Qua sound hebben de heren wel gelijk. Helaas blijft de kwaliteit van het songmateriaal wat achter bij de hooggespannen verwachtingen. Opener MP3, bedoeld als klaagzang tegen het hedendaagse downloaden, is ronduit saai en loom (zo ook Rise And Fall), in tegenstelling tot Ricochet, dat zó de radio op kan. Dan komt iets wat Tesla goed ligt: rockballads. So Divine, met voor de verandering geen overmatig schreeuwende maar zingende Jeff Keith, kent een interessante melodielijn maar helaas soleert Frank Hannon nogal slordig. Ik heb hem wel eens (veel) beter horen spelen.
Het honky-tonkende Cross My Heart is een aardig intermezzootje op weg naar het Eagles-achtige Burnout To Fade dat muzikaal gezien nog het meest om het lijf heeft op deze schijf. Dit lijkt de start van het rustigere gedeelte want Life Is A River is een rustige, Aerosmith-achtige ballad. Schijn bedriegt echter, want Sympathy staat bol van het gesoleer, en Time Bomb lijkt van alle nummers nog het meest op het oude Tesla. Maar dan is het echt gedaan met de pret, het album gaat uit als een nachtkaars.
Al met al maakt dit album geen fantastische indruk op mij. Jeff Keith's stem heeft aan gevoel ingeboet, en de door de band geprezen producer Tom Zutaut (hij tekende ooit Guns & Roses voor Geffen Records) heeft toch wel wat steekjes laten vallen door valse noten van Keith door te laten en zelfs de timing van een solo niet goed te hebben beoordeeld. Nee, ik word niet heel enthousiast van deze plaat, en denk dan liever terug aan het concert in Zoetermeer (2008) toen de band in topvorm verkeerde.
Tracklist:
1. Mp3
2. Ricochet
3. Rise And Fall
4. So Divine...
5. Cross My Heart
6. Honestly
7. Flip Side!
8. Other Than Me
9. Break Of Dawn
10. Burnout To Fade
11. Life Is A River
12. Sympathy
13. Time Bomb
14. 'Til That Day
.jpg){kind=small}
