Toch stamt het beste materiaal van beide bands uit het verleden. Bij Behemoth gaat het gevecht tussen Zos Kia Cultus en The Apostasy. Bij Belphegor eindigen Pestapokalypse VI en dit Lucifer Incestus op een gedeelde eerste plaats. Hoewel Lucifer Incestus alweer elf jaar oud is, heeft het album nog geen moment aan kracht ingeboet. Integendeel: het album laat Belphegor van zijn meest gedreven kant horen. Deze plaat raast werkelijk van begin tot eind aan één stuk door, maar het knappe is dat de nummers ondanks hun voortdurende mitrailleurritme geen moment eentonig worden.
Vooral het eerste deel van Lucifer Incestus is beestachtig bruut, met eersteklas nummers als The Goatchrist en Diaboli Virtus In Lumbar Est. Intense deathmetalparels die pure primitieve agressie tentoonspreiden. Hoewel ik met name de teksten van Belphegor soms nogal tenenkrommend vind, werkt de tekstuele barbaarsheid hier juist prima. Maar de rest van het album, dat met zesendertig minuten precies lang genoeg duurt om niet aan impact te verliezen, doet daar eigenlijk nauwelijks voor onder. Ieder nummer kan bogen op ijzersterke riffs en genadeloze blastbeats, terwijl de bijtende strot van Helmuth (zowel zijn grunt als krijs is imponerend) het geheel van nog wat extra pit voorziet. Aparte vermelding verdient het machtige titelnummer, maar eigenlijk is ieder nummer even vermorzelend.
Lucifer Incestus is niet bepaald kunstzinnig, grensverleggend of zelfs maar intelligent te noemen. Van dat soort termen heeft de band waarschijnlijk ook een afkeer. Nee, de kracht van de plaat schuilt juist in zijn nietsontziende sound, primitieve geknuppel en algehele lompheid. En daaraan schort ook na ruim een decennium helemaal niets.
Tracklist:
1. Intro: Inflamate Christianos
2. The Goatchrist
3. Diaboli Virtus In Lumbar Est
4. Demonic Staccato Erection
5. Paradise Regained
6. Fukk The Blood Of Christ
7. Lucifer Incestus
8. The Sin - Hellfucked
9. Fleischrequiem 69 / Outro
.jpg){kind=small}
