Voordat ik naar de concertzaal reis (jongerencentrum Sjiwa) check ik in bij Kasteel De Berckt, waar ook de pauw rondloopt die te zien is op de hoes van Sorceress van Opeth. Voor veel festivalgangers en bandleden is dit de plek waar ze de komende dagen overnachten. Sommigen daarvan zijn hier een dag eerder aanwezig voor onder andere de zeer geslaagde pre-party met diner en een optreden van Dreamwalkers Inc in een intieme setting. Op de binnenplaats is het zowel overdag als diep in de nacht heel gezellig. Het kasteel is voor velen onlosmakelijk verbonden aan het festival. Een behoorlijke groep neemt elke dag de benenwagen vanuit de zeer fraaie setting naar het dorpje, slechts een kwartier lopen.
Op vrijdagavond staan er twee bands in J.C. Sjiwa. Allereerst betreedt Subterranean Masquerade het podium. Een vrij uniek verschijnsel, want de Israëlische formatie treedt zelden op. Voor frontman Kjetil Nordhus is het de derde keer dat hij het podium deelt met de vrolijk gestemde muzikanten. Dat is in het begin wel merkbaar. Tijdens de eerste nummers zit er nog geen mooie eenheid in het geluid van de verschillende instrumenten en de zang. Daardoor komen het deels Opethiaanse Early Morning Mantra en het catchy Reliving The Feeling niet zo sterk uit de verf als op het even veelzijdige (mix van Opeth, Orphaned Land, Pink Floyd) als prachtige album The Great Bazaar (2015).
Het intro op dwarsfluit, dat aan het optreden voorafgaat, leidt het optreden wel op een sfeervolle manier in. Het brengt je direct in Midden-Oosterse sferen. Visueel is het vervolgens wel wennen om de in het wit geklede Israëlische muzikanten (die vrolijk dansen) naast Kjetil (bekend van Green Carnation en Tristania), een bonk van een Noorse kerel, en grunter Eliran Wizeman (ex-Asgaut) te zien staan. Beiden verschijnen in het zwart. Live is de zang (mede door de geluidsmix) minder overtuigend dan op het studiowerk, al moet gezegd worden dat de grunts prima op hun plek zijn in de zware secties met double bass. Het zijn vooral de zeer gevarieerde instrumentale passages die indruk maken. Daarbij valt het gebruik van tamboerijn, saxofoon en fluit op. Al is het soms wat druk, het verrijkt de muziek in positieve zin.
Met het nieuwe As You Are vindt de geluidsman een betere mix. De zang van Kjetil sluit beter aan op de instrumentatie. Eliran verdwijnt een aantal nummers van het podium. Ook Blanket Of Longing (met een hartverwarmende melodie) en het nieuwe, stevige Nomad (volgend jaar op plaat) komen goed door. Na een wat mindere fase (alhoewel Tour Diary een fijn nummer is en met een jamsessie afgesloten wordt) eindigt het optreden zeer sterk met de fraaie epic Father and Son en de memorabele nieuweling Hymn Of The Vagabond, een vrolijke afsluiter waarbij een zangeres en het publiek meezingen.
Subterranean Masquerade zorgt met zijn optreden voor gemengde reacties, vooral waar het om de zang gaat. Die komt minder overtuigend door dan op cd. Dat komt deels door de afstelling van het geluid, waardoor de integratie van muziek en zang hier en daar moeizaam verloopt. Desondanks presenteerden de heren zich op een hele vrolijke en enthousiaste manier, klapt het publiek af en toe mee en heeft de muziek veel te bieden. De nummers zitten boordevol goede ideeën en het aanschaffen van The Great Bazaar is beslist een aanrader.
Vervolgens is er een pauze van drie kwartier. Een fijn rustmoment om bij te praten met de ProgPower-familie. Familie inderdaad, want veel bezoekers komen terug naar dit festival vanwege de welkome sfeer. Dat is juist zo uniek aan dit festival. Ook bezoekers die voor de eerste keer aanwezig zijn, worden snel opgenomen in de vriendelijke groep en daarbij maakt het niet uit waar je vandaan komt. Zo'n 60% komt vanuit het buitenland. Veel verschillende nationaliteiten zijn present. De voertaal is daarmee doorgaans Engels.
Na de pauze is het podium aan Jolly. Allereerst betreden toetsenist Joe Reilly en zanger Anadale het podium voor de fraaie intro We Had An Agreement. Er is direct bijval. Een aantal bezoekers herinnert zich nog dat de Amerikanen in 2014 ook in Baarlo geprogrammeerd stonden. Destijds maakten ze een dusdanige indruk, dat ze ook vandaag acte de présence mogen geven. Het viertal stelt niet teleur. De mix van Pink Floyd, Alice In Chains, Deftones en Tears For Fears slaat direct aan.
De muziek van Jolly is een stuk minder proggy dan die van Subterranean Masquerade. Dat blijkt onder meer uit de keyboard-georiënteerde hit Joy. Wat sterk is aan de muziek van de formatie, die tegenwoordig onder de naam Jollyshow een serie cartoons brengt, is de organische integratie van meerdere stijlen binnen een nummer en de verschillende emoties tussen songs onderling. Zo pakt Firewell, het eerste hoogtepunt van de set, erg krachtig en bij vlagen grungy uit. Het is het moment dat er meer beweging in de zaal komt. De met elektronica en popzang geïnjecteerde nieuweling Ava toont weer een hele andere kant, denk richting Bring Me The Horizon.
Een bijzonder moment dient zich halverwege de set aan als drummer Louis Abramson zich naar voren begeeft en het woord neemt. Hij vertelt over de speciale band die Jolly heeft met Riverside. Ze hebben in het verleden een paar keer samen getoerd. Louis laat de zaal een moment stilstaan (indrukwekkend) bij het overlijden van gitarist Piotr Grudziński, alvorens het kalme, aan Piotr opgedragen As Heard On Tape ten gehore wordt gebracht. Daarna volgt het tweede hoogtepunt van de set met Dust Nation Bleak, waarbij veel fans meezingen.
Zo wisselen stevige en ingetogen songs elkaar af en gaat de fles wijn van hand tot hand tussen de bandleden die onderling goed contact hebben. Met Storytime, Ends Where It Starts en Dorothy's Lament dient zich echter een iets mindere fase aan. Het is het moment waarop een aantal bezoekers het voor gezien houdt. Zij missen dan wel een sterke eindfase met het groovy Escape From DS-3, The Grand Utopia en het ijzersterke The Pattern (na een leuk toneelstukje waarbij alle leden van het podium verdwijnen, een paar leden vervolgens ten tonele verschijnen, maar aan de andere kant van het podium weer verdwijnen). Anadale, inmiddels getooid met sjaal en zonnebril, uit zijn dankbaarheid aan de organisatie en het publiek dat enthousiast reageert en meeklapt. Ondanks dat het prog-element slechts in beperkte mate was en dat sommige bezoekers daardoor afhaakten, deed Jolly het prima. Het geluid stond perfect afgesteld en zowel qua muziek als qua presentatie stond het als een huis.
Na afloop gaat ieder zijn eigen weg. De zaal wordt snel ontruimd voor een schoonmaak. De een blijft in de kelder onder JC Sjiwa nog even feestvieren, maar het geluid staat daar aan de harde kant. Een grote groep trekt daarom naar het kasteel om daar nog wat uren gezellig samen te zijn rond het vuur. Om met de outrotekst van Jolly te spreken: "It's a good day from morning 'till night."
