Hardrockcollectief The Answer werd in 2006 met de release van het debuutalbum Rise bestempeld als een grote belofte voor de toekomst. Teruggrijpend naar de sound van de jaren zeventig, lieten de Ieren een bevlogen mix horen van sprankelende energie, catchy songmateriaal en uitstekend vakmanschap, waarmee ze voor een heropleving in het retrogenre zorgden. Zowel fans als critici waren het roerend met elkaar eens: dit was een band om in de gaten te houden. Inmiddels zijn we negen jaar verder en met Raise A Little Hell aanbeland bij album nummer vijf. De groep is in die tijd uitgegroeid tot een stabiele factor in het rocklandschap, maar als je vraagt of in tussentijd die grote belofte waargemaakt werd, is The Answer: nee.

Waar dat aan ligt? De muziek kan simpelweg niet tippen aan de begindagen. Dat zegt niet dat de latere albums slecht zijn, maar die onbezonnen spontaniteit is nooit meer teruggekeerd. Sterker nog, de band is per album steeds meer gaan klinken als een formulematige machine. Weliswaar een machine die kwaliteit levert, maar ook een waarvan de scherpe randjes teveel bijgeschaafd zijn. De bandleden kwamen zelf ook tot dit inzicht en besloten om met Raise A Little Hell terug te keren naar hun beginwaardes.

Een goede keuze, want de nieuwe songs voelen aan alsof ze door een herboren groep geschreven zijn. Je hoort weer enthousiasme en speelplezier terug in de liederen en dat is een goed teken. Als je deze plaat vergelijkt met voorganger New Horizon klinkt het materiaal stukken spontaner en levendiger. Dit levert een aantal goede tracks op, zoals Whiplash, Last Days Of Summer en Long Live The Renegades, maar ook Cigarettes & Regret en The Other Side (met een serieuzere ondertoon) zijn prima te verteren. De snelle rockers zijn helaas in de minderheid en hebben plaatsgemaakt voor een wat rustige blues-achtige en riffgeoriënteerde sound. Een lichte verschuiving ten aanzien van eerder materiaal, maar door de typerende zang van Cormac Neeson en het heerlijke gitaarspel van Paul Mahon is er geen twijfel mogelijk dat je naar The Answer luistert. Vooral laatstgenoemde steelt regelmatig de show met zijn swingende akkoorden en het spelletje 'zoek de AC/DC-riffs'.

Er zijn dan ook weinig minpunten te vinden op Raise A Little Hell, maar helaas blijven de grote uitschieters ook achterwege. Het is een zeer stabiele rockplaat, waar elke liefhebber van retro-/classicrock wel raad mee weet. Door de prima productie knallen de nummers uit je speakers en het spel van de bandleden doet vervolgens de rest. Een terugkeer naar je begindagen kun je niet forceren. Je bent immers gegroeid als mens en muzikant en het enige wat je doet, is terugkeren naar illusies en vervlogen dagen. Wat je wel kunt doen, is op zoek gaan naar de beginwaardes waar je ooit als band voor stond en met die insteek weer plezier maken. The Answer doet dat en levert zodoende zijn sterkte plaat van de afgelopen jaren af.

Tracklist:
1. Long Live The Renegades
2. The Other Side
3. Aristocrat
4. Cigarettes & Regrets
5. Last Days Of Summer
6. Strange Kinda' Nothing
7. I Am What I Am
8. Whiplash
9. Gone Too Long
10. Red
11. I Am Cured
12. Raise A Little Hell