Zou ik overdrijven als ik stel dat Magma, het nieuwe album van Gojira, de meest geanticipeerde metalrelease van 2016 is? Ik denk het eigenlijk niet. Sinds de Fransozen met From Mars To Sirius (2006) een verpletterende indruk maakten, is de band niet meer weg te denken uit het 21e-eeuwse metallandschap. Die moderne klassieker zette een gestage opmars in gang. Met de even sterke albums The Way Of All Flesh (2008) en L’Enfant Sauvage (2012) werden meer zieltjes gewonnen, om over de immer verpletterende optredens nog maar te zwijgen. Met een geluid dat uit gelijke delen Morbid Angel, Strapping Young Lad en Metallica is opgebouwd, maar vooral heel uniek is, is Gojira tot een van de meest tekenende metalbands van de afgelopen tien jaar uitgegroeid.

De verwachtingen voor Magma zijn dan ook hooggespannen. En ik verwacht tevens niet de enige te zijn die bij het horen van het eerste vrijgegeven nummer Stranded een beetje schrok. Het is namelijk veruit het meest toegankelijke nummer dat Gojira ooit geschreven heeft. Reeds na de eerste luisterbeurt bleef het ernstig in mijn hoofd zitten, maar of dat bij Gojira nou zo’n goed teken is? Met zijn simpele structuur, pakkende refrein en cleane vocalen doet het nummer zelfs meer ‘rock’ dan ‘metal’ aan. Heeft Gojira een deel van zijn eigenzinnigheid en diepere lagen laten schieten in de hoop een nog groter publiek te bereiken?

Als geheel stelt Magma gelukkig gerust. Maar dat Gojira veranderd is, is niet te negeren. Hoewel Stranded het meest hitlijstvriendelijke nummer blijkt te zijn, is het zeker waar dat Gojira nog nooit zulke behapbare liedjes geschreven heeft als op Magma het geval is. Uit de optelsom die ik enkele alinea’s terug noemde, is Morbid Angel verdwenen. Drummer Mario Duplantier verbaast nog vaak genoeg en in de vorm van Silvera en Only Pain staan er weer erg lekkere stampnummers op Magma, maar blastbeats en double bass zijn zo goed als absent. Ook de steviger nummers, zoals The Cell, zijn voorzien van een zeer pakkend refrein.

Naast toegankelijker, is Gojira ook op een andere manier minder extreem geworden. Dat blijkt al bij atmosferische opener The Shooting Star, waarin de zuivere zang van Joe Duplantier haast onherkenbaar veranderd en gegroeid is in vergelijking met eerder werk. De titeltrack is wellicht de meest exemplarische track. Een ingetogen, zes minuten durend nummer, dat heel hypnotiserend werkt. Dat was Gojira altijd al, maar nu eerder kalmerend dan opzwepend. Het album eindigt ook op eenzelfde wijze, met het als een akoestische jamsessie aandoende instrumentaaltje Liberation.

Gojira is toegankelijk geworden, zonder een knieval richting de commercie te maken. Want er is hier gelukkig nog steeds een zeer eigenzinnige en unieke band te horen. Wellicht is dit een logische volgende stap in hun evolutie, die ze ongetwijfeld nog meer fans op gaat leveren, zonder dat dit ze fans zal kosten. Want hoewel toegankelijker, is dit onmiskenbaar weer een briljant Gojira-album!