Sinds vriend Axel in 1980 met de band Steeler begon en in 1988 zijn eigen band opstartte heeft de sympathieke Bochumer vele albums uitgebracht en aardig wat vocalisten versleten voordat de Amerikaan Johnny Gioeli (Hardline) zich in 2000 bij de band voegde. Sindsdien is de band een hecht clubje muzikanten dat het ene na het andere album uitbracht.
De grootste kritiek op Pell en zijn band is dat het muzikaal allemaal niet bijster origineel en afwisselend is. Nou is het gebrek aan originaliteit in de loop der jaren wel verdwenen, vind ik, en is de band erin geslaagd een eigen smoel te creëren. Dat de muziek in hetzelfde stramien doorgaat als in de laatste tien jaar is wel degelijk een feit. Wat dat aangaat heeft het nieuwe album niet echt een verandering van stijl teweeg gebracht maar, heel eerlijk, dat lag ook niet in de lijn der verwachtingen. Afwisseling echter weer wel.
Voor dit album heeft Pell ook de productionele rol naar zich toe getrokken, en dat heeft hij zeker niet onverdienstelijk gedaan. De drums zijn iets minder nadrukkelijk (lees: hinderlijk) aanwezig en de balans tussen de verschillende instrumenten is goed te noemen. De band nam in Bochum de muziek op en via Skype stuurde Gioeli zijn zangpartijen door aan Axel.
De songs dan; ik zei al, heel spannend wordt het niet, maar valt er wat te genieten? Het antwoord daarop luidt: jazeker. Alhoewel de opener Too Late (voorzien van uiteraard een tekstloos intro) wat op een valse start lijkt, gaan de remmen los op Devil Zone. Een machtige, powervolle song zoals ik ze eigenlijk graag hoor, met veel gevoel voor melodie en voldoende ingetogen gespeeld. Glory Night is de onvermijdelijke ballad op dit album, waarbij nog maar eens duidelijk wordt hoe beheerst Gioeli zijn stem gebruikt. Dat het akkoordenschema zonder problemen op een willekeurige andere ballad geplakt kan worden neem ik voor lief. De gitaarsolo had echter veel en veel spetterender gemogen!
Dan gaan alle hekken open en barst het epische, acht minuten durende Dark Waves Of The Sea los, met heel duidelijke verwijzingen naar Oceans Of Time. Dat is genieten geblazen voor diegenen die Pell al wat langer volgen. Ook het mooie instrumentale Noblesse Oblige verdient een eervolle vermelding, met een prachtige beheerste wisselwerking tussen Pell en toetsenist Ferdy Doernberg. Meeslepend trekt The End Of Our Time je mee naar het einde van deze cd, die een band laat horen met voldoende power en kwaliteit om de luisteraars te kunnen boeien.
Goed gedaan, Axel. Met dit album is er een mooi product bijgezet in de toch al aanzienlijke rij van kwalitatief hoogstaande releases.
Tracklist:
1. Prelude Of Doom (Intro)
2. Too Late
3. Devil Zone
4. Prisoner Of Love
5. Dreaming Dead
6. Glory Night
7. Dark Waves Of The Sea (Oceans Of Time Pt. II: The Dark Side)
8. Burning Rain
9. Noblesse Oblige (Opus #5 Adagio Contabile)
10. The End Of Our Time
