In 2015 overtuigde End Of The Dream al met zowel het studiowerk All I Am als op het podium (het FemME-festival in Eindhoven). Wordt 2017 een herhaling van zetten? Dat ziet er wel naar uit. Sterker nog, de opvolger is een flinke sprong voorwaarts voor de Bossche formatie.

Allereerst valt dat op aan de productie van Joost van den Broek. Doordat alle instrumenten en vocalen in een echte studio zijn opgenomen, klinkt het geheel veel voller, krachtiger, dieper en sterker dan voorheen. Luister maar eens naar de drums van Pim Geraets en de gitaarpartijen van Armen Shamelian (relatief veel door klassieke muziek geïnspireerde solo’s) en Robin van Ekeren, die veel meer power hebben dan voorheen. Armen en Robin spelen overigens nu op zevensnarige gitaren, dus de riffs zijn veel heavier.

Ten tweede zijn de technische vaardigheden van de instrumentalisten verder ontwikkeld en datzelfde geldt voor de songwritingskills van toetsenist/gitarist Armen Shamelian. Het gevolg is een meer eigen sound. De bas van Tim van den Hooven is op bepaalde momenten goed hoorbaar en drummer Pim voegt veel meer extra’s toe dan zijn voorganger.

De voornaamste aantrekkingskracht blijft echter toch de zang van Micky Huijsmans. De zangeres laat ten opzichte van All I Am horen veel aan kracht gewonnen te hebben en ze kan niet alleen goed uit de voeten in de hoge regionen, maar het is juist vooral knap hoe laag ze kan zingen. Micky laat haar diversiteit op een mooie manier gelden en stopt veel emotie in haar performance (zoals het schreeuwen in het titelnummer en The Light aantoont). Opvallend is hoe goed de instrumentatie en zang zijn geïntegreerd in de songs. Zelfs het soleerwerk en de vocalen gaan zeer fraai samen in het prachtige I Am Nothing, een emotioneel beladen hoogtepunt.

Het tempo van de songs ligt gemiddeld wat hoger dan op het debuut. Dat levert een energiekere vibe op dan voorheen het geval was. Zo klinkt Defile lekker pittig en vangt het album al overtuigend aan met het catchy titelnummer en Who Do You Think You Are (met gave ritmetwists). Degenen die verwacht hadden dat de progressieve elementen een prominente rol zouden spelen, die End Of The Dream een eigen gezicht meegeven, komen aanvankelijk bedrogen uit. Zij moeten het vooral zoeken in de organische verwerking van deze elementen in de songs. From Your Sky en Erase Me (elektronica) zijn daar goede voorbeelden van.

De laatste twee tracks zijn een verhaal apart, net als Shadow’s Embrace en Dark Reflection dat op All I Am zijn. Waar de meeste nummers een standaard structuur volgen en dat vroeg of laat tegen zich kan werken, wordt hier, net als in het symfonische, zeer fraaie From The Sky, duidelijk afgeweken van de reguliere opzet. Pianomelodieën, akoestisch gitaarspel en progressieve ritmes bepalen de toon terwijl het er ondertussen ook nog stevig en bombastisch aan toe blijft gaan. Shamelian eindigt met een stuk van Chopin op piano.

Kortom: Until You Break is een prachtige plaat met mooie songs die een veel betere productie hebben meegekregen dan de nummers op All I Am. Het debuut was al een sterk visitekaartje met nummers als Collide en Shadow’s Embrace, maar de heren en dame hebben zichzelf overtroffen op de opvolger. De invloeden van Evanescence, Muse, After Forever en Stream Of Passion zijn weliswaar nog hoorbaar, maar veel minder nadrukkelijk aanwezig. Zowel de bandleden als de Nederlandse metalscene mogen beslist trots op zijn op deze release.

Tracklist:
1. Until You Break
2. Who Do You Think You Are
3. Erase Me
4. Wakeless
5. The Heart In Me
6. I Am Nothing
7. Defile
8. From Your Sky
9. In My Hands
10. Your Poison
11. The Light