat British Lion het toch vooral moet hebben van de bekende bassist, is het optreden vanavond toch zeer vermakelijk. (Tonnie)

En zo komt er een einde aan Wacken 2017. Toch uiteindelijk wel geslaagd. De modder gooide flink wat roet in het eten en het drainagesysteem heeft helaas zijn werk niet gedaan, maar de gezelligheid en de goede muziek stemden meer dan tevreden. De uitbreiding met de Welcome To The Jungle-tent is een pluspunt, alsmede de keuze tussen eten en drinken. Soms wel aan de prijzige kant. Op het infield kon je met een creditcardsysteem afrekenen en dat werkte goed. Wellicht dat dat volgend jaar overal mogelijk is. Goede prijsvriendelijke alternatieven voor eten en drinken vond je in het dorp, waar het even gezellig was als op het festivalterrein. De festivalmarkt was groot en bood vooral bekende artikelen. Het geluid stond overal doorgaans goed afgesteld voor festivalbegrippen, al kon het in de tent met name bij de battlebands wel een stuk beter. De hoofdacts stelden tevreden, al viel Avantasia door de mand. Heel verrassend was het programma niet. Veel bands stonden al eerder geprogrammeerd in het Noord-Duitse dorp.

Volgend jaar is er weer een editie en ondanks de slechte terreincondities zijn er binnen no-time al weer 25.000 kaarten verkocht. De bands die al bevestigd zijn: Amorphis, Arch Enemy, Bannkreis, Bellphegor, Deserted Fear, Dirkschneider, Doro, Epica, Firewind, In Extremo, Knorkator, Nightwish, Running Wild, Sepultura en Watain.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!