Na een overbodig intro lijkt het er tijdens de eerste palm muted riff van Genesis Of Void even op dat je een cd van Fear Factory aan hebt staan. Over deze riff heen wordt namelijk een industrial-achtige lead gespeeld, ondersteund door dubbele basdrums. Het nummer klinkt veelbelovend tot de vaart eruit wordt gehaald met een zeer traag en inspiratieloos klinkend deathcoregedeelte. Dit probleem herhaalt zich helaas nog een aantal keer op deze schijf. Een enkele keer is een breakdown geslaagd, zoals in The Cattle Procession, een nummer met een Spheres Of Madness-achtige vibe (Decapitated). De invloeden van de Polen (alsmede die van Gojira) hoor je ook weer terug in New Republic.
Opvallend is dat het album toegankelijker is dan het eerdere materiaal. Het nieuwste werk is minder georiënteerd op het technische spel maar gefocust op de songwriting en het pakkend maken van de tracks. Nog altijd zijn er diverse momenten waarop er complexe riffs en razendsnelle blasts de boventoon voeren zoals tijdens de eerste minuut van Altars Of Lies (hetgeen aan Beneath The Massacre doet denken) en het Braindrill-achtige begin van The Divide. Echter de trage en iets te lange afsluiter Beyond bezit een meeslepende groovy riff die goed blijft hangen en kent een mooi einde met een atmosferische Agalloch-riff. Het minder zware maar melodieuze Unheard Prayers is ook een interessant nummer dat mede door de progressieve grindcore-ideeën meer aan Dying Fetus doet denken.
De triggers van Nicolas Bastos (ex-Aborted) zorgen ervoor dat het geheel strak klinkt maar ze overheersen zo in de mix dat het stoort. Ook de zeer laag gestemde ritmegitaren van het gitaarduo Florian Paris en componist Vincent Gross zijn prominent aanwezig op de hard gemasterde plaat die naar overproductie neigt. De zang van Matthieu Renaud, die regelmatig gedubd is, staat evenals de bas wat zacht in de mix en varieert van diepe grunts tot harsh vocals en screams. Sven de Caluwé, zanger van Aborted, heeft overigens nog een onopvallende gastrol tijdens Wingless Gods.
Chroncles Of Oblivion is een zware, groovy deathcoreplaat geworden met veel afwisseling in tempo en een scheut melodie. Ondanks dat Deep In Hate meer diversiteit biedt dan de doorsnee deathcoreband, benutten de Parijzenaars de extra mogelijkheden die dat met zich meebrengt, in te beperkte mate om te overtuigen. Met name de fantasieloze (eentonige) riffs en de overdaad aan triggers zijn daar debet aan. Jammer dat deze goede muzikanten hun potentieel niet beter benutten. Het is zeker niet slecht maar er zijn genoeg bands in de scene die beter presteren.
Tracklist:
1. Introduction
2. Genesis Of Void
3. The Cattle Procession
4. Altars Of Lies
5. New Republic
6. The Unheard Prayers
7. The Divide
8. Wingless Gods
9. Beyond
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
