Het Amerikaanse Portland lijkt steeds meer een hippe stad te worden als het gaat om nieuwe populaire metalacts. Jarenlang leek alleen Agalloch een noemenswaardige groep uit deze stad uit Oregon. Via het label Relapse werden de laatste jaren echter bands als Toxic Holocaust, Red Fang en Lord Dying aan het grote publiek voorgesteld. Red Fang is inmiddels een aardig grote naam geworden, maar het trio Sons Of Huns is misschien nog wel het meest interessante dat deze havenstad uit Noordwest-Amerika op metalgebied te bieden heeft. Sons Of Huns tweede album While Sleeping Stay Awake is namelijk een dijk van een plaat.

Mocht je geen liefhebber zijn van gitaarsolo’s dan kun je hier beter stoppen met lezen, want dan is deze plaat wellicht niets voor je. Binnen een tijdsbestek van achtendertig minuten wordt je als luisteraar namelijk bestookt met een vrachtlading gitaarsolo’s, hooks en riffs. Sons Of Huns dendert hierbij als een razende trein langs stations als thrash, NWOBHM, stoner, doom en punk. De vocalen zijn afwisselend freaky, dromerig, punkachtig, maar ook venijnig en gal spuwend zoals Megadeths Dave Mustaine dat in zijn jonge dagen zo goed kon.

Metal is uiteraard meer dan alleen gitaren, maar man man, wat maakt Sons Of Huns er een heerlijk gitaarfeestje van op de eerste twee tracks Osiris Slain en Ad Astra. In An Evil Unseen zijn er gastvocalen te horen van Scott “Wino” Weinrich van Saint Vitus. Eye In The Sky is een thrashpareltje dat zo op So Far, So Good…So What! van Megadeth had kunnen staan. Het album heeft naast thrash ook een hoog stoner-/doomgehalte en dan met name zoals Melvins die maakt. Zo is in het doomachtige Philosopher's Stone Melvins drummer Dale Crover nog te horen en lag de productie in de handen van Toshi Kasai, die jarenlang werkte met hetzelfde Melvins. Het zijn echter ook tracks als Alchemist Pt.2 en The Reaper Is Waiting waarin duidelijk Melvins-invloeden hoorbaar zijn.

De titel While Sleeping Stay Awake zal wellicht slaan op het feit dat zanger/gitarist Pete Hughes al jarenlang worstelt met de ziekte van Lyme. Toch is deze titel ook illustrerend voor de muziek van Son Of Suns. De band laat je af en toe wegdromen, maar zorgt er ook voor dat je als luisteraar gedurende de rit wakker blijft. Dat de tweede helft van de plaat iets minder goed uit de verf komt, is de heren vergeven. Al met al is dit album een erg plezier ritje en is het afwachten waar deze band in de toekomst tot in staat is.