De vraag vooraf was vooral hoe Metallica voor de dag zou komen op zijn tiende studioalbum. Op Hardwired, de eerste single, werd het gaspedaal flink ingetrapt en hierdoor werd de verwachting geschept dat de band eindelijk terug zou keren naar hun thrashroots. Welnu, dat is dus niet gebeurd. Het is een plaat geworden die in het verlengde ligt van Death Magnetic en bij tijd en wijlen zelfs doet denken aan een heavy versie van -schrik niet- Load en Reload.
Voor wie nog niet uit teleurstelling is afgehaakt met lezen heb ik wel goed nieuws. Hardwired... To Self-Destruct is namelijk wel gewoon een prima album geworden. Laten we eerlijk zijn: de heren zullen nooit meer werk uitbrengen van het kaliber Kill ‘Em All, Ride The Lightning of Master Of Puppets. Maar over het algemeen bestaat deze dubbelplaat uit goed gecomponeerde en pakkende nummers.
Het eerste deel bestaat voor de helft uit de eerder uitgebrachte singles Hardwired, het aanstekelijke Atlas, Rise! en Moth Into Flame, wat als hoogtepunt een hele toffe versnelling heeft in de pre-chorus. Now That We’re Dead en het meeslepende Dream No More (met eindelijk weer toffe H.P. Lovecraft-thematiek) herbergen veel van het 90s-geluid van Metallica, maar met een veel scherper randje. Het enige waar de band echt de mist in gaat is het langdradige en saaie Halo On Fire. Dit nummer komt het dichtste in de buurt van de gebruikelijke ballad, maar verzuipt in verwarrende structuren, hoorbaar knip-en-plakwerk en te veel herhaling.
Voor een band die niet wars is van controversiële stijlwisselingen is het enigszins opvallend dat op deze plaat voor een veilige koers is gekozen. Er wordt veel in dienst van het nummer gespeeld, wat vooral hoorbaar is in het spel van Lars Ulrich. Hoewel de drums weliswaar niet meer hinderlijk overheersend zijn, lijkt door de productie wel veel kracht weggezogen te zijn uit de bassdrums, de bekkens en hihat. Gelukkig liggen de gitaren wel lekker vet in de mix, waardoor de straffe solo’s van Kirk Hammett goed helder klinken. Het absolute hoogtepunt zijn echter de vocalen van James Hetfield, die ouderwets krachtig en zuiver zijn.
Het tweede bedrijf komt een stuk stroever op gang. Confusion (met een opmerkelijk intro à la Am I Evil?), Here Comes Revenge en vooral ManUNkind komen niet helemaal lekker uit de verf. Het lijkt alsof Metallica af en toe toch te veel hooi op de vork wil nemen en daarom sommige nummers onnodig rekt. Het venijn op de tweede schijf zit hem vooral in de staart. Am I Savage? - dat overigens weer helemaal niks met Am I Evil? te maken heeft - is behoorlijk traag en log, maar tevens een ontzettend boeiende track. Het nummer Murder One is een mooie ode geworden aan Lemmy Kilmister, maar waar mijn hart echt sneller van gaat kloppen is de fantastische uitsmijter Spit Out The Bone. Waar je bij het sluitstuk op de eerste schijf nog bijna in slaap wordt gesukkeld, trekken de heren nu alle registers open met een waanzinnig strak en razendsnel slotakkoord.
Nu rest de vraag: is Hardwired... To Self-Destruct het lange wachten waard geweest? Ja en nee. Dit hangt vooral af van welke verwachtingen je vooraf hebt voor deze plaat. Als je hoopt een tijdmachine naar de jaren tachtig aan te treffen, dan kom je bedrogen uit. Maar wanneer je kan leven met simpelweg een goed album waarop zeker een handvol uitstekende tracks staat, dan kan er gewoon weer ruimte vrijgemaakt worden in de platenkast.
Tracklist cd 1:
1. Hardwired
2. Atlas, Rise!
3. Now That We’re Dead
4. Moth Into Flame
5. Dream No More
6. Halo On Fire
Tracklist cd 2:
1. Confusion
2. ManUNkind
3. Here Comes Revenge
4. Am I Savage?
5. Murder One
6. Spit Out The Bone
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
